Σήμερα ξεκίνησε η μέρα μου με ένα μήνυμα sms στο κινητό από τον Φίλιππο Κουτσαφτή:
«Ευφροσύνη μου, καλή σου μέρα, καλό μήνα, καλή άνοιξη σου εύχομαι. Χθες ο Κώστας Ρούσσης έφυγε (για την χώρα των μακάρων). Σήμερα στις 2 είναι η Εξόδιος Ακολουθία. Να ‘μαστε καλά και να ‘ναι στην καρδιά μας!!! Πολλά φιλιά με την αγάπη μου».
Ο «κυρ Κώστας», όπως τον λέγαμε, φωτογράφος από την Ζαγορά του Πηλίου έκλεισε τα μάτια του στο νοσοκομείο του Βόλου σε ηλικία 93 χρονών.
Ήτανε ένας γλυκός άνθρωπος με μια ζωντανή φλόγα μέσα του για την πολυτιμότητα της στιγμής. Φωτογράφισε την κοινότητα της Ζαγοράς και του Πουριού. Κι άφησε μια πολύτιμη κληρονομιά πίσω του.
Ήτανε ένας γλυκός άνθρωπος με μια ζωντανή φλόγα μέσα του για την πολυτιμότητα της στιγμής. Φωτογράφισε την κοινότητα της Ζαγοράς και του Πουριού. Κι άφησε μια πολύτιμη κληρονομιά πίσω του.
Εικόνες προσώπων που χάθηκαν και μιας ζωής που έσβησε για πάντα. Οι αποτυπωμένες στιγμές αποδίδουν φόρο τιμής στον ταπεινό φωτογράφο τους. Φωνές παιδιών, γέλια μεγάλων, μουσική πανηγυριού σήμερα σιγάσανε, γιατί πέθανε ο Κώστας Ρούσσης.
Οι εκδόσεις Καλειδοσκόπιο και ο Δήμος Ζαγοράς έφτιαξαν το 2008 το φωτογραφικό άλμπουμ «Κώστας Ρούσσης. Ένας φωτογράφος από τη Ζαγορά Πηλίου. Ανωνύμων ταυτότητες». Με κείμενα του Φίλιππου Κουτσαφτή, του Σταύρου Ζουμπουλάκη, δικά μου και της Αλεξάνδρας Σιώτου που σήμερα μου επικοινώνησε ένα μικρό μήνυμα στη μνήμη του κυρ Κώστα:
«Μια μέρα ηλιόλουστη, σχεδόν χαρμόσυνη, την πρώτη μέρα της άνοιξης, έφυγε ο κυρ Κώστας. Ο κυρ Κώστας των παιδικών μου αναμνήσεων και των χιλίων και μια ιστοριών που μου αφηγήθηκε έναν χειμώνα ρίχνοντας ματιές σε χιλιάδες φωτογραφίες υπό το φως μια λάμπας πετρελαίου.
Ο κυρ Κώστας που φυλάκισε μέσα από τον φωτογραφικό φακό του βλέμματα καθαρά, αγάπες των παλιών καιρών και αξίες μιας άλλης εποχής. Που μοίραζε απλόχερα χαμόγελα και χαρά.
Που μου ‘μαθε πως στα απλά κρύβεται η ομορφιά, στον ήχο που κάνουν τα ποτήρια σαν τσουγκρίζουν, στο μοίρασμα, στο μαζί.
Ο κυρ Κώστας που μου ‘λεγε συχνά πως «Η ζωή είναι ένα πέρασμα», χωρίς να βαρυγκωμά ποτέ για τις δυσκολίες αυτής της ζωής, χωρίς να το βάζει κάτω, αλλά και χωρίς να κομπάζει για τη σπουδαία κληρονομιά που άφησε κατά το πέρασμά του».
Ευχαριστούμε πολυαγαπημένε μας κυρ Κώστα για την αγάπη σου και για το δώρο ζωής που μας άφησες.
ΥΓ. Οι φιλόξενες σελίδες της Lifo τίμησαν συχνά τον Κώστα Ρούσση, τον «Θεόφιλο της φωτογραφίας».