__________________
1.
Πώς αποδέχεται κάποιος τον θάνατο σαν φυσική κατάληξη του ανθρώπου; Εδώ και χρόνια σκέφτομαι πως ειναι δυσβασταχτη η σκεψη οτι απλα θα πεθανουν ολοι κι εμεις οι ιδιοι, χωρίς να παμε πουθενα, χωρίς να συνεχίσει να υπάρχει η ψυχή, απλά να σταματησει η καρδιά μας, να "κλείσει " ο διακοπτης ετσι απλα.
Εδω και χρονια σκεφτηκα πως θα αναγκαζομουν να πιστεψω σε κατι ανωτερο, για να μπορέσω να ζησω μετα τον θανατο αγαπημενων.
Υπάρχει πιστεύεις αλλη λυση περα απο την θρησκεία που να σε κανει να αποδεχεσαι αυτο το γεγονος;
-Ι.Γ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ανάλογα με το τι εννοείς με τη λέξη «αποδοχή». Δεν είναι απαραίτητο να ζούμε με το άγχος και την απόγνωση να αποδεχτούμε τα πάντα. Δεν είναι απαραίτητο να αποδεχτείς τον θάνατο, αν με αυτό εννοείς να μην σε στενοχωρεί, να μην σε ταράζει, να μην σε απασχολεί. Η ικανότητα που ανθρώπου να συνειδητοποιεί την θνητότητα του και να μην την αποδέχεται είναι ακριβώς αυτή που τον έχει κάνει άνθρωπο και του έδωσε ανθρώπινες σκέψεις. Η επίγνωση του τέλους δίνει νόημα στην ύπαρξη. Αν δεν ξέρεις ότι υπάρχει θάνατος, τι σημασία έχει τι θα φας, τι θα κάνεις, με ποιον θα είσαι;
Η σκέψη είναι δυσβάσταχτη, και μπορεί να παραμείνει έτσι. Αυτή μια επιλογή που έχεις, αν δεν σου κάνει η λύση της θρησκείας.
__________________
2.
Σκεφτομαι για τη ζωη εδω στη γη. Δε με νιαζει ποια δουλεια κανω, αν κανω παιδια ποσο ομορφη θα μαι. Θα μπορουσα να παω σε ενα νησι οπου ρεεουν ολα αρμονικα να ξεχαστω και να ξεχασω ωσπου να σβησω αναποφευκτα και ηρεμα. Αλλα δε μπορω. Η κοινωνια θελει αλλα. οποτε σπουδασα, τωρα βρηκα δουλεια σε μια απ τις μεγαλυτερες εταιριες με ενα μισ9ο που συνομιληκος μου δεν εχει ακουσει καν. επειτα να χασω τα κιλα που πηρα, ως συνηθως δε καταλαβα ποτε μπηκαν 10 κιλα 15.. παντα επαιζα μαζι τους. επειτα να βρω εναν αντρα να ναι καλο. ο τελευταιος ηταν τοσο μεγαλος ψευτης μ αγαπησε με τον πιο εγωιστικο τροπο του κοσμου, αλλα μ αγαπησε εστω λιγο. Βεβαια μετα φανταζοταν οτι θα παντερυτουμε και θα πεθανω αφου κανουμε παιδια. Εμαθα αγαρμπα οτι ειναι γκει. αυτο μου εξηγησε πολλα. Αλλα πληγωθηκα. και εριξα μαυρη πετρα.
ο πιο ωραιος τυπος με τον οποιο ειχα απολυτη πνευματικη χημεια, ο πατερας μου δεν υπαρχει πια. Επειτα σκεφτομαι σκατα, κωλοζωη αλλα 50 χρονια και 3εμπερδεψα. αλλα μετα τρεμω μη παθει κατι καποιος απ τους λιγοστους ανθρωπους που αγαπω. ή εγω. δε θα αντεξω να ζω με καποια ασθενεια. τα 50 χρονια μες την αγωνια ειναι εφιαλτικα τελικα. αν δεν υπαρχαν αυτοι οι λιγοστοι ανθρωποι θα αποτραβιομουν σ αυτο το νησι, δε θα με νιαζα να λιωσω απο καρκινο αν μου χτυπαγε την πορτα. τη σημασια θα χε.
τωρα ομως πρεπει να παλεψω στην αρενα της κωλοζωης. και παντα ειχα την αισθηση οτι αντι να ζω παρακολουθω ωστε να περασει ολο αυτο και να παω εκει που πρεπει ηρεμα, αξιοπρεπως αθορυβα. πως γινεται να ειμαι 20 κατι και να σκεφτομαι σαν 60 κατι; γιατι αυτη η ζωη δεν εχει νοημα εκ των πραγματων αφου ειμαστε ενα τιποτα αλλα εχω πειστει λογω κοινωνιας να τη ζησω;
μηπως αργοσβηνω; δε γελαω πια ειναι η αληθεια πολυ, αλλα απολαμβανω οσο ποτε την παρεα δικων μου ανθρωπων. επειτα νιωθω οτι επικρατει μια σιωπη, στα αυτια μου. δε με αγγιζουν πολλα. και νιωθω καπως χαμενη.
πως θα επανελθω στην ηλικια μου; ή ειμαι νορμαλ και τα σχετικα. οχι οτι με νιαζει, ειπαμε σε λιγα χρονια δε θα υπαρχουμε. αλλα και παλι να ειναι ωραια χρονια τοσα πολλα ζηταω;
Μαλλον ψαχνω μια διαυγεια στη δικη σου σκεψη για την επομενη μου κινηση; περα απ τον ψυχολογο, παω ηδη με βρισκει κομπλε. ολοι το κανουν, πιστευει οτι ειμαι ικανη να καταφερω τα παντα κι οτι μου τυχει μετα απο 2 βδομαδες 9α το χω ξεπερασει. ετσι πιστευει αυτος και ολοι οσοι με ξερουν. και γω απλα βαριεμαι αυτη τη ζωη που νιωθω λες και την εχω ζησει 1000 φορες πιο πριν. οχι δε σκεφτομαι την αυτοκτονια, απλα δεν εχω την ενεργεια της νιοτης μεσα μου, την αμελεια, την ανεμελια, την αγνοια, την αναζωογονητικη ορεξη για λαθη. Δε τα χω, ειμαι 65. πως θα περασει η ζωη αν ειμαι ηδη 65; πες μου τι να κανω - και 9α σου πω κατι που δεν εχω ξεστομισει σ ολη μου τη ζωη σ αλλο ανθρωπο - σ εκλιπαρω.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν δεν σε βοηθάει ο ψυχολόγος σου πρέπει να βρεις άλλον ψυχολόγο που θα σε κάνει να νιώσεις περισσότερο ο εαυτός σου, που θα σε καταλάβει καλύτερα, και θα σε βάλει να σκεφτείς. Αυτή είναι η επόμενη σου κίνηση.
__________________
3.
Υπάρχει etiquette για τα δώρα από ανθρώπους που δεν μιλάς μαζί τους πια;
Το καλύτερο μου πουκάμισο είναι δώρο δυο άτομων που τους έχω κόψει την καλημέρα εδώ και χρόνια.
Το ρούχο μου αρέσει πολύ, όμως το φοράω σπάνια επειδή νιώθω πως δεν ήμουν αρκετά "ακέραιος" ώστε κόβοντας τις επαφές, να βγάλω και το πουκάμισο από τη ντουλάπα.
-220
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τα δώρα δεν δίνονται υπό όρους. Ειδικά τα ρούχα, αν έχουν φορεθεί, χάνουν και την αξία τους κατά πολύ. Αν δεν πρόκειται για κάτι εξωφρενικά ακριβό δώρο (διαμάντι, αυτοκίνητο, πολυκατοικία στο Κολωνάκι), το κρατάς και το κάνεις ό,τι θέλεις. Αν εσύ δεν το έχεις συσχετίσει με αρνητικά συναισθήματα, φόρα το όσο θέλεις.
__________________
4.
'Οντας αρκετό καιρό μόνη μου 4 χρόνια σχεδόν, με ελάχιστες περιπέτειες στο ενδιάμεσο, οι οποίες λόγω της άσχημης ψυχολογικής μου κατάστασης, σχεδόν άνεργη, σπίτι με γονείς και αρκετά ευαίσθητη σα μελαγχολικός τύπος, μου κόστιζαν πολύ, άσχετα με τη διάρκειά τους.
Τώρα που κάπως στρώνει το πράγμα, βρήκα δουλειά, προβλέπεται να είμαι ανεξάρτητη κι έχω αρχίσει φυτικά αντικαταθλιπτικά σύμφωνα με γιατρό που βρήκε το νευρικό μου σύστημα χάλια κι έχω σκοπό να απευθυνθώ και σε ψυχολόγο, σκέφτομαι ότι ναι θα ήθελα να γνωρίσω κάποιον, το έχω ανάγκη. Από την άλλη ξέρω ότι αυτή η ανάγκη μπορεί να με οδηγήσει σε λύσεις ανάγκης, που θα με κάνουν να επιδεινωθεί η κατάσταση, οπότε πρέπει να στραφώ σε πιο ασφαλείς επιλογές. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Σκέφτομαι ότι αν γνωρίσω, μου έχει τύχει ήδη, κάποιον σε παρέα, ο οποίος μου άρεσε και υπήρχε ένα ενδιαφέρον γενικά και μετά έμαθα ότι τα είχε με κάποια κοπέλα την οποία γνώριζα και δεν αντεχόταν λεπτό γιατί μίλαγε ακατάπαυστα κι απορούσα κι έλεγα τι έκανε μαζί της, πως την άντεχε, πως μπορώ να είμαι με κάποιον που δεν έχουμε τις ίδιες ανοχές ( και μάλιστα δεν τη χώρισε αυτός γιaτί εκεί θα άλλαζε το πράγμα) τον χώρισε αυτή...
Αυτά σκέφτομαι και λέω ότι το ψάχνω τόσο πολύ και πάλι δεν ξέρω, οπότε πως μπορώ να γνωρίσω κάποιον και να μη με πειράξει πως θα καταλήξει;
-φιρφιρίκη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό που θέλεις δεν γίνεται. Δεν υπάρχει γνωριμία χωρίς ρίσκο. Και σίγουρα δεν πρέπει να είναι αυτό το κριτήριο σου, έτσι κι αλλιώς. Τι σημαίνει «ασφαλείς επιλογές» σε γνωριμίες; Επειδή θα γνωρίσεις κάποιον σε κοινή παρέα νομίζεις ότι σου παρέχεται κάποια ασφάλεια;
Όσο δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, τόσο πιο ευάλωτη είσαι σε λάθος επιλογές στα ερωτικά σου. Όλοι έχουμε ανάγκη την συντροφικότητα, αλλά η μεγαλύτερη ανάγκη που έχεις είναι να είσαι σε θέση να κάνεις καλή παρέα με τον εαυτό σου. Αν δεν μπορείς, νομίζεις ότι κάπου υπάρχει κάποιος που θα σου καλύψει αυτό το πρόβλημα, και θα σε κάνει να μην σκέφτεσαι τη μοναξιά, ή θα διώξει τις σκέψεις ανεπάρκειας, ή θα σε κάνει να νιώσεις ασφάλεια επειδή θα αναλάβει αυτός το δικό σου βάρος ύπαρξης, και αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Για να κάνεις ασφαλείς επιλογές, πρέπει να νιώθεις μέσα σου απολύτως ασφαλής.
Αν πήγες σε γιατρό και σου είπε ότι «το νευρικό σου σύστημα είναι χάλια», και σου έδωσε φυτικά αντικαταθλιπτικά, πρέπει να τον καταγγείλεις να του πάρουν την άδεια. Κρατάω μια επιφύλαξη ότι τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι, σε περίπτωση που πήγες σε κομπογιαννίτη που εδώ τον παρουσιάζεις γιατρό. «Το νευρικό σύστημα είναι χάλια» δεν είναι λόγια γιατρού, είναι ανθρώπου που δεν ξέρει τι είναι το νευρικό σύστημα. Ή θα πας σε έναν ψυχίατρο, ή θα πας σε ψυχολόγο καλό, που θα κρίνει αν πρέπει να πας σε ψυχίατρο για να πάρεις αντικαταθλιπτικά. Φυτικά αντικαταθλιπτικά, δεν υπάρχουν.
__________________
5.
Διαβάζοντάς σε τον τελευταίο καιρό σκέφτηκα αν υπάρχουν αντίστοιχες στήλες στο εξωτερικό και πώς λέγονται. Ξέρω, υπάρχει και το Google, αλλά δεν ξέρω καν πως να ψάξω κάτι τέτοιο.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φυσικά και υπάρχουν, να σου προτείνω τρείς. Αυτή, αυτή και αυτή.
__________________
6.
Αγαπητή μου Λένα,
Καταρχάς να σου πω οτι αγαπώ την στήλη σου απέραντα και θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό που κάνεις και για την συντροφιά που μου κρατάς κάθε μεσημέρι. Πόσα γεύματα έχουν φαγωθεί με το Αμπά ένας θεός ξέρει. Τώρα θέλω να σου μιλήσω για τον φίλο μου. Ζούμε μαζί 2 χρόνια τώρα και είμαστε αγαπημένο ζευγάρι με τα καλά μας τα κακά μας και με βάρκα την ελπίδα. Είναι όμως το πιο αδέξιο και απρόσεκτο πλάσμα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν περνάει ούτε και μία μέρα χωρίς να γίνει έστω μια μικρή ζημιά. Κάτι θα σπάσει, κάτι θα χύσει εδώ και εκεί, κάπου θα κτυπήσει και θα πονάει. Γενικώς έχω συνηθίσει την κατάσταση. 'Εχω σταματήσει να αγοράζω ακριβά πράγματα, έχω βάλει σε ερμάρια πράγματα συναισθηματικής αξίας, έχω πάρω λουρί του σκύλου ειδικό που να δένει πάνω του για να μήν το κρατά και να του φύγει, έχω αντικαταστήσει ήδη 2 καναπέδες σε 2 χρόνια και έχω μάθει να ζω με λεκέδες σε πράγματα, ρούχα, έπιπλα που δεν πρόκειται ποτέ να βγουν. Το μόνο πράγμα που δυσκολεύομαι να συνηθίσω είναι που είναι άτσαλος μαζί μου. Πάει να με αγκαλιάσει τρώω μια μπουνιά καταλάθος, πάει να με φιλήσει θα μου βγάλει τα δάκτυλα του ποδιού. Και το χειρότερο είναι το βράδυ στο κρεβάτι. Εκεί να δεις γλέντια. Εδώ πρέπει να πω οτι έχω ύψος 1.50μ και αυτός φτάνει σχεδόν τα 2μ. Γενικώς μαζί είμαστε σαν καρτούν. Το βράδυ όταν πάει να με αγκαλιάσει είναι σαν να ρίχνουν 50κιλά σάκους άμμου πάνω μου. Με αγκαλιάζει λες και θέλει να με σκοτώσει. Άσε που είναι λες και έχω θερμοκουβέρτα 50 βαθμούς κελσίου να με τυλίγει. Με λίγα λόγια είναι ανυπόφορο. Για να με αγκαλιάσει θα φάω τουλάχιστο 2 κλωτσιές, ένα τράβηγμα μαλλιών, και πολλές φορές το παρολίγον πέσιμο από το κρεβάτι. Είναι κωμικοτραγικό. Τώρα που σου γράφω έχει σπασμένο χέρι στο γύψο (προφανώς) και σαν κοιμόμουνα το βράδυ μου έδωσε μία μπουνιά στο πρόσωπο με τον γύψο σαν κοιμόταν, ξύπνησα και έβλεπα αστεράκια. Το τελευταίο εξάμηνο έχουμε τσακωθεί 2-3 φορές για αυτό το θέμα, το συμπέρασμα εκ μέρους του να είναι ότι δεν μ΄αρέσουν οι αγκαλιές και γιαυτό το κάνω θέμα. Με ξυπνά τουλάχιστο 3 φορές κάθε βράδυ, ΚΑΘΕ βράδυ. 'Ασε που κάθε φορά που αλλάζει μεριά είναι σαν να γίνεται ένας μικρός σεισμός. Πολλές φορές αστειευόμενη του λέω οτι θα κάνω ειδικό αντισεισμικό κρεβάτι 3μέτρα με διαχωριστικό στην μέση. Μετά γελάμε και μετά μου λέει ότι τον πληγώνει όταν λέω τέτοια πράγματα γιατί νιώθει ότι δεν τον θέλω και απλά δεν θέλω να κοιμάμαι μαζί του. Γενικώς τον βλέπω ότι προσβάλλεται όταν του πω κάτι για την αδεξιότητα του και όταν έσπασε το χέρι του μου λέει ωραία τώρα όλοι θα γελάνε μαζί μου 'χαχα τι αδέξιος ο Κώστας΄. Αλήθεια, ξέρω ότι ακούγεται γελοίο, και εμείς γελάμε εδώ μερικές φορές μην νομίζεις, αλλά από την άλλη νιώθω ότι είναι ένα θέμα που απλά δεν ξέρω πως να χειριστώ. Μήπως να του εισηγηθώ μαθήματα yoga για να μάθει να χειρίζεται το σώμα του? Αν έχεις άλλη λύση ανυπομονώ να την ακούσω - Λένα (συνονόματη)
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για διάβασε αυτό.
_________________
7.
Λένα γεια χαρά!
Λοιπόν έχω κανονίσει να πάω με μια φίλη μου ένα 4ήμερο ταξίδι στο εξωτερικό. Επειδή πρόκειται για ένα ακριβό ταξίδι, από τη στιγμή που το αποφασίσαμε δώσαμε αρκετό χρονικό περιθώριο για να μπορέσουμε να μαζέψουμε τα χρήματα, έτσι θα πάμε το χειμώνα. Εγώ κάνω δυο δουλειές, δεν πήγα διακοπές το καλοκαίρι, δεν ψώνισα ρούχα ή ό,τι άλλο για τον εαυτό μου, θεωρώντας ότι αξίζει να κάνω κάποιες θυσίες, προκειμένου να μαζέψω λεφτά καινα κάνω το συγκεκριμένο ταξίδι. Σήμερα λοιπόν πετυχαίνω στο δρόμο τον άντρα μιας (άλλης) φίλης μου, ο οποίος αφού με ρώτησε πότε φεύγουμε και τα σχετικά, μου είπε να αφήσω τα ταξίδια και να βάλω στην άκρη κανά φράγκο. Στην απάντησή μου ότι υποχρεώσεις άλλες δεν έχω κι ότι για μένα είναι σημαντικό μου απάντησε να βάζω στην άκρη τα λεφτά γιατί δεν ξέρω πως θα είμαι με τη δουλειά στο μέλλον. Άλλαξα συζήτηση, αλλά μου το χάλασε ρε Λένα...και τώρα νιώθω από τη μια ότι το αξίζω γιατί είμαι στα όρια του burnout, αλλά από την άλλη νιώθω τύψεις για την πολυτέλεια που διάλεξα. Θεωρώ πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι κακοπροαίρετος, αλλά είχε το στυλάκι του "τι βλακείες κάνεις"
Τέλος πάντων, μπορεί να είναι χαζό το πρόβλημά μου, αλλά θα ήθελα να μου πεις, πώς το βλέπεις; Έτσι πρέπει να ζούμε πια; Να σταματήσουμε τη ζωή μας για μια πείνα που ίσως να έρθει ίσως και όχι;
-Δυο το μεσημέρι
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πάντα εκπλήσσομαι με τον αυτονόητο τρόπο που άσχετοι άνθρωποι κάνουν σχόλια για τις επιλογές των άλλων, αλλά ακόμη περισσότερο εκπλήσσομαι που είναι τόσο διαδεδομένο αυτό, που αυτοί που τα ακούνε όχι μόνο δεν τους κόβουν τον αέρα, αλλά αναρωτιούνται για τις επιλογές τους.
Κάποιος σε είδε στο δρόμο και είπε την αποψάρα του για το πώς πρέπει να ξοδεύεις τα δικά σου λεφτά, κι εσύ αναρωτιέσαι αν έχει δίκιο. Είναι δυνατόν;
Εδώ νιώθω την ανάγκη να προσθέσω κάτι που είναι σχετικό, με αφορμή τα σχόλια της ερώτησης 4, που βρίσκεται εδώ σχετικά με το small talk. Κάποιος στα σχόλια ρωτάει «και γιατί είναι παρεμβατικό να ρωτάς με τι ασχολείται ο άλλος, αφού έτσι θα τον γνωρίσεις». Είναι παρεμβατικό γιατί ο κόσμος δεν είναι μόνο δουλίτσα στο γραφείο και πειραματικό θέατρο για χόμπι. Ο άλλος μπορεί να είναι άνεργος. Μπορεί να τον απέλυσαν την προηγούμενη εβδομάδα. Μπορεί να ασχολείται με τον άρρωστο πατέρα του μέρα νύχτα και να έχει να βγει τρία χρόνια από το σπίτι. Μπορεί να έχει κάποια αρρώστια που να τον εμποδίζει να έχει δραστηριότητες. Μπορεί η βασική του ασχολία αυτή την περίοδο να είναι το διαζύγιο. Ο κόσμος έχει πόνο, οι άνθρωποι κουβαλάνε σταυρούς που δεν τους φοράνε στο κούτελο. Γι' αυτό είναι αδιάκριτες αυτές οι ερωτήσεις. Γι' αυτό χρειάζεται διακριτικότητα. Γι' αυτό είναι σημαντικό να ξέρεις να κάνεις small talk. Ξεκινάς έτσι, και αν βλέπεις ότι ο άλλος ανοίγεται και σου λέει κάτι προσωπικό, τότε, και πάλι διακριτικά, συνεχίζεις. Δεν χρειάζεται να μάθεις τι δουλειά κάνει ο άλλος για να τον γνωρίσεις. Θέλεις να μάθεις γιατί σε τρώει να τον κατατάξεις κάπου κοινωνικά, για να δεις αν μπορεί να σου φανεί κάπου χρήσιμος στο μέλλον, για να αποφασίσεις αν είναι «ανώτερος» ή «κατώτερος» σου.
Έρχονται συχνά ερωτήσεις στο α μπα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τους αδιάκριτους, και πάντα ακολουθούν σχόλια με διάφορους παθόντες. Όλοι είναι έξαλλοι! Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολλοί, αφού κανείς δεν θέλει να του κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις; Επειδή αδιακρισία δεν είναι μόνο η ερώτηση «πότε θα παντρευτείς». Αδιακρισία είναι να σε ρωτάει άγνωστος τι δουλειά κάνεις, να είναι αυτή η πρώτη του ερώτηση. Αδιακρισία είναι να σχολιάζει κάποιος στο πόδι πώς ξοδεύεις τα δικά σου λεφτά. Δεν αντέχουμε τους αδιάκριτους, και ρωτάμε πώς να τους βάλουμε στη θέση τους; Μια καλή μέθοδος είναι να μην είμαστε εμείς αδιάκριτοι, και μια ακόμα να καταλαβαίνουμε πότε είμαστε θύματα αδιακρισίας.