Από το voguing στον μεταμοντέρνο χορό, από το κινητικό ιδίωμα της πασαρέλας μόδας σε ένα μοναδικό χορευτικό στυλ, από τις συνοικίες του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του '60 έως το κέντρο της Αθήνας το 2019, από τα πιο σημαντικά μουσεία στις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές του κόσμου. Ο Τράγιαλ Χάρελ είναι εδώ με το O Medea σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Ο διακεκριμένος χορογράφος Τράγιαλ Χάρελ επιστρέφει στη Στέγη, από τις 30 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου, με ένα ακόμη έργο, που αποτελεί το πρώτο μέρος της νέας του τριλογίας. Το O Medea, μέσα από επίκαιρα φιλοσοφικά και πολιτικά ερωτήματα, εστιάζει τόσο στην ιστορική διάσταση του προσώπου όσο και στις αναπαραστάσεις του γυναικείου ψυχισμού, ξεπερνώντας τα στεγανά του χρόνου. Τα διλήμματα της ηρωίδας και το τελετουργικό στοιχείο του μύθου μετασχηματίζονται σε προσωπικές αφηγήσεις ενός πενταμελούς Χορού που επικαλείται το πρόσωπο της Μήδειας για να εκθέσει δικά του ζητήματα.
Η Μήδεια πάντα επιστρέφει. Η εμβληματική ηρωίδα του Ευριπίδη έχει στοιχειώσει με τον δικό της τρόπο όλες τις εκφάνσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από τη μεγάλη οθόνη, τον μοντέρνο χορό, την όπερα, αλλά και τα εικαστικά, δεν υπάρχει άλλη μορφή με τόσο διαχρονική επιρροή. Πέρα όμως από το αδιαμφισβήτητο της «μυθολογικής» της εμβέλειας, η Μήδεια συνοψίζει επίσης το παράδοξο ενός εσωτερικού διχασμού: ο Άλλος μέσα στον ίδιο μας τον Εαυτό.
Η φεμινιστική εκδοχή του Χάρελ αρχίζει από εκεί όπου τελειώνει η Μήδεια του Ευριπίδη. Ο Χάρελ αναζητά αφηγήσεις που εξετάζουν τη ζωή της γυναίκας πέρα από τις στιγμές που προκαλούν ούτως ή άλλως αίσθηση. Το O Medea θέτει το ερώτημα: πώς μπορούν οι άλλοι να αναγνωρίσουν και να συμμετάσχουν στον άγριο θρήνο που γεννά η ζωή μας;
Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα ανάμεσα σε άλλες γυναίκες που εκφράζουν το βάρος της ζωής τους μέσα από πράξεις που σε καθορίζουν, όπως η Μήδεια; Και πώς συνεχίζουν να ζουν κουβαλώντας τις ιστορίες τους για το πώς αγάπησαν, αγαπήθηκαν και προδόθηκαν, μέσα από τις εκστατικές τελετουργίες του πένθους;