Stand Up PerformDance!

Σπούδασε χορό στο Laban Centre του City University (Λονδίνο). Η Λία Χαράκη από τη Λεμεσό της Κύπρου, με άλλα λόγια, ανήκει στη νέα γενιά χορευτών και χορογράφων από την Ελλάδα και την Κύπρο που αισθάνονται ότι ανήκουν και απευθύνονται στον ευρύτερο χώρο του σύγχρονου ευρωπαϊκού χορού. Επιστρέφοντας στην Κύπρο το 2003, ίδρυσε την ομάδα της (.pelma.lia haraki) και άρχισε να ψάχνει τους δικούς τους δρόμους έκφρασης. Η δημιουργία της Στέγης Σύγχρονου Χορού στην Λεμεσό το 2007 έδωσε στην ίδια (και σε άλλους Κύπριους καλλιτέχνες του χορού) τη δυνατότητα να προχωρήσει πιο συστηματικά τη δουλειά της και το προσωπικό της ύφος.

Οι παραστάσεις της γρήγορα ξεχώρισαν σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Έτσι τη γνωρίσαμε κι εμείς: από το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας και από το Φεστιβάλ Αθηνών, όπου θα εμφανιστεί ξανά στις 7 και 8 Ιουνίου με το σόλο Tune In (2012) και το ντουέτο In the shape of necessity, σε ενιαία παράσταση. O λόγος στην ίδια:

«Το ντουέτο είναι βασισμένο στην ιδέα της συνύπαρξης και της αλληλέξαρτησης δύο ανθρώπων, ενός άνδρα και μίας γυναίκας. Τα γυμνά σώματά τους κρατούν λεπτές ισορροπίες, μοιράζοντας το βάρος τους αμοιβαία μεταξύ τους. Ήθελα, όντας δύο αυτόνομες οντότητες, να λειτουργούν σαν ένα σώμα. Γιατί, χωρίς τη συνέργεια του σώματος του ενός και του άλλου δεν υπάρχει κίνηση ούτε ισορροπία – να γιατί είναι αναγκαία η συνύπαρξη. Αυτό που μ' ενδιέφερε είναι να ιδωθεί το σώμα άλλοτε ως αυτό που είναι, σάρκα και οστά, κι άλλοτε ως αφηρημένο εργαλείο με το οποίο μπορούν να σχηματιστούν γλυπτά και "εγκαταστάσεις". Στην αρχή οι εικόνες θυμίζουν το προπατορικό αρχετυπικό ζευγάρι, στην πορεία η ερωτική σχέση απομυθοποιείται, για να μυθοποιηθεί στο τέλος και πάλι».

Οι χορογραφίες της εκκινούν από τον τρόπο που η ίδια βλέπει τον κόσμο και τους ανθρώπους. Έχουν, με άλλα λόγια, αυτοβιογραφική αφετηρία – κι αυτό είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον προσωπικό της "τρόπο", το Stand Up PerformDance. Ο όρος έχει να κάνει με μια μέθοδο επεξεργασίας των βιωμένων εμπειριών και των εκφραστικών εργαλείων του περφόρμερ που ξεκινά από τη γοητεία που της ασκεί η αμεσότητα των καλλιτεχνών της stand-up comedy στην επικοινωνία τους με το κοινό, όπως και από το ότι μεγάλο μέρος του υλικού που χρησιμοποιούν είναι αυτοβιογραφικό.

Η Λία Χαράκη εξηγεί ότι στις πρόβες της όλοι λένε ιστορίες, που στη συνέχεια η ίδια και οι χορευτές προσπαθούν να μεταφράσουν με το σώμα τους: κυρίως με την κίνηση (που μπορεί να γίνει χορός) και με τη φωνή τους (που μπορεί να γίνει ήχος ή τραγούδι). Στην κατεύθυνση αυτή, το έργο της Giraffe, που είδαμε στο Φεστιβάλ Καλαμάτας 2010, δείχνει πώς οι τεχνικές stand-up comedy μπορούν να εμπλουτίσουν και να «ζωντανέψουν» μια παράσταση χορού/κίνησης.

Για το σόλο Τune In, που επιλέχθηκε ως ένα από τα έργα που θα εκπροσωπήσουν την Κύπρο στην Μπιενάλε της Βενετίας (1.6-24.11.13), η Λία Χαράκη διευκρινίζει:

«Το Τune In είναι βασισμένο στην ιδέα της ενσωμάτωσης στην κίνηση του παρόντος χρόνου. Δηλαδή, προτείνω στους θεατές να συνταξιδέψουμε, με τη διαίσθηση ως οδηγό και την κίνηση ως μέσον, χάνοντας για λίγο τη συνήθη σχέση με τον χρόνο και τον χώρο.

Το Τune In δεν υπάρχει ως έργο από πριν, δημιουργείται επιτόπου, μέσα από το δικό μου σώμα, σε σχέση με την ενέργεια των θεατών. Και όπως λέει η Mαρίνα Αμπράμοβιτς για τη σχέση καλλιτέχνη-κοινού: "Όσο πιο βαθιά μέσα πας στον εαυτό σου, τόσο πιο παναθρώπινος γίνεσαι"».

Το σόλο, που ερμηνεύει η ίδια, συμπληρώνει την έρευνα που ξεκίνησε με τα έργα της Again (2011) και IntuNition (2012) για το πώς η ενέργεια μιας απλής, επαναλαμβανόμενης κίνησης που ακολουθεί έναν επαναλαμβανόμενο, σταδιακά επιταχυνόμενο ήχο αποκτά ρυθμό και ένταση που μπορούν να γεννήσουν συναισθήματα στον ερμηνευτή, και κατ' επέκταση και στον θεατή.

Τη ρωτώ για τον σύγχρονο ελληνικό και κυπριακό χορό ως προς το διεθνές περιβάλλον και μου απαντά:

«Όπου πηγαίνω πια με την ομάδα μου συναντώ Έλληνες και Κύπριους αξιοπρόσεχτους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Παρότι έχουν συνείδηση της ελληνικής ταυτότητας, του βάθους και της σημασίας της ιστορίας και της παράδοσης, οι παραστάσεις τους έχουν τη φρεσκάδα της ματιάς του σύγχρονου, παγκόσμιου ανθρώπου. Όσον αφορά την Κύπρο, πιστεύω ότι μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα επιμόρφωσης των νέων χορογράφων που γίνονται στη Στέγη Χορού Λεμεσού θα προκύψει μια καινούργια γενιά, με πολύ ιδιαίτερη χορογραφική φωνή».