Ακόμα και η ταπεινή ετούτη στήλη ταλαιπωρεί το κεφαλάκι μου κάθε μέρα. Ποιόν τίτλο να δώσω; Να είναι υπαινικτικός, να είναι περιγραφικός; Να είναι προκλητικός; Πώς θα κάνω κάποιον να πειστεί να κάνει κλικ πάνω του;
Ο πονοκέφαλος του συγγραφέα, μέχρι να δώσει ένα όνομα στο βιβλίο του, θα είναι τεράστιος. Μερικοί λένε ότι βρήκαν τον τίτλο πριν γράψουν μια γραμμή, άλλες φορές η γέννα είναι επίπονη, μπορεί να κρατήσει και μήνες, με τους εκδότες να κάνουν αλλαγές μέχρι να βρουν κάτι που θα τραβήξει το μάτι του πιθανού αγοραστή μέσα στον κυκεώνα του βιβλιοπωλείου.
Περηφάνια και προκατάληψη
Το δεύτερο βιβλίο της Τζέιν Ώστιν είχε τον τίτλο “Πρώτες εντυπώσεις”. Ο εκδότης δεν εντυπωσιάστηκε. Με τον τελικό τίτλο είχε καλύτερη τύχη. [via]
Λευκός θόρυβος
Ο DonDeLillo ήθελε να πει το βιβλίο του Panasonic αλλά οι δικηγόροι της εταιρίας διαμαρτυρήθηκαν. Μάλλον για το καλό του. [via]
Αμερική
Ο Κάφκα το είχε ονομάσει «Ο άντρας που εξαφανίστηκε». Όταν το διάβασε ο φίλος και συμβουλάτοράς του Max Brod έφριξε και του έδωσε ένα σίγουρα καταλληλότερο. [via]
Το σύνδρομο Πορτνόι
Αυτό πέρασε από πολλά κύματα: ο Φίλιπ Ροθ είχε σκεφτεί τους τίτλους «Το εβραιόπουλο», «ένας Εβραίος ασθενής ξεκινάει την ανάλυσή του», ακόμα και “Wacking Off”, πριν καταλήξει στον τελικό.
Πόλεμος και Ειρήνη
Αρχικά εκδόθηκε με τον αποτυχημένο τίτλο «τέλος καλό, όλα καλά» πριν οι εκδότες έρθουν στα σύγκαλά τους. [via]
Ο αγών μου
Ο Χίτλερ ήθελε να το ονομάσει «τεσσεράμισι χρόνια πάλης ενάντια σε ψέματα, ηλιθιότητα και δειλία» αποκαλύπτοντας την τρέλα του από το εξώφυλλο, αλλά σε μία στιγμή διαύγειας διάλεξε έναν πιο μετρημένο τίτλο. Για τα μέτρα του.
1984
Και πάλι, ο εκδότης. Ο τίτλος του Τζωρτζ Όργουελ ήταν «Ο τελευταίος άντρας στην Ευρώπη», οπότε, μάλλον είχε δίκιο. [via]