Οπωσδήποτε διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα ελληνικό σημερινό γκρουπ που επιχειρεί να περιγράψει τόσο με τη μουσική, όσο και με τους στίχους του, κάτι από την Βαβέλ της σύγχρονης ζωής, που δεν διαφέρει και τόσο από την… παρανόικα (είτε την γράψεις στα ελληνικά, είτε στ’ αγγλικά).
Ας πούμε λοιπόν πως την αφορμή, για ’κείνα που θα σημειώσουμε στη συνέχεια, μάς τη δίνει η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.
Η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.
Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.
Να, για παράδειγμα, στο «Από πτώση σε πτώση», όταν το συγκρότημα τραγουδά… «άλλη μια μέρα μεσ’ τον κόσμο των τεράτων/ την πόρτα κλείσε μήπως βγουν οι ξυπόλητοι στο δρόμο/ κι από χρόνο αναίτιο, με τρόμο πειραμάτων, σε μια νύχτα θανάτων/ χορέψουνε στις φλόγες» ή στο “DM” όταν τους ακούμε να λένε… «μες την πόλη τριγυρνάω με μια τρύπα αντί για μάτια(…)/ περιμένω στα σκοτάδια κάποια δράση» ή ακόμη και στην απρόσμενη, αλλά αληθινότατη διασκευή τού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, με την εξεγερτική φωτιά να πρωταγωνιστεί και πάλι (και με το έξοχο γρήγορο ρεφρέν, με τις επικές διαστάσεις, ν’ ακούγεται «εμπλοκή»).
Γιατί το θέμα με τ’ Aγόριαstonilio δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική να-την-πούμε έτσι καταγραφή μιας κοινωνικής πραγματικότητας, είναι και η αγωνία να προσδιοριστεί ένας είδος απάντησης σ’ αυτόν τον κυκεώνα, που να μην αποδυναμώνει την ελπίδα και την αισιοδοξία για κάτι… ανυψωτικότερο («είμαι η κίνηση της πίστας στο μεγάλο χορό»).
Τα υλικά που χρησιμοποιεί το συγκρότημα (Μαρίνος Τζιάρος φωνή, Socos κιθάρες, λόγια, μουσική, Κυριάκος Βοργιάς μπάσο, Ντίνος Ξαρχάκος ντραμς) είναι τα κλασικά. Είναι το κάπως εκλεπτυσμένο ας-το-πούμε-έτσι punk, ένα punk δηλαδή στο οποίο έχουν παρεισφρήσει και πιο αναμενόμενα rock στοιχεία (progressive ή «μεταλλικά»), μα ακόμη dark ή και κάπως λιγότερο dark, και που σε συνδυασμό με τα πάντα εκφραστικά φωνητικά του Τζιάρου να προξενείται, αυτοστιγμεί, μιαν αυθόρμητη κινητοποίηση (των αισθήσεων πρώτα-πρώτα).
Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια. Και ως τέτοια (ως τραγούδια που σε «πιάνουν» εξ αρχής) θα χαρακτήριζα το «Χάπι» («γύρω απ’ την ελιά/ φύτεψαν δυο φιλιά/ τι θα πει χαρά/ όλο τους έδειχνε η σκιά»), το “DM”, ή το «Από πτώση σε πτώση» – και τούτο παρά το γεγονός πως ελάχιστα κομμάτια τού «Paranoika / Παρανόικα» θα μπορούσε να βγαίνουν εκτός στόχου. Έξω από το σκληρό περίβλημα εννοώ, που σχετίζεται μ’ έναν συγκεκριμένο τύπο αντίδρασης έναντι της βίας των κυρίαρχων δομών.
Χωρίς να μας διαφεύγει πως στην πορεία των βιομηχανικών κοινωνιών αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα από τα χρόνια του Μαρξ και του Ένγκελς («Αντι-Ντίρινγκ» κ.λπ.), καθώς η λεγόμενη «επαναστατική βία» (που είναι κοινωνική και όχι ατομική) υπολείπεται (ως «μαμή της ιστορίας») των ούτως ή άλλως εγγενών και εσωτερικών αντιφάσεων των φθαρμένων δομών, δεν γίνεται να μην παραδεχθούμε πως τα συγκεκριμένα τραγούδια των Aγόριαstonilio μάς ξεκολλάνε απ’ τον τοίχο. Κι αυτό, στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να είναι ένα πρώτο ζητούμενο...
Επαφή: www.b-otherside.gr