__________________
1.
Γεια σου λατρεμένη μου Άμπα. Είμαι 20+ και είμαι διδακτορικός φοιτήτρια στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια των διακοπών/γιορτών που επιστρέφω στο πατρικό μου, ακούω συνεχώς το ίδιο τροπάριο:
1.Τον πατέρα να μαλώνει τον αδερφό μου(μαθητής Λυκείου) λόγω του ότι δεν ασχολείται και δε διαβάζει καθόλου. Ταυτόχρονα, ο αδερφός μου να φωνάζει στον πατέρα μου πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αν αυτός διάβασε τα μαθήματά του.
2.Τη μητέρα να καβγαδίζει με τον πατέρα για διάφορα θέματα(κυρίως ασήμαντα), και η οποία συνήθως του τονίζει το χαμηλό μορφωτικό του επίπεδο ως την αιτία των μεταξύ τους διαφωνιών.
3.Τη μητέρα να επιστρέφει κουρασμένη από τη δουλειά και να φωνάζει σε εμάς λόγω του ότι δεν κάναμε όλες/σωστά τις δουλειές του σπιτιού ή ότι το φαγητό δε μαγειρεύτηκε καλά ή ότι μας έστειλε στο μπακάλη και αγοράσαμε άλλη μάρκα βουτύρου από αυτή που "έπρεπε".
4.Τη μητέρα να μας λέει (επιτακτικά συνήθως) πως θέλει να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να μην τα περιμένουμε όλα από αυτήν. Παράλληλα όμως, αν πάρω κάποια πρωτοβουλία και κάνω κάτι, το οποίο στη συνέχεια δεν αρέσει σε αυτή, τότε ακούω πάλι φωνές. Κάπου εκεί "τα παίρνω"...
Τις περισσότερες φορές μέσα μου τους δικαιολογώ λέγοντας πως εργάζονται(άρα κουράζονται) και όταν βρίσκονται στο σπίτι θέλουν ένα αποδιοπομπαίο τράγο να ξεσπάσουν. Έτσι, προσπαθώ να διατηρώ τη ψυχραιμία μου και τους μιλάω με επιχειρήματα, επιχειρώντας να κατευνάσω τα πνεύματα (συνήθως μάταια).
Απ΄ την άλλη, κάποιες φορές δεν αντέχω άλλο την τόση ένταση και φωνάζω κι εγώ. Τους λέω πως πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτή η κατάσταση, πως είμαι μερικές μέρες στο σπίτι και μόνο τσακωμούς ακούω.
Άμπα μου και αγαπημένοι μου αναγνώστες, ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσω τα πιο πάνω για να έχω/ουμε μια ήρ(μ)εμ(ρ)η διαμονή στο σπίτι;
Ευχαριστώ πολύ.
-Φωνές..ακούω φωνές
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η πιο σωστή αντιμετώπιση είναι να σταματήσεις να περιμένεις ότι θα έχεις ποτέ ήρεμη διαμονή στο σπίτι, και μετά να σταματήσεις να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις ώστε να έχεις μια ήρεμη διαμονή στο σπίτι. Οι γονείς σου έχουν μάθει να επικοινωνούν με φωνές, γιατί πιστεύουν ότι κανείς δεν τους ακούει αν δεν φωνάζουν. Δεν θα τους αλλάξεις εσύ. Προσπάθησε όμως πάρα πολύ να μην γίνεις κι εσύ σαν αυτούς.
Τα λογικά επιχειρήματα κράτα τα για το διδακτορικό σου. Όταν γυρνάς για διακοπές, κράτα τις καλές στιγμές που φαντάζομαι ότι υπάρχουν, κράτα τις αποστάσεις σου, μην συμμετέχεις, και όταν σε στριμώχνουν να βγαίνεις από το δωμάτιο ή από το σπίτι. Θα έχεις φίλους να δεις φαντάζομαι.
__________________
2.
Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι το εξής. Είμαι 30κατι και δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση ή σεξ. Το "πρόβλημα" είναι ότι θέλω σχέση και οικογένεια αλλά κάτι μέσα μου με εμποδίζει. Για εμένα το να μπω σε σχέση θέλω να είναι λόγω επιθυμίας και όχι εξ αναγκασμού ή κοινωνικών προσταγών. Ταυτόχρονα όσες φορές έχω προσπαθήσει πετυχαίνω άτομα που είτε θέλουν κατευθείαν σεξ ή δεν ξέρουν τι θέλουν. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Αναγνωρίζω ότι κι εγώ δεν ξέρω τι θέλω φορές επειδή μου αρέσει η σινγκλ ζωή (όπου δεν χρειάζεται να ρισκάρω ουσιαστικά) αλλά θα ήθελα έναν/μια σύντροφο στην ζωή μου.. Προτιμώ τις γυναίκες να πω σε αυτό το σημείο, αλλά θέλω οικογένεια, βιώνω εσωτερική ομοφοβία που δυσκολεύει το όλο πράγμα, ζω σε μια ομοφοβική χώρα της οποίας η λεσβιακή κοινότητα είναι ο,τι να ναι.. Τι να κάνω; Πώς να βρω την άκρη;
-Κυριακή πρωι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις ερωτήματα που θα κάλυπταν μισό χρόνο θεραπείας και βάλε. Για να βρεις την άκρη το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις έναν καλό ψυχολόγο ή ψυχίατρο που – πρόσεχε – δεν θα είναι ομοφοβικός, κοίτα να προσέξεις και να έχεις το νου σου σχετικά με αυτό το θέμα, γιατί πάσχεις κι εσύ από ομοφοβία και υπάρχει κίνδυνος να γίνει ζημιά. Ίσως θα μπορούσες να απευθυνθείς για συστάσεις στην λεσβιακή κοινότητα, όσο «ό,τι να'ναι» και να είναι (τι είναι αυτά που λες τώρα), κάποια θα ξέρει κάποιον καλό επαγγελματία.
__________________
3.
Αυτό που με αγχωνει είναι ότι αν τυχει κ τσακωθω με καποιον το μυαλο μ ολη μερα είναι εκει. Με πιανει τρελα μέχρι να απαντησει στο μνμ μου. Σκεφτομαι συνεχως αν καπου εχω αδικο, αν ειμαι πολύ αυστηρη, πως γίνεται να μην συμφωνουμε, ποιος αδικει ποιον και αλλά τετοια. Δεν φοβαμαι να πω την γνωμη μου, απλα ξερω πως ο,τι γραφει δε ξεγραφει κ θελω να μαι προσεκτικη στο πως προσεγγιζω θεματα ''επικινδυνα''. Δε λεω λιγοτερα απ οσα νιωθω η σκεφτομαι, κ μιλαω ειλικρινα, απλα τις περισσοτερες φορες το χειριζομαι όσο μπορω με το γαντι. Το λεω, γτ είναι πιθανο να πεις ότι αυτή η κοπελα φοβαται πολύ να μεινει μονή. Δε πιστευω ότι το νιωθω περισσότερο από καποιον αλλον φυσιολογικο ανθρωπο κ νιωθω πραγματικη ευλογια όταν σκεφτομαι ποσους ανθρωπους εχω να αποκαλω φιλους, ειδικά όταν είναι μια λεξη που την λεω δυσκολα. Όταν όμως στους αντρες ειμαι το ακριβώς αντιθετο, δλδ εκει δεν εκφραζομαι συχνά αλλά αν εκφραστω θα πω την αληθεια ωμη, νιωθω ότι μπορεί να εχω καποιο συμπλεγμα για υπερβολικη αναγκη για θαυμασμο από τους φιλους... ξερω ότι δε θα τους χασω αν τσακωθω αλλά δε μου αρεσει η γκρινια, η κριτιη, η νευρικοτητα κ τα αποφευγω μετουσιωνοντας τα σε υπομονη η συμβουλη. Αλιμονο, δε λεω ότι δεν νευριαζω, η ότι παντα θα τα αντιμετωπισω ολα 100% ψυχραιμα, αλλά ναι, δε συμβαίνει ευκολα. θα ναι ο εκνευρισμος τ δευτερολεπτου για το μην βαζεις δεκα λεπτα ζελε παμε να βγουμε, οχι κτ πιο σοβαρο. η ο εκνευρισμος οταν πραγματικα νιωθω αδικια. Διαπιστωνω ότι εχω εμμονη στο να με θεωρουν οι φιλοι μου την τελεια φιλη-τον τελειο ανθρωπο κ ενώ χαιρομαι για αυτά π κανω γτ γίνονται αβιαστα κ από αγαπη, φοβαμαι το ότι το μυαλο δε μπορεί να ξεφυγει όταν τσακωθω με καποιον. Ειδικά αν τσακωθω με την οικογενεια μου θα τρεμω κυριολεκτικα απ τη στεναχωρια μου για ωρα. φοβαμαι ότι αυτό δειχνει μια τεραστία ευαισθησια κ αγχωνομαι για το τι μπορω να αντεξω στο μελλον. Ο κοσμος νομιζει ότι ειμαι δυνατή, ότι όλα τα εχω παλεψει μονή μου χωρίς πολλη γκρινια κ στεναχωρια, όμως όταν πελαγωνω έτσι με μια συζητηση ενώ ξερω ότι δε θα χασω τους φιλους μ η την αγαπη τους από αυτό (ποσό μαλλον την οικογενεια μου) πώς να μην φρικαρω ;. πι ες : ειχα δυο κολληματα στη ζωη μου, με τους οποίους δεν βγαλαμε ακρη για διαφορους λογούς κ δε μπορεσα να ξεκολλησω ουσιαστικα για χρονια. Φαινοταν ότι συνεχιζουν να ενδιαφερονται αρκετα, κατά κοινη ομολογια ακόμα κ από φιλους τους, από την τελευταια σχέση μου που τους πετυχαιναμε συχνά μαζι, από τις φιλες μου (αλιμονο :P ) κτλ αλλά με τον έναν απλα βρισκομασταν αραια κ που, γτ ημασταν εντονες προσωπικοτητες κ οι δυο κ δε βγαζαμε ακρη πανω από 2 μερες, κ με τον αλλον όσο κ αν καρφωνοταν δεν εκανε κινηση ποτε. Επρεπε να διαβασω πολλες φορες την αποψη σου ΄΄μην αναλυεις κ μην ψαχνεις να βρεις το λογο που κανει κάτι, να σου φτάνει ότι ΔΕΝ κανει κάτι κ αυτό λεει τα παντα ΄΄ώστε να μπει στο πετσι μου αυτή η σκεψη. Κ όταν μπηκε, εφυγε ένα τεραστιο βαρος από πανω μου ταυτόχρονα, και για τους δυο. Χάρη σε σενα αμπα μου, ξανα εγινα ελευθερη να ερωτευθω ! σ ευχαριστω! Πι ες του : ξερω ότι γινομαι κουραστικη με τον τρόπο π γραφω, αλλά παντα έτσι περιπλοκα τα σκεφτομαι όλα :) ελπιζω να μου απαντησεις!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε τι να σου απαντήσω;
Δεν τα γράφεις περίπλοκα, αγαπητή φίλη. Τα γράφεις ασύνδετα και κάπως χαοτικά. Για να καταλάβει κανείς τι θέλεις να πεις, πρέπει να έχει μεγάλη υπομονή και θέληση, ώστε να βγάλει το κόσκινο και να φτάσει στο δια ταύτα. Ποιο είναι το ερώτημα σου τελικά; Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις μια ερώτηση, με αρχή, μέση και τέλος, που να περιλαμβάνει όλο το κατεβατό που έγραψες. Αν δεν μπορείς, δεν είναι ότι σκέφτεσαι περίπλοκα, αλλά ότι δεν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου ποια είναι τα δεδομένα σου και τι θέλεις να πεις. Το να είσαι σε θέση να εκφράσεις ένα πρόβλημα λύνει ένα μέρος του προβλήματος.
Ας πούμε ότι διέκρινα τον προβληματισμό σου: δυσκολεύεσαι πάρα πολύ στην αντιπαράθεση. Αυτό δεν είναι ευαισθησία, όπως η ασύνδετη σκέψη δεν είναι πολύπλοκη σκέψη. Από αυτά που γράφεις διαφαίνεται ότι φοβάσαι την εγκατάλειψη, και συνδέεις την αντιπαράθεση με την απόρριψη. Ίσως.
Αν κατάλαβα καλά, θέλεις να αλλάξεις κάτι μέσα σου που σου δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους (σου δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους;) ή σου δυσκολεύει την καθημερινότητα (σου την δυσκολεύει;) Αν δεν ξέρεις καθόλου από πού έχει προκύψει, ειδικά αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το πρόβλημα και να το βάλεις μέσα σε μια απλή πρόταση με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο, η μόνη λύση που έχεις είναι να πας σε ψυχολόγο.
__________________
4.
Δεν θέλω να ρωτησω κάτι συγκεκριμενο απλα απορω. Μόνο εγώ βρίσκω παράλογο το να δουλεύουμε 8 ώρες και παραπάνω, ενω έχουμε αναπτυχθει τόσο πολύ τεχνολογικά; Μονο εγώ βλέπω οτι πίσω απο το κάθε φθηνό μπλουζάκι της χ πολυεθνικής πολύ πιθανό να κρύβεται παιδική εργασία και εκμετάλλευση; Τέτοια και άλλα ερωτήματα κινούμενα σε αυτό το μήκος κύματος σκέφτομαι.
Θεωρώ οτι κάθε άνθρωπος μεσω των πράξεων του αφήνει ενα ηθικό αποτύπωμα. Πολλοί θα λυπηθούν για πολλά, αλλά την επόμενη μέρα θα προσπεράσουμε την αδικία, θα στηριξουμε με τις πράξεις μας κάτι για το οποίο όμως παράλληλα λυπομαστε ( παιδικη εργασία π.χ)Τι ποιο παράλογο; Ολοι βλέπουμε όσο εκεί που φτάνει η μυτη μας και είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό. Κοντόφθαλμοι αλλά καλοί καταναλωτές.
Το χειροτερο ολων είναι οτι βλέπω οι νέοι άνθρωποι απλα να έχουμε συμβιβαστεί με όλα αυτά. Δεν λέω να γίνουμε "άνθρωποι των σπηλαίων" αλλα βλέπεις οτι ελάχιστοι θα θυσίαζαν την βολή τους, το θέλω τους, ακομα και μια απλή μπλούζα για την ηθική.
Ξέρω οτι θα πεις οτι αυτά είναι εφηβικά κατάλοιπα και οτι απλα μεγάλωσε και αντιμετώπισε την πραγματικότητα. Αλλα αυτό ακριβως είναι και το πρόβλημα. Οτι η πλειοψηφία αυτό θα πει. Οτι εσύ είσαι ο περίεργος που σκέφτεσαι την ηθική. Μου φαίνονται απίστευτα παράλογα τα πάντα σε αυτό τον κόσμο. Καληνύχτα
-Γιωτα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κι εγώ απορώ. Αλήθεια, πιστεύεις ότι μόνο εσύ βρίσκεις παράλογο να δουλεύουμε τόσο ενώ υπάρχει ανεπτυγμένη τεχνολογία; Αλήθεια πιστεύεις ότι μόνο εσύ βλέπεις παιδική εργασία πίσω από τα ρούχα; Μα το Μεγάλο Μακαρονοτέρας, αλήθεια ρωτάς αν είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που τα έχει σκεφτεί αυτά;
Ελπίζω από τα βάθη της καρδιάς μου ότι το «μόνο εγώ» είναι ρητορικό σχήμα και ότι ξέρεις πολύ καλά ότι είναι αρκετά απίθανο να είσαι ο μόνος Άνθρωπος στη γη που ανακάλυψε την αδικία. Αν παραδέχεσαι ότι υπάρχουν κι άλλοι, τότε τι διαφορετικό κάνεις εσύ από τους υπόλοιπους που κατηγορείς;
Η πλειοψηφία, όπως την αντιλαμβάνεσαι, μπορεί να λέει το ένα και το άλλο. Πέρα από τη δική σου μύτη αν δεις όμως, θα αναγκαστείς να παραδεχτείς ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να βρεις τους ανθρώπους που αγωνίζονται και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αγώνα κατά της ανισότητας. Το να γράφεις αγανακτισμένα μηνύματα για την κατάντια στο «α μπα» είναι κάπου στο τέλος της λίστας.
Το εφηβικό κατάλοιπο δεν είναι η αναγνώριση του προβλήματος, αλλά η όχι και τόσο κρυφή πεποίθηση ότι είσαι ηθικά ανώτερη από τους υπόλοιπους. Οι νέοι, άμαθοι από την περιπλοκότητα και τις αντιφάσεις της ζωής, είναι τεράστιοι ηθικολόγοι. Ελπίζω να είσαι αρκετά νέα ώστε να δικαιολογείσαι. Καλημέρα.
__________________
5.
Είμαι 22 χρονών φοιτήτρια, ψάχνω για δουλειά, έχω δυο πολύ καλές φίλες που με στηρίζουν, μια οικογένεια που μ' αγαπάει και έχω μια σχέση εδώ και 3,5 χρόνια. Πρόσφατα, και ενώ το αγόρι μου βρισκόταν στο νοσοκομείο σε αρκετά σοβαρή κατάσταση εξ αιτίας ενός ατυχήματός του (πως τα φέρνει η ζωή.....) , έμαθα ότι με έχει γεμίσει ευθαρσώς στα ψέματα (κρυφές εξόδους) και στο κέρατο (και όχι της μιας βραδιάς). Με εκλιπαρούσε να του δώσω λοιπόν μια ευκαιρία να μου προσφέρει τα πάντα. Έτσι όπως έκανε νόμιζα ότι πραγματικά δε θα έβγαζε το βράδυ. Όπως καταλαβαίνεις λύγισα γιατί τον αγαπάω αλλά λόγω της κατάστασής του δεν μπορεί να κάνει και πολλά απ' αυτά που υποσχέθηκε. Αντίθετα, είναι μέσα στα νεύρα (φοβάται μήπως δεν επανέλθει ποτέ η υγεία του ενώ παράλληλα πονάει) και ξεσπάει σε όλους και πάνω μου φυσικά. Δεν περνάω καλά γιατί σκέφτομαι όλα αυτά που μου έκανε και γιατί δεν έχει τη συμπεριφορά που ενδεχομένως να με έπειθε να τον συγχωρέσω. Μου ζήτησε να περιμένω να συνέλθει αλλά αυτό θα πάρει πολύ χρόνο και δε ξέρω αν αντέχω. Ξέρω ότι είμαι πολύ μικρή και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο και ότι κατά πάσα πιθανότητα αν ψάξω θα το βρω. Πριν λίγους μήνες που είχαμε χωρίσει έπεσα σχεδόν σε κατάθλιψη και μία μέρα που ήμουν στην καλοκαιρινή (προσωρινή) δουλειά μου βίωσα και μία μικρή κρίση πανικού. Αυτή τη φορά το πήρα πιο ψύχραιμα (βέβαια δεν έχω χωρίσει ακόμα) και κάνω μέχρι και αστεία γι' αυτό. Το οικονομικό μου (προς το παρόν) δε με βοηθάει ώστε να επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο. Χρειάζομαι μια συμβουλή για το πώς να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Επειδή τα ξαναβρήκαμε αμέσως δεν είχα το χρόνο να μείνω λίγο μόνη μου να το επεξεργαστώ. Σκέφτηκα να δώσω μία ευκαιρία αλλά πιστεύω πως δεν αξίζει. Απ' τη μία θέλω να χωρίσω και απ' την άλλη φοβάμαι πως δε θα το αντέξω ψυχολογικά ούτε εγώ αλλά ούτε και αυτός λόγω της ψυχοσωματικής υγείας του. (Κλασική ιστορία κοπέλας που έχει κόλλημα με τον λάθος άνθρωπο). Θέλω μια συμβουλή για να βοηθήσω τον εαυτό μου γιατί αυτή τη στιγμή μόνο κακό μου κάνω.
-careless_wishper
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη δεν μπορώ να υποκαταστήσω έναν ψυχολόγο, και καταλαβαίνεις ότι τον χρειάζεσαι. Η κατάθλιψη και η κρίση πανικού είναι ξεχωριστά προβλήματα, και δεν θα λυθούν αν δεν χωρίσεις ποτέ από το αγόρι που έχεις τώρα, ούτε προέκυψαν εξαιτίας του – δεν παθαίνει κρίση πανικού όποιος χωρίζει. Αν ήταν κατάθλιψη και δεν το λες έτσι, δημοσιογραφικά, τότε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από ψυχολόγο.
Ψάξε στον δήμο σου και πάρε τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας. Εφόσον είσαι φοιτήτρια, είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια υπηρεσία στη σχολή σου. Μέχρι να πας, ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι πρέπει να απομακρυνθείς. Δεν χρειάζεται να χωρίσεις αν δεν μπορείς και φοβάσαι, μπορείς όμως να αραιώσεις για να ανασυγκροτηθείς. Το πρόβλημα που έχεις, για άλλη μια φορά, δεν είναι τι θα κάνεις με τη σχέση σου, αλλά πώς θα αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι ένας χωρισμός μπορεί να σε πάει τόσο πολύ πίσω. Δεν γίνεται να αποφεύγεις τους χωρισμούς για πάντα, την φοβία σου πρέπει να αντιμετωπίσεις.
__________________
6.
Ρε Λένα μου έχεις φτιάξει τη ζωή. Από τότε που σε διαβάζω έχω βρει κίνητρα να γίνω 30 φορές καλύτερη απ' ότι ήμουν, κάνω πράγματα ενώ παλιά αδρανούσα και έκλαιγα την μοίρα μου, έχω εξελιχθεί πολύ επαγγελματικά, διαβάζω περισσότερο, αναλύω τον εαυτό μου, δεν επιτρέπω συμπεριφορές... Δεν ξέρω, νιώθω σαν να είσαι πολύ δικός μου άνθρωπος που με βοηθάς να γίνομαι καλύτερη. Εύχομαι ο νέος χρόνος να σου δώσει όση χαρά έχεις δώσει εσύ σε μένα. Και μια ερώτηση: Υπάρχουν τόσοι άστεγοι, και αναρωτιέμαι.. Είναι δυνατόν να μην έχουν ΚΑΝΕΝΑΝ; Κανέναν, ούτε μία συμπονετική θεία, αδέρφια, κάποιον να τους φιλοξενήσει; Όλοι αυτοί; Ποιος αφήνει έναν άνθρωπο στον δρόμο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αφού σου έχω δώσει κίνητρα να διαβάσεις, και πολύ χαίρομαι, και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, έχεις σκεφτεί να ψάξεις την απάντηση σε αυτό που ρωτάς; Είναι αρκετά απίθανο να μην έχει ερευνήσει ποτέ κανείς αυτό το θέμα.
_________________
7.
είμαι παντρεμένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τα παιδιά μου είναι μεγάλα, κι εγώ ζω έναν τελείως συμβατικό γάμο ουσιαστικά διαλυμένο εδώ και κάμποσα χρόνια. Τα έφτιαξα μ΄έναν άντρα εδώ και 7 μήνες, με τον οποίο τα πάω καλά, αυτός μου λέει πως περνάμε καλά μαζί, όπως δεν έχει ξαναπεράσει με κανέναν άλλον. Είναι χωρισμένος 3 χρόνια και πολύ θυμωμένος \ πικραμένος με την πρώην σύζυγό του που τον εγκατέλειψε χωρίς να εκτιμήσει τα όσα της πρόσφερε.
Εγώ απ' ό,τι φαίνεται έχω πρόβλημα ανασφάλειας, το οποίο με βασανίζει γιατί ο φίλος μου είναι απρόθυμος να προχωρήσει. Θα ήθελα να εγκαταλείψω την παλιά μου ζωή και αισθάνομαι δύσκολα που τον βλέπω ενώ είμαι παντρεμένη. Έχουμε κάνει συζητήσεις σχετικές και λέει πως του αρέσει αυτή η κατάσταση και δε νιώθει πως στερείται τίποτα. Απ΄ την άλλη, όταν τον γνώρισα, έλεγε πως ψάχνει να ξαναπαντρευτεί, ζητούσε προξενιά, και μου διηγήθηκε και κάποιες ιστορίες με γυναίκες που προσέγγιζε για τις οποίες ήθελε να μείνουν μαζί ή γάμο, ενώ αυτές δεν είχαν διάθεση να προχωρήσουν μαζί του -περιγράφει τον εαυτό του πως ήταν στα αζήτητα κι εγώ ήμουνα η πρώτη γυναίκα που εκδήλωσα επιθυμία γι΄ αυτόν-. Τον πιστεύω πως δεν είχε σχέσεις με αυτές, αλλά εγώ προσπαθώντας να εξηγήσω την τωρινή απροθυμία του σκέφτομαι μήπως ψάχνει για κάτι καλύτερο από μένα. Σκέφτομαι πως βολεύεται που βρίσκει διαθέσιμη γυναίκα, αλλά δεν είμαι εγώ γι αυτόν τόσο σημαντική όσο είναι αυτός για μένα. Εγώ τον σκέφτομαι συνέχεια, είμαι πολύ δοτική και εξαρτημένη και βασανίζομαι στην παραμικρή ένδειξη αδιαφορίας. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος ψυχολόγος για να καταλάβει πως το πρόβλημά μου είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση -πάντως είμαι απόλυτα βέβαιη πως αυτός είναι η μοναδική μου ευκαιρία να νιώσω ερωτική χαρά στη ζωή μου. Τι να κάνω που δε θέλω να τον χάσω;
-Μαρία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κάνεις οπωσδήποτε λάθος που πιστεύεις ότι αυτός είναι η μοναδική σου ευκαιρία. Αποφάσισες να το πιστέψεις για να δικαιολογήσεις αυτό που κάνεις, γιατί αυτό που ζεις δεν σου αρέσει. Η «χαμηλή αυτοεκτίμηση» είναι κάτι τόσο γενικευμένο που σχεδόν καταντάει συγχωροχάρτι. Αν έχεις αυτό το πρόβλημα, της χαμηλής αυτοεκτίμησης, δεν είναι λογικό να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις αυτό, αντί να εκλογικεύεις την σχέση σου με έναν άντρα που δεν σε θέλει κατ' αποκλειστικότητα; Βλέπεις ότι φέρεσαι λάθος, αλλά αντί να προβληματιστείς για την συμπεριφορά σου, αναρωτιέσαι πώς θα γίνει να μην χάσεις κάτι που δεν σου κάνει καλό;
Είσαστε εφτά μήνες μαζί κι εσύ ήδη έχεις εξαρτήσει όλο σου το μέλλον από μια γνωριμία στην οποία δεν είσαι καν ελεύθερη. Το τεράστιο θέμα της ζωής σου, το οποίο προσπερνάς ως λεπτομέρεια, είναι ότι παραμένεις σε έναν διαλυμένο γάμο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πόσο κακό σου κάνει αυτό, και πόσο φταίει αυτή η κατάσταση για την χαμηλή σου αυτοεκτίμηση. Έχεις παιδιά μεγάλα, οπότε δεν αναφέρεις αυτό ως δικαιολογία, και το γεγονός ότι δεν αναφέρεις καν μια δικαιολογία για την παραμονή σου εκεί, είναι χαρακτηριστικό. Αν περιμένεις κάποιον να σε σώσει και να σε βγάλει από την δύσκολη θέση να πάρεις μια απόφαση, κάνεις ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις για τη ζωή σου. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει. Αντιθέτως, αυτή σου η ανάγκη, να βρεις κάποιον να σου δώσει δικαιολογία και κίνητρο να κινηθείς, φαίνεται πάρα πολύ και ελκύει ανθρώπους που θα εκμεταλλευτούν ακριβώς αυτή την αδυναμία σου.
Και μια παρατήρηση για τον μορφονιό. Άντρας χωρισμένος που έχει άλυτο μίσος για την πρώην του, ειδικά επειδή «δεν τον εκτίμησε», θα έπρεπε να σε προβληματίζει αυτομάτως. Τεράστια καμπάνα. Επίσης, δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να σου πει για να πάρεις το μήνυμα: σου λέει ότι δεν θέλει να αλλάξει κάτι στη σχέση σας επειδή «δεν στερείται τίποτα». Αυτός. Για το πώς αισθάνεσαι εσύ, αν στερείσαι τίποτα εσύ, ούτε ασχολείται, ούτε παριστάνει ότι ασχολείται. Κι εσύ αναρωτιέσαι πώς θα γίνει να μην τον χάσεις.
Είσαι κατ' αποκλειστικότητα υπεύθυνη για την ζωή σου. Κανένας άντρας δεν μπορεί να σε διευκολύνει. Ακόμα και αυτός που θα είχε τη θέληση, δεν θα έπρεπε να το κάνει. Κανένας δεν πρέπει να σου πει να χωρίσεις ή να σώσεις το γάμο σου. Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου χωρίς να ψάχνεις προστάτες και σωτήρες.