Μία ανέλπιστη κληρονομιά κινητοποιεί τη φάρσα που επινόησε ο Σπύρος Ποταμιάνος και της οποίας την μουσική έγραψε ο Ιωάννης Κομνηνός, μία από τις σημαντικές, αλλά ξεχασμένες σήμερα, μορφές της ελληνικής οπερέτας.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη βιογραφία του συνθέτη της οπερέτας Γιάννη Δ. Κομνηνού. Πέρασε για κάποια χρόνια από το στερέωμα του ελαφρού μουσικού θεάτρου και ξαναχάθηκε στη λήθη στην οποία έχουν περάσει οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές του. Αν ανεβάζουμε σήμερα το γνωστότερο από τα έργα του, την οπερέτα Κική-Κοκό, είναι γιατί το έργο αυτό κατέχει μια σημαντική πρωτιά: ήταν το πρώτο που κατάφερε, στα 1928, να σπάσει το μονοπώλιο της διαμάχης Σακελλαρίδη-Χατζηαποστόλου και να γίνει το πρώτο έργο συνθέτη εκτός του δημοφιλούς διδύμου που θα κάνει τις περισσότερες παραστάσεις τη χρονιά εκείνη. Από την Κική-Κοκό και μετά, αν και το ιστορικό δίδυμο εξακολούθησε να καταλαμβάνει σημαντική θέση στο οπερατικό στέρωμα, μια νέα γενιά συνθετών μπόρεσαν να το ανταγωνιστούν, τουλάχιστον με όρους δημοφιλίας.