Στο φημισμένο ινδουιστικό φεστιβάλ Holi, μια διοργάνωση που μοιάζει περισσότερο με πόλεμο χρωμάτων παρά με τυπική γιορτή, οι Ινδοί γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης και την επικράτηση του καλού στο κακό.
Το τριήμερο φεστιβάλ είναι γεμάτο με χορό και τραγούδι και σ' αυτό συμμετέχουν άνθρωποι ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο ή την κάστα από την οποία προέρχονται.
Μια τέτοια μέρα όπου επικρατεί το απόλυτο χάος σίγουρα όλοι έχουν να διηγηθούν μια σουρεαλιστική ιστορία. Η δική μας ξεκινάει με την επίθεση πιθήκων στις μπανάνες, στα φιστίκια μας (που είχαμε προμηθευτεί γιατί, εξαιτίας του φεστιβάλ, είναι όλα κλειστά για δυο μέρες και δεν έχεις ούτε νερό να πιεις) και στα γυαλιά ηλίου του ενός από τους δυο μας. Τα φιστίκια και τις μπανάνες δεν τις γλιτώσαμε. Τα γυαλιά, ωστόσο, μετά από 30'-40' τραμπουκισμών με πιθήκους πάνω σε σκεπές τα πήραμε μισοφαγωμένα.
Το τριήμερο φεστιβάλ είναι γεμάτο με χορό και τραγούδι και σ' αυτό συμμετέχουν άνθρωποι ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο ή την κάστα από την οποία προέρχονται.
Όταν ολοκληρώθηκε η ιεροτελεστία με τον πόλεμο χρωμάτων, κατευθύνθηκα προς την έξοδο του ιστορικού ναού για να ξαναφορέσω τα παπούτσια μου (καθώς μέσα στον ναό δεν επιτρέπεται).
Έφτασα λίγο αργά, διότι τα παπούτσια είχαν εξαφανιστεί. Κατάφερα όμως να βρω ένα ζευγάρι παντόφλες. Σαν να μην έφτανε αυτό, πήγαμε να κόψουμε δρόμο εξαιτίας της απίστευτης βρομιάς στους δρόμους και, ξυπόλυτος σχεδόν, έπεσα πάνω σε πλημμύρα που είχε προκληθεί από υπόνομο με αποτέλεσμα να πρέπει να διασχίσω 700-800 μέτρα μέσα στην εξαθλίωση.
Κι εκεί που πιστεύουμε ότι όλο αυτό φτάνει στο τέλος του, φτάνουμε στο δείγμα ξενώνα που κλείσαμε τελευταία στιγμή και ο «ξενοδόχος» με τον οποίο νομίζαμε ότι είχαμε συνεννοηθεί να κάνουμε ένα μπάνιο μόλις επιστρέψουμε, είχε δώσει το δωμάτιό μας σε άλλους, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε μια ταράτσα, σε έναν τοίχο από όπου έβγαινε λίγο νερό.