Σκηνοθετείτε τον Δρόμο Μακρύ μετά τους Χοντρούς Άντρες με Φούστες. Άλλο ένα έργο για την οικογένεια, δράμα αυτή τη φορά, αντί για μαύρη κωμωδία. Πόσο διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση απαιτεί το καθένα;
Είναι εντελώς συμπτωματικό ότι και αυτό το έργο έχει σχέση με την οικογένεια. Φυσικά και ο τρόπος προσέγγισης ήταν τελείως διαφορετικός. Εκεί είχαμε να κάνουμε με τέσσερις ανθρώπους που έψαχνε ο καθένας με λάθος τρόπο την αγάπη, με καταστροφικά αποτελέσματα. Βλέπαμε την πορεία προς την καταστροφή. Εδώ, στον Δρόμο Μακρύ, έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια που την έχει τσακίσει η δολοφονία του παιδιού της και προσπαθεί να καταλάβει το πώς και το γιατί έγινε όλο αυτό, να βρει απαντήσεις και να πάει παρακάτω. Το θέμα της δολοφονίας ενός παιδιού είναι τόσο σκληρό που οτιδήποτε «υπερβολικό» δεν με ενδιέφερε. Στόχος μου ήταν να δείξω πέντε κανονικούς ανθρώπους, τα τρία μέλη της οικογένειας και τον διαφορετικό τρόπο που αντιμετωπίζει ο καθένας το θέμα αυτό.
Τι σας τράβηξε την προσοχή στο έργο της Σίλα Στίβενσον;
Όταν μου μίλησαν για το έργο αυτό, είπα «αυτό είναι». Και όταν διάβασα το μισό στα αγγλικά, αποφάσισα να το κάνω. Με ενδιαφέρει πολύ. Και το έργο και η παράσταση μιλάνε πολύ στο σήμερα. Το θέμα του είναι υπερβολικά σκληρό - το να χάνεις το παιδί σου είναι ένα γεγονός τραγικά δύσκολο· ομολογώ ότι στις πρώτες πρόβες έβγαινα από την πρόβα ψυχολογικά διαλυμένος και έκανα βόλτες. Μάλιστα, η Κατερίνα Διδασκάλου (που είναι μητέρα τριών παιδιών), η οποία παίζει τη μητέρα που χάνει το παιδί της, στις πρώτες πρόβες σχεδόν πετούσε μακριά της το κείμενο.
Ποιος αποτελεί για σας σκηνοθέτη-πρότυπο (Έλληνας ή ξένος);
Ίσως υποσυνείδητα να έχω επηρεαστεί από κάποιους σκηνοθέτες. Όμως δεν πιστεύω ότι κάποιος σκηνοθέτης αποτελεί πρότυπο για μένα. Δεν είναι εγωιστικό, απλά μπορώ να δω πιο καθαρά τα πράγματα πάνω στη δουλειά μου. Υπάρχουν αρκετοί σκηνοθέτες από τη νεότερη και παλιότερη γενιά τη δουλειά των οποίων εκτιμώ πολύ και την παρακολουθώ. Και από εμάς τους νέους περιμένω πολλά. Πάρα πολλά. Σε σημείο υπερβολικό, προσπαθώντας να δώσω κι εγώ ώθηση σε άλλους.
Τι νομίζετε ότι λείπει από το σύγχρονο ελληνικό θέατρο;
Πιστεύω ότι αυτό που λείπει είναι η συγκέντρωση δυνάμεων. Ανεβαίνουν πάρα πολλές παραστάσεις, με αποτέλεσμα ο κόσμος που πάει να δει θέατρο αλλά και που εργάζεται στο θέατρο να έχει διασπαστεί. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτός ο πλουραλισμός είναι καλός. Επίσης, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο ρεπερτόριο. Υπάρχουν αρκετά καλά σύγχρονα ξένα έργα, δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο.
Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο;
Φυσικά. Βλέπω ότι ο κόσμος υπολογίζει πολύ το να πάει να δει μια καλή παράσταση με όσο το δυνατόν φτηνότερο εισιτήριο. Και ο κόσμος διψάει να δει θέατρο, αλλά, από τη μία η κρίση και από την άλλη ο τεράστιος πλουραλισμός των παραστάσεων έχουν επηρεάσει το θέατρο.
Τα επόμενα σχέδιά σας;
Ήδη έχω ξεκινήσει πρόβες για τον μονόλογο Ύαινες του Κριστιάν Σιμεόν που θα παρουσιαστεί μετά το Πάσχα με τον Ορέστη Σοφοκλέους, ένα έργο σκληρό, με θέμα έναν μελλοθάνατο. Μετά θα σκηνοθετήσω ένα υπέροχο έργο με τον Δημήτρη Καταλειφό και τον Δημήτρη Μακαλιά, μια συνεργασία που περιμένω με ανυπομονησία.