Ο Βερολινέζος πλέον φωτογράφος Benyamin Reich μεγάλωσε στο Ισραήλ σε μία ραβινική οικογένεια της πόλης Bnei Brak, μια από τις πιο αυστηρά ορθόδοξες πόλεις του Ιουδαϊσμού. « Η Bnei Brak είναι μια ασπρόμαυρη πόλη που σημαίνει ότι ο κόσμος είναι ασπρόμαυρος: οι άνδρες φορούν λευκά πουκάμισα, μαύρα παντελόνια και βλέπεις μόνο αυτό. Δεν υπήρχε πολύ χρώμα στην παιδική μου ηλικία». Σύμφωνα με τον Reich η ζωή στην πόλη συγκρίνεται με τη ζωή στον στρατό. Το 85% των κατοίκων της είναι Εβραίοι Haredi που ζουν με αυστηρούς νόμους έχουν συγκεκριμένους ενδυματολογικούς κώδικες και ενθαρρύνουν την έλλειψη ατομικής ταυτότητας στο όνομα του Ιουδαϊσμού. Είναι μια παραδοσιακά πατριαρχική κοινωνία που απαιτεί από τους άντρες να συντηρούν μετά από διακανονισμένο γάμο στα 18 τους, μία οικογένεια με πάρα πολλά παιδιά και να ζουν με τον λόγο του Τορά. Πόσο ελεύθερος λοιπόν είναι κάποιος να έρθει σε επαφή με τη σεξουαλικότητά του σε ένα μέρος όπου η σεξουαλική απελευθέρωση δεν υπάρχει ούτε καν σαν έκφραση και η παρέκκλιση από την ετεροφυλία θεωρείται μία έκφραση της κακής φύσης που κρύβει μέσα του κάποιος, και που πρέπει απαραιτήτως να πολεμήσει; Για τον Reich αυτό ήταν ένα καθοριστικό ερώτημα για τη ζωή και την δουλειά του.
Έφυγε από την πόλη του και συνέχισε τις σπουδές του στο École Des Beaux-Arts στο Παρίσι, ασχολούμενος με το μέσο που πίστευε πώς θα τον απελευθέρωνε από την καταπίεση που βίωσε: τη φωτογραφία. Και την χρησιμοποίησε επιστρέφοντας στην πόλη του για να ανακτήσει την χαμένη ταυτότητα του. Για 15 χρόνια μέσα από πορτρέτα με μπαρόκ αλλά και σύγχρονες αισθητικές αναφορές διερευνά την αρρενωπότητα που προκύπτει με την ενηλικίωση και τις ομοερωτικές ρίζες του Ιουδαϊσμού.
«Οι εικόνες μου προσπαθούν να συμφιλιωθούν με τις απαγορεύσεις του εβραϊκού νόμου. Προσπαθούν να γεφυρώσουν αυτούς τους δύο κόσμους», εξηγεί. «Δεν απορρίπτω τον παραδοσιακό ιουδαϊσμό. Απλώς προσθέτω ομοερωτικές οπτικές που υπάρχουν με έναν μυστικό τρόπο για να δημιουργηθεί μια νέα και αναγκαία γλώσσα. Το αρθρώνω οπτικά ώστε αυτές οι σκηνές να μετατραπούν σε μία πραγματικότητα που μπορεί να ειδωθεί».
Με τις φωτογραφίες του διερευνά την αντρική συντροφικότητα που καλλιεργείται από νεαρή ηλικία στην ορθόδοξη εβραϊκή κοινωνία, όταν η σεξουαλικότητα αρχίζει να αναπτύσσεται καθώς τα αγόρια μεγαλώνουν και δραστηριοποιούνται σε μέρη όπου η γυναικεία παρουσία είναι απαγορευμένη. «Υπάρχει αυτό το πολύ καθαρό, ρομαντικό αίσθημα συγγένειας. Υπάρχει αυτός ο ξεχασμένος ρομαντισμός στην αρρενωπότητα που με συναρπάζει, και γι΄αυτό προσπαθώ να τον καταγράψω».