Six Organs of Admittance
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου
Rodeo
Τελικά τα γεγονότα της Κυριακής δεν απέτρεψαν τα περίπου 50 άτομα που αποφάσισαν να κατηφορίσουν προς το Rodeo για να δουν από κοντά τον Ben Chasny και την παρέα του, ή μάλλον τους Six Organs of Admittance, των οποίων το line-up ήταν διαφορετικό απ' ότι περιμέναμε. Ψάχναμε δηλαδή μάταια και για πολλή ώρα να βρούμε πού στο καλό ήταν η Elisa Ambrogio των Magik Markers ανάμεσα στο πηγαδάκι που έκανε η μπάντα αρκετή ώρα πριν από το live. Τελικά δεν είχε πατήσει καν το πόδι της στην Ελλάδα. Μετά τις 10 και μισή επιτέλους ξεκίνησε να παίζει μόνος του και από το δεύτερο τραγούδι και μετά περίπου ανέβηκαν πάνω στη σκηνή οι υπόλοιποι δύο που τον πλαισίωναν, ένας ακόμη κιθαρίστας και ένας ντράμερ. Η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετό σκεπτικισμό για τη συγκεκριμένη συναυλία και αυτό γιατί τα τελευταία του άλμπουμ είναι επιεικώς βαρετά, σε σημείο που δεν τα πολυακούς για πολλή ώρα στο σπίτι αλλά ευτυχώς δεν είναι Βρετανός και επίσης δεν είναι και τόσο οπαδός του ακουστικού folk ή της ατμόσφαιρας -μάλλον περισσότερο της υγιούς μουσικής αδρεναλίνης- ούτε προσπαθεί να ακολουθήσει/μιμηθεί τον πολλά καλλιτεχνικά βαρύ David Tibet των Current 93. Όπως διαπιστώσαμε από τις πρώτες κιόλας νότες που έπεσαν στο Rodeo, είναι ένα απλό παιδί και αυτό που θα βλέπαμε πλησίαζε περισσότερο τον ψυχεδελικό κιθαριστικό καταιγισμό των Comets on Fire, του πιο prog-rock πρότζεκτ του και φυσικά δεν άφηνε αμφιβολίες ο ίδιος με τη θορυβώδη αυτοσχεδιαστική του αντίληψη για το γεγονός ότι όντως πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ταλέντα που έχουν ξεπηδήσει από την Αμερική τα τελευταία χρόνια. Τη συναυλία αφιέρωσε σεμνά στη μνήμη του αδικοχαμένου επίσης κορυφαίου σύγχρονού του folk κιθαρίστα Jack Rose, που απεβίωσε πρόσφατα στην ηλικία των 38 ετών. Έσπασε και 3-4 χορδές, πράγμα που τον απέτρεψε από το να κάνει τρίτο -νομίζω- encore, οπότε τρελό respect!
Μαρία Παππά
Mystero
Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου
Dybbuk
Αποδίδοντας φόρο τιμής στο παραδοσιακό στριπτίζ, το πρώτο Mystero πάρτι στο Dybbuk την προηγούμενη Τετάρτη το άνοιξε μια μιγάδα στρίπερ με κρινολίνο, γάντια, φουρό, κορσέδες και τα λοιπά. Στα χέρια της κρατούσε λευκό ομπρελίνο κι ο παρτενέρ της ήταν επίσης ντυμένος με ρούχα εποχής. Το στριπ έγινε πάνω σε ένα ανάκλιντρο, με κεριά να χωρίζουν τον χώρο του σόου απ' το κοινό. Σέρβιραν μοντέλα που φορούσαν τη στολή της σερβιτόρας ζωγραφισμένη με body painting πάνω στο γυμνό τους σώμα. Καλεσμένη ήταν επίσης η Λόλα, η πρώτη Ελληνίδα σταρ που έβγαλε η fetish σκηνή και η μόνη που καλείται να δείξει τα σόου της στα μεγάλα διεθνή πάρτι. Φυσικά, το σόου της στο Dybbuk ήταν πολύ light -μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο Κολωνάκι, όχι στη Νέα Υόρκη-, έστω κι αν ήρθε με ένα από τα pet της (γυναίκα-pet, δεμένη με αλυσίδα, που περπατούσε στα τέσσερα). Ο κόσμος ήταν posh και γκλαμουράτος αλλά χαλαρός, στυλίστες περιοδικών και γνωστοί από το old school της house (κλάμπερ που μεγάλωσαν). Έτσι, με ένα παραδοσιακό strip to tease (the boys and the girls) και μια άγρια showgirl εγκαινιάστηκαν τα Mystero στο Dybbuk, τα οποία θα γίνονται κάθε εβδομάδα, μέχρι να καθιερωθεί ξανά η Τετάρτη, η μέρα όπου βγαίνει ο «καλός κόσμος», όπως έλεγαν μια εποχή που η Αθήνα είχε ακόμη γκλάμουρ. Όχι ότι οι Τετάρτες αυτές θα έχουν στριπ - αυτό ήταν για το πρώτο πάρτι. Πάντα κάτι διαφορετικό θα περιμένει το κοινό, κάτι που θα το ταξιδεύει σε έναν φανταστικό κόσμο. Γιατί αυτή είναι και η έννοια του «βγαίνω έξω», που επίσης ξεχάστηκε μέσα στη λαίλαπα του mainstream στυλ «ντύνομαι όπως όλοι, κρατάω ένα ποτό, ποζάρω και κουνάω το πόδι» που τα ισοπέδωσε όλα στην αθηναϊκή νύχτα. «Βγαίνω» σημαίνει «βγαίνω απ' την καθημερινότητα και μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο». Κι είναι μάλλον το τέλειο μαγαζί και για φαντασία και για γκλάμουρ και για ερωτικές βραδιές. Από τη μια, η ιστορία του χώρου. Εκεί, στο υπόγειο στην Πατριάρχου Ιωακείμ 37 στεγαζόταν κάποτε το Dragosta, το μαγαζί-θρύλος. (Καθώς παρακολουθούσα τα σόου, θυμήθηκα ένα πάρτι στο Dragosta που λεγόταν «Rich bitches and famous playboys». Το σόου ήταν οι ίδιοι οι κλάμπερ. Κάποια είχε ντυθεί κυρία και η φίλη της έκανε την καμαριέρα, μια άλλη με άφρο περούκα είχε δέσει με αλυσίδες από το περιλαίμιό της τρεις φίλους της που ήταν ντυμένοι σκλάβοι, οι περισσότεροι άντρες έσκασαν μύτη με στολή του τένις ή ρόμπα με φουλάρι σαν τον Κωνσταντάρα στις παλιές ελληνικές ταινίες...). Κι από την άλλη, το νέο κλαμπ που στεγάζεται εκεί. Απίστευτη, μυσταγωγική η διακόσμηση του Καλογρίδη. Και δυνατό το όνομά του. Το «Dybbuk» είναι εβραϊκή λέξη και χρησιμοποιείται όταν η ψυχή θέλει να πάει στον Παράδεισο αλλά τρώει πόρτα. Όταν έφυγε κι ο τελευταίος κορσές, άρχισα να μετράω πόσες αθηναϊκές ψυχές γύρω φαίνονταν να βρίσκονται σε dybbuk, κι έτσι με πήρε το ξημέρωμα...
Ειρήνη Χειρδάρη