Η Barbara Blue είναι 23 ετών, μισή Πολωνή και μισή Ελληνίδα.
Μεγάλωσε και ζει στην Κυψέλη, κι αφού σπούδασε φωτογραφία ασχολείται με το αντικείμενο επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια ως freelancer.
Συγχρόνως, βγάζει τις εντυπωσιακότερες φωτογραφίες της Αθηναϊκής graffiti σκηνής που θα δεις, κάνοντας σε να ξεχωρίζεις με δυσκολία τι είναι πιο όμορφο:
Το έργο του κάθε street artist ή η λήψη..
Ρωτήσαμε τη Βαρβάρα πώς άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας, τι είναι γι' αυτήν το graffiti, πώς την εμπιστεύονται οι writers, και άλλα πολλά..
"Μιλώντας για graffiti θα μπορούσα να πω πολλά..
Πιστεύω όμως πως αυτά θα έπρεπε να τα πούνε οι ίδιοι οι writers, έτσι θα πω την δίκη μου ιστορία για το πως ήρθα σε επαφή με την ελληνική σκηνή του graffiti και τους ανθρώπους της.
Η σχέση μου με την σκηνή ξεκίνησε όταν ο μεγαλύτερος μου αδερφός ξεκίνησε να βάφει το 2003.
Εκείνος το ξεπέρασε σύντομα, πράγμα που με εξόργιζε για χρόνια."
"Στη συνέχεια, το 2007 όταν άρχισα να ενδιαφέρομαι για την φωτογραφία, η μαμά μου μου δώρισε μια φωτογραφική μηχανή.
Εκείνο το διάστημα έκανα ήδη ατέλειωτες βόλτες στην Αττική, μα κυρίως στο κέντρο της Αθήνας.
Επειδή οι βόλτες μου ήταν συνήθως μοναχικές, άρχισα σιγά σιγά να εκμεταλλεύομαι την επιθυμία μου για παρατήρηση καταγράφοντας ό,τι μου έκανε εντύπωση.
Μαζί με τα πρόσωπα, το αστικό τοπίο και την καχεκτική φύση της πόλης, συνυπήρχαν και τα graffiti.
Μη γνωρίζοντας τίποτα ακόμη για την φωτογραφία, άρχισα να τραβάω φωτογραφίες από κομμάτια ασταμάτητα..
Κάπως έτσι (και μέσω του hip hop με το οποίο μεγάλωσα) γνώρισα και τους πρώτους writers, την Nique και τον Twelve από τους Bang."
"Πιο ενεργή φωτογραφικά έγινα απ' το 2011 μέχρι και σήμερα, κυρίως λόγω της συνεργασίας μου με το PhattCaps.com
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους, ενδιαφέροντες και αδιάφορους, διαφορετικούς και άχρωμους, σοβαρούς και αστείους, ενώ αντιμετώπισα το graffiti και τους ανθρώπους γύρω του με σεβασμό κι αυτό είναι κάτι το οποίο με βοήθησε να μη φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση με τις εικόνες μου, όπως και να αποκτήσω την εμπιστοσύνη των graffitάδων τόσο στο νόμιμο όσο και στο παράνομο graffiti."
"Το πάθος που νιώθω εγώ για το graffiti δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό που νιώθει ένας writer.
Όμως τόσα χρόνια μετά, είναι κομμάτι και της δικής μου ζωής, κι όπως κι αν τα φέρουν οι συγκυρίες πάντα θα το αγαπάω και θα έχει μια θέση στη ζωή μου..."