Τη μουσική των Big Nose Attack την έχεις πετύχει σίγουρα στο ραδιόφωνο – κι ας μην αναγνωρίζεις τι είναι. Δικό τους είναι αυτό το κομμάτι που λέει «yeah, that girl is the one for me». Έχουν έναν ευδιάκριτο, καθαρό ήχο που μπερδεύει τα μπλουζ με το ροκ, τις μουσικές δηλαδή που αγαπάνε. Το συγκρότημα αποτελείται από δύο αδέρφια, τον Γιώργο και τον Αντώνη (ή Τόνι), από το Μπραχάμι, μια περιοχή της Αθήνας που έχει βγάλει επίσης δύο αδέρφια στη μουσική, τους Κατσιμιχαίους – που κάποτε ζούσαν δύο στενά πάνω από το σπίτι τους. Οι Big Nose Attack ξεκίνησαν το γκρουπ από το 2011. Σε διάστημα 6 χρόνων έχουν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ κι έχουν καταφέρει να ζουν από τη μουσική τους. Δεν το λες και λίγο.
Όταν τους συναντάω σε μια καφετέρια στο κέντρο μιλάνε για τις θεωρίες συνωμοσίας που άκουσαν τελευταία σε ένα κανάλι στο YouTube. «Τελικά», μου λέει ο Αντώνης, «οι Αμερικανοί δεν πήγαν στο φεγγάρι το 1969. Μπορεί να πήγαν μερικούς μήνες μετά, αλλά τότε το θέμα ήταν να προλάβουν τους Ρώσους, οπότε είπαν "ας γυρίσουμε κάτι να το δείξουμε στην τηλεόραση, να τους προλάβουμε". Όλη η φάση ήταν Χόλιγουντ. Έχω δει κάτι τραγικά πράγματα στο YouTube. Από την άλλη, κυκλοφορεί τόση θεωρία συνωμοσίας στο Ίντερνετ, που δεν μπορείς να ξέρεις τίποτα».
Τα δυο αδέρφια ζουν από τη μουσική σε μια εποχή μεταιχμιακή. Είναι μια περίεργη περίοδος κατά την οποία τα πάντα σε σχέση με τη μουσική βιομηχανία δεν ισχύουν όπως τα ξέραμε και επαναπροσδιορίζονται. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν πεθάνει πια ή προτιμούν τις digital πωλήσεις και είναι προτιμότερο να έχεις publisher για να ακουστεί ένα κομμάτι σου σε μια σειρά παρά να βγάζεις βινύλια.
Έχει πλάκα που συζητάμε τέτοια πράγματα, επειδή είναι το πρωινό που ο Βορειοκορεάτης ηγέτης απειλεί πάλι ότι θα καταστρέψει τον κόσμο. «Τον έχω ικανό να τη ρίξει» απαντάει ο Γιώργος. «Το θέμα είναι μετά από αυτόν τι πρόκειται να γίνει. Δεν λέει να ζήσουμε και παγκόσμιο πόλεμο. Έχουμε ζήσει τόσες αλλαγές. Άλλαξε το σύστημα εξέτασης στα φροντιστήρια αγγλικών όταν ήμουν μικρός, μετά άλλαξαν οι Πανελλήνιες, δηλαδή έχουν πέσει όλες οι αλλαγές μαζί. Οικονομική κρίση, πρώτη αριστερή κυβέρνηση, ναι - όχι. Κρίμα να κάνουμε συνεντεύξεις για το πώς είναι να είσαι μεταπολεμική μπάντα και να παίζεις με αυτοσχέδια όργανα».
Τα δυο αδέρφια ζουν από τη μουσική σε μια εποχή μεταιχμιακή. Είναι μια περίεργη περίοδος κατά την οποία τα πάντα σε σχέση με τη μουσική βιομηχανία δεν ισχύουν όπως τα ξέραμε και επαναπροσδιορίζονται. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν πεθάνει πια ή προτιμούν τις digital πωλήσεις και είναι προτιμότερο να έχεις publisher για να ακουστεί ένα κομμάτι σου σε μια σειρά παρά να βγάζεις βινύλια.
«Είναι όλα λίγο στον αέρα αυτήν τη στιγμή και όλοι ψάχνουν να βρουν τι λειτουργεί. Ακόμη κι εμείς, οι μπάντες, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Βγάζουμε CD, καθόμαστε και το κοιτάμε. Βγάζουμε βινύλιο, επειδή ανέβηκε, αλλά μετά ξαναπερνάει η μόδα του. Τώρα βρισκόμαστε όλοι σε μια πειραματική φάση, που όμως δεν ξέρουμε πότε θα περάσει», λένε.
—Στην Ελλάδα ποιο ήταν το κυριότερο πράγμα που άλλαξε;
«Η κρίση, με διαφορά. Έχει δημιουργηθεί μια σκηνή πιο ολοκληρωμένη. Το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό από άποψη περφόρμανς και επαγγελματισμού. Αν πας στο εξωτερικό, σε χώρες όχι πολύ αναπτυγμένες μουσικά, θα καταλάβεις ότι οι local μπάντες τους είναι αρκετά πίσω σε σχέση με εδώ. Και νομίζω ότι έχει ξεκινήσει από τον ανταγωνισμό όλο αυτό. Είμαστε πολύ ανταγωνιστική χώρα. Πριν από 15 χρόνια που ξεκινήσαμε να παίζουμε, υπήρχε ακόμα η λογική της δεύτερης δουλειάς ή του χόμπι. Μετά άρχισες να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να ζορίζονται οικονομικά και να κάνουν κάτι που δεν τους άρεσε. Δεν γίνεται πια αυτό. Προτιμούν να ρισκάρουν. Επίσης, ήταν δύσκολο να ακουστείς πέρα από τα σύνορα της χώρας σου, αλλά πλέον υπάρχουν και τα μέσα που σε βοηθούν να το κάνεις. Είναι πιο εύκολο να βρεις μουσικό εξοπλισμό που δεν μπορούσες πριν. Επειδή σου παίρνει λιγότερο χρόνο να τα ψάξεις λόγω Ίντερνετ, κάπου εξισορροπεί πάλι το πράγμα. Αλλάζει περισσότερο η αντίληψη του κόσμου πάνω στη μουσική».
Ξαφνιάζει το πόσο συνειδητοποιημένοι είναι γι' αυτό που κάνουν. Δεν το συναντάς συχνά αυτό σε σύγχρονους μουσικούς. Έχουν μάθει να παίζουν μόνοι τους μουσική από μικροί, λόγω της μητέρας τους, που τους αγόραζε μουσικά όργανα για παιχνίδια κι έχουν κρατήσει αυτήν τη φιλοσοφία του παιχνιδιού. «Σήμερα, είμαστε στην ευχάριστη θέση να μη χρειαζόμαστε άλλη δουλειά για να βιοποριστούμε. Βέβαια, δεν ζεις άνετα και σε άλλον μπορεί να φαίνεται εφιαλτικό. Δεν μπορείς να αγοράσεις σπίτι ή αυτοκίνητο από τη μουσική» όπως μου αναφέρουν, αλλά οι στερήσεις είναι μέσα στο παιχνίδι. «Δεν γίνεται αλλιώς. Χαλάει η ψυχολογία σου αν περιμένεις πολλά. Γυρίζει μπούμερανγκ».
Και όσον αφορά την επιτυχία: «Είμαστε ρεαλιστές. Δεν θα έρθει κανείς να σου χτυπήσει την πόρτα για να σε κάνει πετυχημένο. Δεν έχουμε όμως και τέτοια mainstream φοβία που έχουν άλλοι, ότι έπαιξες το κομμάτι μου στο ραδιόφωνο και κάτι θα γίνει. Ίσα-ίσα, γι' αυτό δεν παίζεις μουσική, για να ακούγεται; Καλό είναι και το underground σε κάποιες φάσεις, αλλά υποτίθεται ότι είσαι underground, δεν θέλεις να παίζει η μουσική σου στο ραδιόφωνο, δεν θέλεις να την πουλάς, αλλά κάνεις live με δύο άτομα και μετά γκρινιάζεις ότι δεν έχει κόσμο. Ε, λογικό είναι, οι φίλοι σου θα βαρεθούν κάποια στιγμή να έρχονται. Στα δικά μου τα live δεν έρχονται ούτε οι φίλοι μου, ούτε η μάνα μου, ούτε η κοπέλα μου πια. Βαρέθηκαν».
Οι Big Nose Attack θα εμφανιστούν στο Gagarin205 μαζί με τους Noise Figures, την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου.