Γεννήθηκα στην Αθήνα τη μέρα του μεγάλου σεισμού, το '81, και μεγάλωσα στην Παλιά Πεντέλη και στο Πολύδροσο. Μέσα σε δέντρα.
• Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω καστανάς, μετά ήθελα να γίνω ηθοποιός: ο Βασίλης Λογοθετίδης. Είχα κόλλημα με τον Λογοθετίδη. Ακόμα έχω. Μετά, για χρόνια, ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας.
• Το Blade Runner ήταν η ταινία που μου άλλαξε τη ζωή. Έκλαιγα για δυο ώρες γιατί δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε κάτι τόσο έντονο. Τότε έβλεπα πολλή sci-fi κι έκανα graffiti. Ήμουν μόνος μου, αλλά υπέγραφα κάθε graffiti με διαφορετικό tag κι έβγαζα φήμες ότι είναι ολόκληρη ομάδα. Έκανα tag από ταινίες, το Star Wars και τέτοια.
• Η δεύτερη ταινία που με άλλαξε τελείως ήταν το Happiness. Από τη μέρα που την είδα και για δυο χρόνια μίλαγα κάθε μέρα για τον Τοντ Σολόνζ, κυκλοφορούσα με μια βιντεοκασέτα και το έδειχνα όπου έβρισκα. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον Σολόνζ, είμαι λίγο stalker του, προσπάθησα μάλιστα να τον συναντήσω δυο φορές -μία στο Τορόντο που είχα πάει με το Κλαις; και μία στη Θεσσαλονίκη- αλλά ντράπηκα να πάω να του μιλήσω.
Για κάποιο λόγο νιώθω λίγο loser με τις ταινίες μου. Και με τη μουσική μου το ίδιο. Γενικά, έχω μια τέτοια αντιμετώπιση του εαυτού μου. Ας πούμε, ενώ ήμουν εκεί όταν ανακοίνωναν ότι πήρα ένα βραβείο για το Ροζ στην Κωνσταντινούπολη, δεν το πολυπίστευα. Δεν είχα ξαναπάρει ποτέ βραβείο. Ήμουν πολύ κακός μαθητής στο σχολείο, πολύ κακός γενικά με όλα, δεν αντιμετώπισα ποτέ τον εαυτό μου σαν νικητή.
• Για κάποιο λόγο νιώθω λίγο loser με τις ταινίες μου. Και με τη μουσική μου το ίδιο. Γενικά, έχω μια τέτοια αντιμετώπιση του εαυτού μου. Ας πούμε, ενώ ήμουν εκεί όταν ανακοίνωναν ότι πήρα ένα βραβείο για το Ροζ στην Κωνσταντινούπολη, δεν το πολυπίστευα. Δεν είχα ξαναπάρει ποτέ βραβείο. Ήμουν πολύ κακός μαθητής στο σχολείο, πολύ κακός γενικά με όλα, δεν αντιμετώπισα ποτέ τον εαυτό μου σαν νικητή.
Και το «Please make me dance» δεν πίστευα ότι θα ήθελε να το κυκλοφορήσει κανείς. Το ηχογράφησα μόνος μου, το πλήρωσα μόνος μου και δεν περίμενα ότι θα είχε τέτοια υποδοχή - φανταζόμουν κάτι αντίστοιχο με το πρώτο άλμπουμ των Mary & The Boy, που σε κάποιους μπορεί να άρεσε, αλλά οι περισσότεροι άκουγαν 3 λεπτά και το έκλειναν.
• Δεν έχω φίλους από παλιά. Είναι ένα θέμα αυτό. Διαρκώς άλλαζαν οι παρέες μου και οι φίλοι μου. Όταν σταμάταγα να συναναστρέφομαι κάποιον, δεν κρατούσα αυτή την τυπική σχέση. Ξέκοβα τελείως. Αυτό με ενοχλεί, γιατί δεν έχω κάποιον να μιλήσω για παλιά πράγματα και να ξέρει τι εννοώ. Πάντα οι φίλοι μου ήταν και συνεργάτες σε δουλειά και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα τελευταία άρχισα να έχω φίλους που δεν κάνουμε πράγματα μαζί.
• Οι Mary & The Boy ήταν ένα συγκρότημα φτιαγμένο για να καεί. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι η πρώτη περίοδος με το demo ήταν η μοναδική καλή φάση μας, μέναμε μαζί, ήμασταν φίλοι. Μετά απ' αυτό μπορεί να γίναμε καλύτεροι, ο καθένας μόνος του σε αυτό που κάνει συγκεκριμένα, αλλά δεν ήταν πια το ίδιο.
Υπήρχε τόσο έντονη αντίδραση για μας απ' τον κόσμο -θετική ή αρνητική- και η Mary κι εγώ είμαστε άτομα που δεν αντέχουμε την αποδοχή ή την απόρριψη. Μας βγήκε πολύ έντονη βία απέναντι σε όλους, νομίζω ότι θέλαμε να τρομάξουμε τον κόσμο, και αυτούς που τους άρεσε και αυτούς που δεν τους άρεσε. Ήταν μεγάλο κεφάλαιο για μένα, αλλά ίσως έπρεπε να είχε τελειώσει και πιο νωρίς.
Η Αθήνα έναν χρόνο μ' αρέσει κι έναν χρόνο με κάνει να θέλω να φύγω. Είναι μια μόνιμη σχέση αγάπης-μίσους. Είναι τόσο άσχημη όσο άσχημοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους. Το καλό είναι ότι δεν παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν είναι.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μην τρελαθώ. Από μικρός. Όταν σκεφτόμουν πολύ κι ένιωθα ότι το πράγμα φτάνει στο όριο, σταμάταγα. Φοβάμαι γενικά τη φθορά. Όχι τα γηρατειά, αλλά τη φθορά των πραγμάτων.
• Η Αθήνα έναν χρόνο μ' αρέσει κι έναν χρόνο με κάνει να θέλω να φύγω. Είναι μια μόνιμη σχέση αγάπης-μίσους. Είναι τόσο άσχημη όσο άσχημοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους. Το καλό είναι ότι δεν παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν είναι. Δεν κρύβεται, σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις που είναι πανέμορφες και πίσω τους κρύβουν κοριτσάκια κλεισμένα σε μπουντρούμια για 15 χρόνια. Έχει μια βρομιά και μια αρρώστια που είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση. Οι πολύ ωραίες πόλεις είναι αυτό που θα ήθελες να είναι οι άνθρωποι αλλά δεν είναι.
• Mε ενοχλούν τα πράγματα που δεν είναι ξεκάθαρα. Με προσβάλλει όταν παρουσιάζονται πιο σοβαρά από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την trash τηλεόραση, την Πάνια, έχω μεγάλο πρόβλημα με τις ειδήσεις και τις πολιτικές εκπομπές, τους ανθρώπους που φοράνε κουστούμια και είναι καθώς πρέπει μπροστά στο γυαλί, ενώ από πίσω δεν είναι καθόλου έτσι.
• Γενικά, δεν είμαι της συλλογικότητας. Το έχω δοκιμάσει, ήμουν στην ΚΝΕ από 12 χρόνων και ήταν τραγικό. Το θεωρώ αντίστοιχο της παιδικής πορνογραφίας. Είναι το ίδιο εγκληματικό είτε βάλεις ένα κοριτσάκι γυμνό στο ίντερνετ είτε ένα παιδί στο κόμμα από τόσο μικρό. Το ίδιο ακριβώς μου φαίνεται όταν πεθαίνει ένα 15χρονο παιδί και βγαίνουν διάφοροι (αναρχικοί, αριστεροί, το ίδιο μου κάνει) και το αποκαλούν «σύντροφο».
Στα δεκαπέντε σου δεν είσαι σύντροφος κανενός. Είναι μια πολύ άρρωστη φάση όλη αυτή. Μετά τον περσινό Δεκέμβρη, που είχε και πολλά καλά, η Αθήνα γέμισε φασίστες. Είναι τόσο δύσκολη η ζωή στην Αθήνα και δημιουργείται τέτοιο μίσος μεταξύ των ανθρώπων έτσι όπως την έχουν δομήσει οι υπεύθυνοι, που η κατάσταση ξέφυγε εντελώς. Όλοι νομίζουν ότι είναι έξυπνοι, ότι η άποψή τους πρέπει να σημαίνει κάτι για τους υπόλοιπους. Αν ο καθένας κοίταζε μόνο τον εαυτό του, δεν βοηθούσε ούτε καν τον διπλανό του, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.
• Δύναμη μού δίνει να ξεσπάω, όταν τσακώνομαι πολύ έντονα και βρίζομαι, όταν κάνω πράγματα που είναι έντονα σωματικά, το σεξ, όταν παίζω μπάσκετ, όταν παίζω σε live μόνος μου. Θα 'θελα να αρχίσω να πλακώνομαι όπως όταν ήμουν μικρός και να μην έχω τους γονείς μου να μου λένε ότι είναι κακό - είμαι πολύ υπέρ της βίας σε λογικό πλαίσιο, το θεωρώ πολύ υγιές.
• Ο νέος μου δίσκος λέγεται «Κουστουμάκι» και θα βγει τον Γενάρη. Είναι με ελληνικό στίχο μόνο και θα έχει διάφορα τραγούδια, από πολύ προσωπικά μέχρι πιο εξωστρεφή. Τελευταία με ενδιαφέρει το θέμα της ελληνικής μουσικής τώρα. Κομμάτι της δικής μας κουλτούρας είναι πια το ροκ και το χιπ χοπ, όπως είναι κι οι ξένες λέξεις. Η δυτική κουλτούρα έχει μπει εδώ και καιρό στην ελληνική μουσική, δεν είμαι υπέρ ή κατά, απλά συμβαίνει. Τα ρεμπέτικα και τα έντεχνα τα θεωρώ παραδοσιακά και ό,τι κι αν κάνεις μ' αυτά μου φαίνεται παλιομοδίτικο. Θέλω να κάνω μουσική αυτό που ζω, αυτό που έκαναν κι οι Στέρεο Νόβα, να μιλήσω γι' αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, γύρω μας.
• Διάβασα σε ένα βιβλίο του Χέρτσογκ ότι σκοπός του δεν ήταν η απόλυτη ευτυχία, ήταν η γνώση και η αυτοβελτίωση. Ευτυχισμένος νιώθω όταν βελτιώνομαι ως άνθρωπος ή όταν μαθαίνω περισσότερα πράγματα.