Πρώτη φορά διάβασα για την ύπαρξη δίσκου του Βασίλη Λεβέντη, πριν χρόνια, σ’ ένα παλιό περιοδικό – μπορεί το… πιο επιπέδου «Φαντάζιο», αλλά μπορεί και η πιο λαϊκή «Βεντέτα». Ή ίσως και κάποιο τρίτο... Έχω φάει τον τόπο να το βρω, αλλά δεν το έχω κατορθώσει μέχρι τώρα. Ήταν ένα μονόστηλο, με τη φωτογραφία τού εξωφύλλου τού πρώτου single, συν κάποια λόγια.
Στο δίκτυο η πρώτη αναφορά στα τραγούδια του Λεβέντη πρέπει να έγινε το 2011 από το blog του δισκοπωλείου Plan 59, ενώ κι εδώ στο LIFO.gr έγραψε τα σχετικά ο Αντώνης Μποσκοΐτης πριν ένα χρόνο περίπου (27/1/2015). Στις 30 του περασμένου Αυγούστου (εντός της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών της 20ης Σεπτεμβρίου), όταν το όνομα του Λεβέντη άρχισε να παίζει στα media όλο και πιο πολύ, συνέβη κάτι που είναι εντυπωσιακό… χωρίς στην πραγματικότητα να είναι. Διάφορα μεγάλα να τα πούμε sites, που προφανώς είχαν εντοπίσει το κείμενο του Μποσκοΐτη στο LiFO.gr, άρχισαν να… ξεπατικώνονται (σε σχέση πάντα με τα τραγούδια τού προέδρου), χωρίς να προσθέτουν απολύτως τίποτα δικό τους.
Ο Βασίλης Λεβέντης είχε κυκλοφορήσει δύο δίσκους 45 στροφών το 1972, τραγουδώντας Μάνο Χατζιδάκι... Λάκη Τσίχλα και Πάνο Μαυρουλίδη. Επίδοξος τραγουδιστής; Μάλλον. Άνευ φωνητικών προσόντων όμως. Χρόνια αργότερα θα συνδέσει, με τρόπο... αεροπλανικό, εκείνα τα αποτυχημένα τραγούδια του με την αντίσταση κατά της δικτατορίας.
Έτσι, το protothema.gr ανεβάζει σχετικό κείμενο την 30/8 στις 12:41, το iefimerida.gr την ίδια μέρα στις 13:09, το imerisia.gr στις 13:19, το enikos.gr στις 13:31, το zougla.gr στις 13:34, το star.gr στις 16:20, το gazzetta.gr στις 23:02, το antenna.gr στις 23:42 κ.ο.κ. Εν ολίγοις; Ο (αντι)γράψας τού (αντι)γράψαντος, με αναπαραγωγή ανακριβειών και πρωτογενή πληροφορία ανύπαρκτη.
Πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα;
Να πω κατ’ αρχάς πως τα 45άρια του Βασίλη Λεβέντη δεν είναι ένα αλλά δύο! Αυτό κανείς δεν το αναφέρει. Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος λέγοντας πως στη μια πλευρά του μικρού δίσκου ο Λεβέντης τραγουδούσε «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι και στη δεύτερη κάποιο κομμάτι ονόματι «Αχόρταγη Αλέκα» (σε label HELLAS RECORDS). 45άρι με τέτοια τραγούδια ΔΕΝ υπάρχει, ενώ και η… «Αχόρταγη Αλέκα» τιτλοφορείται απλώς «Αλέκα».
Βάσει των στοιχείων που υπάρχουν στο βιβλίο του Βασίλη Χατζηαντωνίου «Λεύκωμα Ελληνικής Δισκογραφίας 45 Στροφών/ τόμος Ζ» [Ιδιωτική Έκδοση, Αθήνα 2015], η εταιρεία HELLAS RECORDS είχε κυκλοφορήσει τρία δισκάκια τη διετία 1972-73. Τα εξής:
1. «Θε να στολίσω μια φωλιά/ Τα παιδιά του Πειραιά»
Το πρώτο τραγούδι ήταν γραμμένο από τους Ευάγγελο Τσίχλα, Κ. Σούλη, Θ. Γραμμένο, ενώ το δεύτερο ήταν φυσικά η σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι. Και τα δύο τραγούδια τα απέδιδε ο Βασίλης Λεβέντης, ενώ το δισκάκι είχε και εξώφυλλο.
2. «Η λυπημένη/ Αλέκα»
Το πρώτο track ήταν ορχηστρικό, σύνθεση κάποιου Πάνου Μαυρουλίδη από την… ανύπαρκτη ταινία «Στην Πέτρα της Υπομονής», ενώ το δεύτερο ανήκε στους Μαυρουλίδη και Ν. Παναγιωτούνη και το έλεγε ο Λεβέντης μαζί με κάποια Τζένη Λιέρη. Μετριότατο τραγούδι, για να μην πω κακό, που θυμίζει σάουντρακ από φολκλόρ ταινίες της πυρκαγιάς, της εποχής, όπως το «Sex… 13 Μποφόρ» και τα ρέστα. Άρα τα τραγούδια, στα οποία ακούγεται η φωνή του Λεβέντη είναι τρία και όχι δύο.
3. «Η λυπημένη/ Στη δοξασμένη Ελλάδα»
Το πρώτο track είναι το ορχηστρικό από το προηγούμενο δισκάκι, ενώ «Στη δοξασμένη Ελλάδα» τραγουδούσε η Χορωδία του Φώτη Αλέπορου.
Δεν θα ήταν παράλογο, τώρα, αν υπέθετε κανείς πως η HELLAS RECORDS ήταν εταιρεία συμφερόντων Βασίλη Λεβέντη. Εξάλλου, με τέτοια φωνή, πολύ δύσκολα θα εύρισκε κάποιον άλλον ο πρόεδρος, για να τον χρηματοδοτήσει ως τραγουδιστή. Ο Λεβέντης δεν ήξερε να τραγουδάει, ήταν φάλτσος και όπου ακούγεται είναι… άστα να πάνε. Το γελοίο του πράγματος, όμως είναι άλλο. Στην πίσω πλευρά του εξωφύλλου του πρώτου single διαβάζουμε φαρδιά-πλατιά: «Ο Λάκης Τσίχλας και ο Μάνος Χατζηδάκις υποδεικνύουν τον… Βασίλη Λεβέντη»!
Αν είναι δυνατόν! Καλά αυτός ο Τσίχλας, που είχε γράψει και το «Θε να στολίσω μια φωλιά», αλλά ο Χατζιδάκις για ποιον ακριβώς λόγο θα υποδείκνυε τον Λεβέντη; Για να τραγουδούσε στον «Μεγάλο Ερωτικό»; Μιλάμε για θράσος! Κάτι τέτοια γινόντουσαν εκείνα τα χρόνια ερήμην του Χατζιδάκι, και γι’ αυτό όταν γύρισε ο άνθρωπος από την Αμερική έπιασε τον βούρδουλα.
Η μοναδική φορά που ξέρω να έχει μιλήσει ο Βασίλης Λεβέντης γι’ αυτά τα τραγούδια ήταν στο «Ευθέως» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στον ΣΚΑΪ, την 9/1/2014. Ο Μπογδάνος είχε τσιμπήσει την ανάρτηση για το δισκάκι του Λεβέντη από το blog του δισκάδικου Plan 59 και δεν έχασε την ευκαιρία, κάποια στιγμή, να ρωτήσει τα σχετικά. Ο πρόεδρος, όμως, δεν μας τα είπε ούτε εκεί όπως πρέπει. Ο Μπογδάνος τον ρωτούσε για το δισκάκι (το ένα δισκάκι) και ο Λεβέντης απαντούσε για τη χούντα!
«Ήτανε χούντα τότε. Εμείς ήμαστε παιδιά της χούντας. Εγώ μπήκα στο Πολυτεχνείο το ’69.(…) Τότε οι φοιτητές… μέχρι τον τρίτο χρόνο… ούτε αρχαιρεσίες γινόντουσαν και απαγορεύονταν και οι συγκεντρώσεις και τα πάντα. Από το τρίτο έτος και μετά επέτρεψε ο Παπαδόπουλος να γίνεται συνδικαλισμός μέσα, να ψηφίζουνε οι φοιτητές εκπροσώπους και έτσι έπεσε η χούντα[sic]… Το δισκάκι αυτό προέκυψε στο πρώτο έτος με κάτι παιδιά άλλα, που ασχοληθήκαμε έτσι σαν ένας τρόπος…»...
Φυσικά, το δισκάκι δεν πρόεκυψε στο «πρώτο έτος» το 1969, αλλά το 1972. Όμως σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η κουβέντα ξεστρατίζει, καθώς ο Μπογδάνος χάνει την ερώτηση με το πράγμα να πηγαίνει αλλού. Κάποια στιγμή ακούμε τον Βασίλη Λεβέντη να λέει:
«Εκείνη η γενιά, η δική μας, ήταν δύσκολη γενιά. Ήμασταν φτωχόπαιδα. Να φανταστείτε πως όταν εγώ πρωτομπήκα στο Πολυτεχνείο ανέβαινα από τον Πειραιά με τα πόδια. Δεν είχαμε λεφτά ούτε για τον ηλεκτρικό».
Σ’ αυτό το σημείο ο Μπογδάνος φλασάρει και ξαναθυμάται το δισκάκι:
–«Και το δισκάκι πώς το κάνατε; Το δισκάκι δεν ήθελε έξοδα;». Πολύ σωστή ερώτηση.
Για ν’ απαντήσει ο Λεβέντης: «Εντάξει, το δισκάκι το βγάλαμε στις μέρες της χούντας (σ.σ. άιντε πάλι η χούντα) και το πήρανε οι συμφοιτητές μου και το διαθέτανε στην Αθήνα σε γραφεία, από ’δω από ’κει… Μαζί με φυλλάδια αντιστασιακά το μοιράζαμε. Είχαμε πολύγραφο, και απλά για να μη φαίνεται ότι μοιράζαμε φυλλάδια και μας μαζέψει η αστυνομία… Υποτίθεται σ’ έναν έλεγχο (αν με ρωτούσαν)… τι έχεις;… (θα έλεγα) δισκάκια…».
Καλά, οι άνθρωποι έκαναν ολόκληρη παραγωγή δίσκου (τυπώνοντας και εξώφυλλα!) για να διακινούν… αντιχουντικές προκηρύξεις; Και γιατί δεν πήγαιναν σ’ ένα μπακάλικο ν’ αγοράσουν ρέγγες και να κρύψουν τις… προκηρύξεις τους ανάμεσα στα λαδόχαρτα; Δεν θα τους ερχόταν φθηνότερα; Δεν μας τα λέει καθόλου καλά ο πρόεδρος…
Ο Βασίλης Λεβέντης επιχειρεί να εμφανισθεί ως αντιστασιακός, και μάλιστα μέσω των «Παιδιών του Πειραιά» και της «Αλέκας», με αεροπλανικό τρόπο! Αυτό δεν το βρίσκω καθόλου μα καθόλου πρέπον… Και, τέλος πάντων, ας μας πει ο αρχηγός της Ένωσης Κεντρώων σε ποια αντιστασιακή ομάδα ανήκε, ποιανού χώρου, και ποιες ακριβώς ήταν οι δράσεις και επιδιώξεις της ομάδας, ώστε να μας πληροφορήσει σχετικώς για να ησυχάσουμε κι εμείς…
Και ας μας μιλήσει, αν βρει χρόνο και αν θέλει –τώρα που είναι πολυάσχολος– και για ’κείνα τα δισκάκια καθαρά και ξάστερα, χωρίς να ανακατεύει ανάμεσα τις χούντες και τα υπόλοιπα… μελοδράματα. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.