Το γνωστό έργο του Χ. Ίψεν Η Κυρά της θάλασσας, γραμμένο το 1888, θεωρείται το πρώτο «δράμα φυγής».
Βρισκόμαστε σε ένα εξοχικό σπίτι, μια ζεστή ημέρα του καλοκαιριού. Σε έναν στενό θαλάσσιο κόλπο. Γούβα. Ένας άντρας με την δεύτερη γυναίκα του και τις δυο του κόρες. Ζουν χωρίς έρωτα στα χλιαρά νερά του κόλπου. Ένας νεαρός καλλιτέχνης και ένας φίλος από παλιά τους επισκέπτονται. Γνωστές σε όλους μας καθημερινές συμπεριφορές για να περάσει η ζέστη, η μέρα, το καλοκαίρι, η ζωή.
Τι γίνεται όταν ανταριάζει η ψυχή και ζητά τη βουτιά στο άγνωστο, το ιδανικό, τον έρωτα; Η νοσταλγία για μια άλλη ζωή πιο ταιριαστή, πιο φυσική γίνεται αφόρητη για τους ήρωες. Όταν το όνειρο της φυγής, η επιθυμία για τον ιδανικό έρωτα επισκέπτεται την ηρωίδα, αυτή πρέπει να διαλέξει. Ποια είναι όλα αυτά που μας κρατάνε από το να φεύγουμε; Τόση δύναμη έχουν πια;
«Ήμασταν λέει πλάσματα του νερού που χάσαμε το δρόμο μας και βγήκαμε στη στεριά. Κι έπειτα συνηθίσαμε. Βγάλαμε ρίζες. Αυτό όμως το ξέρει ο άνθρωπος. Ξέρει ότι κάπου αλλού θα ’πρεπε να ’ναι και αυτή είναι η πραγματική αιτία της ανθρώπινης θλίψης».
Με ελαφρότητα και χιούμορ παρακολουθούμε την προσπάθεια των ηρώων να συνηθίσουν την συμβατική ζωή, που πάντα κάτι αφήνει απ’ έξω. Να συνηθίσουν ότι πάντα κάτι θα λείπει.