Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, το φωτογραφικό σύμπαν του Σταύρου Σταματίου, είναι χτισμένο με χαμένες μνήμες. Ένας φωτογράφος που δεν αισθάνεται κατάσκοπος της πραγματικότητας αλλά ένα παιδί που βλέπει τον κόσμο κάθε μέρα με περιέργεια. Ας ακούσουμε τι έχει να πει στο LIFO.gr:
—Θέλω από την αρχή αυτής της συνέντευξης να σας εκμυστηρευτώ την πρώτη σκέψη που έκανα όταν είδα ασπρόμαυρες φωτογραφίες σας τυχαία ένα βράδυ στο ίντερνετ: Μοιάζουν με ποιήματα. Όπως στα ποιήματα κάθε στίχος έχει την σημασία του έτσι νομίζω το ίδιο συμβαίνει και στις φωτογραφίες σας.
Το μαγικό με τη φωτογραφία είναι ότι μέσα σε ένα παραλληλόγραμμο πλαίσιο αποκόπτεται ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Αυτά που αποφασίζει να κρατήσει μέσα στο κάδρο του ο φωτογράφος είναι το ίδιο σημαντικά με αυτά που αφήνει εκτός. Ό,τι μένει εντός αποτελεί τη δική του πρόταση, την άποψή του για τον κόσμο, μια καθαρά υποκειμενική προσέγγισή του. Σε μη στατικά θέματα οι αποφάσεις λαμβάνονται ταχύτατα, σχεδόν ενστικτωδώς. Όταν επιστρέφω στη βάση μου και μπορώ να δω τις εικόνες στην οθόνη του υπολογιστή, επιλέγω αυτές που θεωρώ πιο άρτιες. Εκεί έχω πλέον τον χρόνο να εξετάσω κατά πόσο η σύνθεση με ικανοποιεί (και ως σύνολο και ως προς τα επιμέρους στοιχεία της) και να επιλέξω ποιες φωτογραφίες θα κρατήσω και ποιες όχι. Συχνά κρατάω και κάποια «αποτυχημένα» καρέ ως τεκμηρίωση, κάτι σαν τα κοντάκτ που κάνουμε όταν χρησιμοποιούμε φιλμ.
—Έχετε πει σε μια συνέντευξη: «Δεν θεωρώ τα άλογά μου «όμορφα», τα βλέπω περισσότερο ως επαναστάτες ή ως σιωπηλούς μάρτυρες». Θα θέλατε αυτό να μας το αναλύσετε λίγο περισσότερο;
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τα άλογα χωρίς να έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι ήταν αυτό που με ωθούσε να το κάνω. Κάποια στιγμή παρουσίασα ένα πρώιμο στάδιο αυτής της δουλειάς σε ένα portfolio review με τον Χάρη Κακαρούχα και οι ερωτήσεις του με ώθησαν να ψάξω μέσα μου. Αισθάνομαι αντιφατικά πράγματα γι’ αυτά τα υπέροχα ζώα: ένα μίγμα θαυμασμού και φόβου, αυτό που αποκαλούμε δέος. Τα άλογα υπήρξαν σύντροφοί μας από την αρχή, μας συντρόφεψαν στον καθημερινό μόχθο, στις μάχες, στις γιορτές, έχουν γίνει μάρτυρες της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι φορές που, ενώ υποτίθεται πως είμαι ο παρατηρητής, αισθάνομαι ότι είμαι εγώ το αντικείμενο της παρατήρησής τους.
—Πού βρίσκεται η ομορφιά για εσάς;
Στην αυθεντικότητα.
—Αισθάνεστε κάποιες φορές ένας σιωπηλός μάρτυρας της πραγματικότητας ή ένας κατάσκοπος;
Τίποτε από τα δύο. Αισθάνομαι σαν παιδί, που βλέπει κάθε μέρα τον κόσμο γύρω του με την περιέργεια και τον θαυμασμό που του αξίζει.
—Ζείτε στην Θεσσαλονίκη. Ποιος μέρος της πόλης έχει για εσάς το μεγαλύτερο φωτογραφικό ενδιαφέρον και γιατί;
Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια κατοικώ στην Περαία, ένα προάστιο της Θεσ/νίκης. Οι περισσότερες φωτογραφίες μου έχουν γίνει εδώ, στη «γειτονιά» μου, την ευρύτερη περιοχή του δήμου Θερμαϊκού. Μια περιοχή που την έχω γνωρίσει τόσο καλά, ώστε να έχω τη δυνατότητα φωτογραφίζοντας δικά της σπαράγματα να μιλάω τελικά για τον εαυτό μου.
—Θα μπορούσατε να γράψετε ένα top5 με ποιητές και συγγραφείς που σας έχουν επηρεάσει στον τρόπο με τον οποίο βλέπετε την ζωή και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
Κωνσταντίνος Καβάφης, ο φιλόσοφος-ποιητής
Αντ. Σαμαράκης, ο οραματιστής με την νεανική καρδιά μέχρι το τέλος
Νικηφ. Βρεττάκος, για τον υπέροχο λυρισμό, τον ανθρωπισμό και την δύναμη που εκπέμπουν τα έργα του
Έντγκαρ Άλλαν Πόε, για τον σκοτεινό του ρομαντισμό
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γιατί αν δεν ήταν κορυφαίος διηγηματογράφος, θα μπορούσε να είναι ένας εξαιρετικός φωτογράφος: ήξερε να διαβάζει όχι μόνο τις ψυχές των ανθρώπων αλλά και το φως
—Έχετε πει ότι μέσα από τις φωτογραφίες σας προσπαθείτε να ξαναχτίσετε τις χαμένες μνήμες σας. Γιατί το κάνετε αυτό; Παίρνετε δύναμη για να αντιμετωπίσετε το παρόν;
Ανασυνθέτω με φωτογραφικούς όρους τον εαυτό μου, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω κάποια στιγμή να τον καταλάβω καλύτερα.
—Βλέποντας τις εικόνες σας από το ταξίδι σας στην Κωνσταντινούπολη είχα την αίσθηση ότι πλησιάζατε τους ανθρώπους προσεκτικά κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας. Σε μια από τις εικόνες σας, αυτή με τους υπαλλήλους που κάθονται πάνω στις εφημερίδες, κάποιος σας κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα σαν να πλησιάσατε παραπάνω από όσο πρέπει. Μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για το ταξίδι σας και για το συγκεκριμένο στιγμιότυπο;
Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη μαγική και ήθελα πάντα να την επισκεφτώ. Το έκανα με αφορμή ένα workshop του Νίκου Οικονομόπουλου. Περπάτησα ατέλειωτα χιλιόμετρα μέσα σε οκτώ ημέρες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν με άφησε ικανοποιημένο. Η πόλη με «κατάπιε» φωτογραφικά. Έχοντας συνηθίσει να κινούμαι και να φωτογραφίζω σε μέρη γνώριμα έπεσα στην παγίδα του φολκλόρ. Ελάχιστες στιγμές κατάφερα να κάνω «προσωπική» φωτογραφία. Αν ήταν να κρατήσω μία και μόνο εικόνα από αυτό το ταξίδι, θα διάλεγα αυτήν που έκανα σε ένα πάρκο κοντά στο αθλητικό κέντρο της Φενέρ Μπαχτσέ.
Η φωτογραφία στην οποία αναφέρεστε είναι μετριότατη- και ο βασικός λόγος είναι αυτό που ήδη επισημάνατε: δεν κατάφερα να είμαι αρκετά διακριτικός. Επέλεξα να την παρουσιάσω για το ενδιαφέρον μοτίβο της ως μία από τις πρώτες εικόνες που αντίκρισα όταν έφτασα στην πόλη.
—Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Το να μοιράζεσαι σκέψεις, συναισθήματα και βιώματα με ανθρώπους που αγαπάς.
—Σκεφτείτε τον εαυτό σας μέσα σε μια χρονοκάψουλα όπου συναντά τον 16χρονο εαυτό του. Τι θα του λέγατε;
«Κράτα τη ματιά σου καθαρή, το πνεύμα ανήσυχο και να’ ναι το ταξίδι σου μακρύ, γεμάτο εμπειρίες…»
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν για αποκλειστική χρήση στο LIFO.gr απο τον Σταύρο Σταματίου. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του
Info
Περισσότερα για τις φωτογραφικές δουλειές του Σταύρου Σταματίου στο site του και στο blog του όπου ανεβάζει μια φωτογραφία κάθε μέρα απο θέματα της καθημερινότητας που τον εμπνέουν