Οι δέκα ηθοποιοί μας κοιτάζουν. Αν υπήρχε μια ερώτηση, θα ήταν «τι βλέπεις πίσω από τη μάσκα σου»; Είναι μεσημέρι και βρέχει και έχει λάσπη, όλα είναι πιο καταθλιπτικά από το «κανονικό», ξεφλουδισμένες μπογιές και κάγκελα, η συνηθισμένη διαδικασία, όχι κινητά, όχι μηχανές, όχι σακίδια, ένας έλεγχος και ένας δεύτερος και τρεις κότες, ένα γαλόπουλο και ένας κόκορας δίπλα σε τρεις που ξεπαγιάζουν και προαυλίζονται και κάτι BMW πολύ παράταιρες, ώρα επισκεπτηρίου δικηγόρων.
Κορυδαλλός, σε μια αίθουσα του νοσκοκομείου των κρατουμένων «Αγιος Παύλος». Είναι βαμμένη μαύρη και αν δεν ξέρεις ότι είναι φυλακή μπορείς να την πεις και συμπαθητική. Αλλά το ξέρεις. Και είναι γεμάτη. Σαν γενική με συγγενείς και φίλους και το κοινό είναι περίπου αυτό. Οι φίλοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί, κρατούμενοι και δημοσιογράφοι.
«Στον ατέλειωτο χρόνο αναμονής και σιωπής που βιώνουμε στην κράτησή μας, έχουμε μια δυνατότητα διαφυγής. Τη διαφυγή του μυαλού και του εαυτού μας μέσα από κάτι που μπορούμε να ταυτιστούμε έστω για λίγο»
«Στον ατέλειωτο χρόνο αναμονής και σιωπής που βιώνουμε στην κράτησή μας, έχουμε μια δυνατότητα διαφυγής. Τη διαφυγή του μυαλού και του εαυτού μας μέσα από κάτι που μπορούμε να ταυτιστούμε έστω για λίγο» λέει ο κρατούμενος Βασίλης.
Οι αποκλεισμένοι γίνονται δρώντα πρόσωπα. Οροθετικοί κρατούμενοι. Δεν παίζουν θέατρο, παίζουν με το θέατρο. Φέτος, μετά από την παράσταση Κ που παρουσιάσαν πέρσι, ως μια χειρονομία αποδαιμονοποίησης της οροθετικότητας, καταπιάστηκαν με ένα έργο πιο «περιπετειώδες».
«Το ζητούμενο στο Βασιλικό Κυνήγι του Ήλιου, δεν είναι να κάνουμε μια παράσταση που να μιμείται το επαγγελματικό θέατρο. Το ζητούμενο είναι να φανεί η δύναμη της επικοινωνίας που μπορεί να έχει το θέατρο, ως κοινή γλώσσα όλων.
Στο δεύτερο αυτό εγχείρημα, που στόχος ήταν να λειτουργήσει ως μεταβατικό στάδιο, η ομάδα των κρατουμένων, έχοντας επεξεργαστεί και συνδεθεί με τον πυρήνα του Εγώ της, έρχεται με έναν ιστορικό μύθο να δει τον εαυτό της σαν Άλλον. Δεν μιλάει πια μέσω των δικών της ιστοριών γι’ αυτήν την ίδια όπως στο -Κ-, αλλά καθρεφτίζεται στις ιστορίες κάποιων άλλων ψάχνοντας την κοινωνική της ταυτότητα. Με τον παιγνιώδη τρόπο των παραμυθιών» λέει ο Τζιμάρας Τζανάτος από το «Τεχνοδρομώ».
Η Θεατρική ομάδα, ο Σταύρος, ο Πάνος, ο Άρης, ο Βασίλης, ο Κώστας, ο Παύλος Χόρχε, ο Φάνης, ο Άϊμο, ο Ιμάντ μπαίνουν με τα ρούχα των Ισπανών κατακτητών.
Στο σκοτάδι της παράστασης η λειτουργία της τέχνης είναι θεραπευτική. Κλισέ στο κόσμο των έξω. Βάλσαμο για τους απέναντί μας. Βάλσαμο και για εμάς, που τη στιγμή που παρακολουθούμε το έργο δε σκεφτόμαστε ότι ο Ισπανός κατακτητής ή ο Περουβιανός θεός είναι οροθετικός, ή ποινικός. Για εκείνη την ώρα είναι ήρωες ενός παραμυθιού. Και συνδεόμαστε μέσα σε μια αφήγηση, τέτοια, που η ένταξή μας στο θέαμα, μας φαίνεται σσχεδόν φυσική. Οι δυο κόσμοι ενώνονται, εισχωρεί ο ένας στον άλλο με τρόπο που εδώ, φαίνεται λιγότερο δύσκολος και ας ξέρουμε ότι πολλές φορές αυτές οι συνδέσεις μοιάζουν ακατόρθωτες.
Ο θίασος αυτός είναι πολύ ρευστός. Η τελευταία αντικατάσταση έγινε μόλις πριν δυο μέρες. Μπορεί να είναι αποφυλάκιση, μπορεί να είναι μια επείγουσα νοσηλεία. Ο καθένας κρατάει το κείμενό του. Το έργο είναι αληθινό «παλούκι», απορώ πώς το διάλεξαν. Μας το εξηγούν μετά την παράσταση. Ήθελαν ένα έργο που μοιάζει με παραμύθι, περιπετειώδες. Στο «Βασιλικό κυνήγι του Ήλιου» ο Πίτερ Σάφερ μετά το Έκβους και το Αμαντέους γράφει για τη σύγκρουση δυο κόσμων, για το αίσθημα της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη για ελευθερία.
Το έργο δε το έχω διαβάσει ποτέ. Νομίζω δε θάμπαινα στον κόπο. Όμως δε βαριέμαι καθώς ακούω τις φωνές που κομπιάζουν διαβάζοντας, ήβγλινονται τις βροντερές γεμάτες σιγουριά να μας αφηγούνται την ιστορία του Πισάρο στο Περού. Είναι τελικά παθιασμένοι "ηθοποιοί", μόνο και μόνο επειδή άκουσα όλη την ιστορία χωρίς να χαζέψω γύρω μου ούτε λεπτό. Σαν να ήθελα να δω πόσο αντέχουν. Στο τέλος και στο χειροκρότημα έφτασαν με μεγάλο ενθουσιασμό.
«Οι ονειροπόλοι δεν πληρώνονται παρά με αυτό που τους αξίζει», γράφει κάπου μέσα στο έργο.
Και μετά τα φώτα ανάβουν. Επιστροφή στα κανονικά. συγχαρητήρια και αποχαιρετισμοί. Εμείς θα συνεχίσουμε στην κανονική ζωή. Οι πρωταγωνιστές μας θα επιστρέψουν στο κελί. Εμείς θα φύγουμε λίγο πιο βαρείς, αφού ακούσουμε για άλλη μια φορά για τις ανάγκες, την απραξία, το στρίμωγμα, προγράμματα που δεν υλοποιούνται, χρήματα που δε φτάνουν.
Εκείνη τη στιγμή παρακαλάς να μη ξεχάσεις αυτό που αυτόματα σκέφτεσαι όταν τελειώνει η παράσταση, το «τι να κάνω για να βοηθήσω;».
Οι εθελοντές από την «θετική φωνή» και το «Check point» μας επαναλαμβάνουν μια λίστα που ξέρουμε αλλά αμελούμε: ρούχα, βιβλία, είδη υγιεινής, όχι φάρμακα, βιβλία. Οι ανάγκες είναι πάντα πολλές και μεγάλες.
Μόλις βγαίνεις από τις βαριές σιδερένιες πόρτες, κάτι σε σπρώχνει να θέλεις να ξεχάσεις γρήγορα, αλλά ξέρεις ότι δεν πρέπει να ξεχάσεις. Μέχρι το επόμενο θεατρικό εύχεσαι να έχει αλλάξει κάτι. Μάλλον δε θάχει αλλάξει τίποτα. Ίσως η πτέρυγα.
Θα πραγματοποιηθεί ακόμα μια παράσταση την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015, ώρα: 14:00 μμ στις φυλακές Κορυδαλλού στο Νοσοκομείο Άγιος Παύλος
---------------------------
Για την παράσταση «Βασιλικό κυνήγι του Ήλιου» δούλεψαν:
Οργάνωση – συντονισμός ……………………….Γιάννης Νικολόπουλος
Διδασκαλία ομάδας- σκηνοθετική επιμέλεια…… Άννα Χατζηχρήστου
Επιμέλεια κίνησης ……………………………..Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Εικαστική επιμέλεια …………………………………….Έρρικα Αλαμάνου
Επιμέλεια φωτισμών ………………………….Κωστής Παπαναστασάτος
Εκμαγεία ……………………………………………………… Λένα Δελαβία
Επιμέλεια ήχου ………………………… Γιώργος – Πλάτωνας Περλέρος
Μουσικές επιλογές ………………………………….΄Αννα Χατζηχρήστου
Γενικών καθηκόντων……… ………………….Αναστασία Παπαπαύλου