Στη βόρεια Ινδία, ο πεντάχρονος Σαρού μπαίνει στο λάθος τρένο και ταξιδεύει τρομοκρατημένος και μόνος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη χαοτική Καλκούτα. Εκεί γίνεται ένα από τα ημι-άγρια παιδιά του δρόμου και σαν από θαύμα καταφέρνει να επιβιώσει από πολλούς κινδύνους, καταλήγοντας σε ένα ορφανοτροφείο. Τελικά, ο Σαρού υιοθετείται από ένα ζευγάρι Αυστραλών, οι οποίοι τον μεγαλώνουν με αγάπη. Ο Σαρού, όμως, δεν μπορεί να αφήσει πίσω του το παρελθόν και αποφασίζει να εντοπίσει το παλιό του σπίτι και μαζί με αυτό την οικογένειά του.
Φτιαγμένο σαν ένα μεγάλο promo ανθρωπιστικής οργάνωσης που προωθεί τη δουλειά της, αυτό το δράμα αναζήτησης ενός νεαρού Ινδού που ψάχνει επίμονα, παρά τα ελάχιστα στοιχεία που διαθέτει, την αληθινή του οικογένεια πάσχει από την ανάγκη να παρουσιαστεί ως ένα σύγχρονο μελόδραμα που θα συγκινήσει όσους το δουν αλλά ξεχνά βασικά αφηγηματικά συστατικά που θα το έκαναν ένα αληθινά σπουδαίο φιλμ. Τα παραδείγματα που αποδεικνύουν κάτι τέτοιο είναι αρκετά, όπως η ανυπαρξία σημαντικών συγκρούσεων του ήρωα με τη σύγχρονη ζωή του, καθώς κανένας από τους δικούς του δεν του στέκεται εμπόδιο σε αυτό που προσπαθεί να κάνει, αλλά και η σχεδόν ανύπαρκτη αφορμή αυτού του εγχειρήματος όταν υπάρχει ένα κενό 20 ετών στη ζωή του όπου δεν γίνεται η παραμικρή έρευνα. Και βέβαια, η εμφανής αδυναμία του Ντεβ Πατέλ να υποστηρίξει έναν δυνατό δραματικό ρόλο, αφού μένει παγιδευμένος σε ερμηνευτικές υπερβολές, κάτι που είχε φανεί και στο προ μηνών Ο Άνθρωπος που Γνώριζε το Άπειρο.