«Έξι το πρωί στον κόσμο της τέχνης» λέει κάποιος, ψιθυρίζοντας χιουμοριστικά. Κοιτάω γύρω μου. Ο ήλιος ανατέλλει στην Ύδρα και όλα είναι ροζ! Πάνω από ένα γραφικό κολπίσκο, παραταγμένοι σε ημικύκλιο βρίσκονται οι πιο κοσμικοί και ισχυροί της σύγχρονης τέχνης και μαζί σημαντικοί καλλιτέχνες, κριτικοί τέχνης, γκαλερίστες, και λιγότεροι παρατρεχάμενοι. Ένα ειδικό species, ένα μωσαϊκό από αγουροξυπνημένους αλλά καλοντυμένους sport-chic και μαζί νυσταγμένους και ξενυχτισμένους από τα χθεσινοβραδινά νέους, με χυμένο ρίμελ και smudged κόκκινα χείλη να προσπαθούν να ταιριάξουν το άσπρο πουκάμισο μέσα στο navy blue στενό παντελόνι που σύρθηκε σε όλη την Ύδρα το βράδυ, κοπέλες, με τα κομπινεζόν φορέματα να φαίνονται ίσα ίσα κάτω από το δανεισμένο για τη νύχτα σακάκι του μεγαλόσωμου παρτενέρ και με τα παπούτσια στο χέρι και, τέλος, μια σειρά από τους art neards, να προσέχουν με προσήλωση και περισσή σοβαρότητα.
Παρατηρούμε όλοι δέκα άντρες να ανεβάζουν με τεράστια δυσκολία και προσπάθεια μια κατασκευή τύπου επιτάφιου, η οποία ανασύρθηκε προηγουμένως από ένα δύτη μέσα από την θάλασσα. Επειδή το γεγονός πραγματοποιείται in real time, η αρχική σιωπή διακόπτεται από καυστικά σχόλια και μεγάλα κομπλιμέντα γι' αυτό που συμβαίνει και από τη βαριά ανάσα κάποιου που έχει κοιμηθεί πάνω στο πεζούλι ή από τα κουδουνάκια των κοπαδιών των αρνιών που, σύμφωνα με τις οδηγίες των Mathew Barney και Elisabeth Peyton, περνούν εκείνη την ώρα. Όταν η κατασκευή φτάνει στο δρόμο που βρισκόμαστε, ένα νεκρό σκυλόψαρο τοποθετείται επάνω της και, εν είδει επιταφίου, κατευθύνεται προς τα παλιά σφαγεία, στο καινούργιο project space του ΔΕΣΤΕ στην Ύδρα, όπου «προσκυνάμε» την έκθεση. Μια σειρά από ευαίσθητα σχέδια που αποκαλύπτονται μέσα από την κατασκευή που αναδύθηκε, και κάποια άλλα στον παράξενο και ιδιαίτερα ελκυστικό χώρο των σφαγείων συνυπάρχουν με το πτώμα του σκυλόψαρου έξω πάνω σε πάγο!
Ο Mathew Barney και η Elisabeth Peyton σε μια τελετή για την elite (όπως διαβάζω σε ένα μπλογκ) - δεν ξέρω εάν αυτό έχει επικριτική διάθεση, αλλά είναι ένας ωραίος τίτλος. Άλλοτε με περισσότερη ένταση, άλλοτε με λιγότερη, όπως εξάλλου και τα cremaster του Barney, το γεγονός είχε μια σχετική τελετουργική μαγεία, εύκολα βέβαια αποκωδικοποιήσιμη, αλλά συμβατή με το άνοιγμα του χώρου στην Ύδρα, τους συγκεκριμένους επισκέπτες, και όλα τα υπόλοιπα.
Για ακόμη μια φορά ο Δάκης Ιωάννου με απίστευτη γενναιοδωρία συγκεντρώνει τους πάντες, ώστε να βρεθούν σε ένα αλλόκοτο γεγονός και να φάνε, να πιούνε και να διασκεδάσουν, χωρίς την πρόφαση της αποκλειστικά υψηλής τέχνης.