«Αν είναι γνωστά μου άτομα, θα τους πω “έλα να σε πάρω μια φωτογραφία!”, ενώ, αν δεν τους γνωρίζω, θα τους πω για ποιον ακριβώς λόγο θέλω να τους φωτογραφίσω: ότι μου αρέσει το look τους, ή το χαμόγελο, ή τα μαλλιά τους. Δεν μπορώ να πω σε κάποιον απλώς “μπορώ να σε φωτογραφίσω;”. Γενικά, προσπαθώ να μην ενοχλώ αγνώστους έξω, αλλά, από την άλλη, όταν θέλω να φωτογραφίσω κάποιον πολύ και δεν το κάνω, θα με τριβελίζει τις επόμενες ώρες, οπότε I just go for it».
Κάπως έτσι πλησιάζει ο Spyros Rennt τα άτομα που θέλει να φωτογραφίσει, απαντώντας την απορία που μου προκαλείται μονίμως όταν χαζεύω αυτά τα τόσο οικεία, τόσο ειλικρινή πορτρέτα που καταφέρνει να αποτυπώσει: τι του κινεί το ενδιαφέρον σε έναν άγνωστο και πώς τον προσεγγίζει;
Ο Έλληνας φωτογράφος που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα σε Αθήνα και Βερολίνο έχει καταφέρει να αναδειχθεί, υμνώντας το αστικό lifestyle, τις υποκουλτούρες, τη nightlife και, βέβαια, την queer αισθητική. Με αφορμή το νέο του zine με τίτλο «Portraits», μια φωτογραφική έκδοση 64 σελίδων που περιλαμβάνει 64 πορτρέτα και συνοδεύει την πρώτη του έκθεση στην Αθήνα με υλικό από την πορεία του στο βιβλιοπωλείο Hyper Hypo, ο Spyros μου περιγράφει περισσότερα για την υπέροχη δουλειά του.
«Δεν νομίζω ότι μου δίδαξε κάτι το Βερολίνο φωτογραφικά, ωστόσο ήταν η ζωή και οι καταστάσεις που ζούσα και οι άνθρωποι που γνώριζα εδώ που με έκαναν να θέλω να γίνω φωτογράφος – για να τα καταγράψω όλα αυτά».
Ο Spyros δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη τεχνική, μόνο προσπαθεί τα άτομα που φωτογραφίζει να νιώθουν άνετα με τον ίδιο και με την κατάσταση της φωτογράφισης.
Καθώς παρατηρώ προσεκτικότερα τα πορτρέτα της έκδοσης, κάποια μου φαίνονται εντελώς αυθόρμητα, σαν να προέκυψαν μέσα από τρία κλικ σε διάρκεια λίγων δευτερολέπτων, ενώ άλλα μοιάζουν να τον παίδεψαν περισσότερο.
«Όντως, κάποια πορτρέτα είναι ανθρώπων που είδα έξω, σε κάποιο πάρτι και τους προσέγγισα με σκοπό να τους φωτογραφίσω, επειδή κάτι με τράβηξε πάνω τους. Τρία κλικ θα ήταν καλά! Συνήθως πρόκειται για ένα κλικ, κι αν πέτυχε, πέτυχε. Δεν θα έλεγα ότι κάποια εικόνα από το βιβλίο με παίδεψε περισσότερο, αλλά πράγματι κάποια πορτρέτα προέκυψαν από sessions στο στούντιό μου, όπου έχω περισσότερο χρόνο με το μοντέλο, είμαστε one on one, δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα και γενικά το διασκεδάζουμε (τουλάχιστον εγώ)!».
Ο Spyros δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη τεχνική, μόνο προσπαθεί τα άτομα που φωτογραφίζει να νιώθουν άνετα με τον ίδιο και με την κατάσταση της φωτογράφισης. Καθώς κάνω scroll τα spreads που μου έστειλε, παρατηρώ επίσης ότι το γυμνό εναλλάσσεται με πορτρέτα ντυμένων ατόμων εντελώς φυσικά και με οργανικό τρόπο.
Τον ρωτώ πώς το καταφέρνει αυτό, να αντιμετωπίζει δηλαδή το γυμνό σώμα χωρίς την προκλητικότητα με την οποία το έχουμε συνδέσει στο παρελθόν. «Ένα γυμνό σώμα σε μια φωτογραφία από μόνο του δεν προκαλεί. Θέλει να είναι μέρος μιας κατάστασης, να έχει μια συγκεκριμένη στάση ή ο ιδιοκτήτης να έχει μια συγκεκριμένη έκφραση για να θεωρηθεί ερωτικό. Σε μια παραλία γυμνιστών κάποιοι φοράνε μαγιό, οι περισσότεροι όχι, από ένα σημείο κι έπειτα σταματάς να εστιάζεις στη γύμνια – κάπως έτσι και στο “Portraits” έχω γυμνά πορτρέτα, αλλά μη προκλητικά».
Μοναδική queer αισθητική, λοιπόν, από έναν queer φωτογράφο που απαθανατίζει μέλη της queer κοινότητας της Αθήνας και του Βερολίνου. Τι σημαίνει, όμως, queer για τον ίδιο; «Αντισυμβατικό – κάτι που κινείται έξω από τις νόρμες. Με διαολίζει ωστόσο ότι τείνει να σημαίνει πια απλώς gay 2.0.».
Portraits launch/exhibition
Hyper Hypo, Βορέου 10, Αθήνα
17/6, 19:00
Instagram: @spyressence
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.