Ήταν 17 Μαρτίου 1988 κι εγώ 14 χρονών έβλεπα, θυμάμαι, την εκπομπή Τρεις στον αέρα με Σεμίνα Διγενή, Γιώργο Παπαδάκη, Νάσο Αθανασίου: Μια είδηση που μόλις μας ήρθε, είπε κάποιος εκ των τριών τους. Απαγχονισμένος βρέθηκε στο σπίτι του ο Νικόλας Άσιμος, γνωστός καλλιτέχνης της πλατείας Εξαρχείων...
Το ντεκόρ του στούντιο έφυγε για μερικά δευτερόλεπτα και στη θέση του έπεσε το σκοτεινιασμένο πρόσωπο ενός μεσήλικα που μετά βίας διακρινόταν το χαμηλωμένο βλέμμα του μέσα από τα πυκνά κατάμαυρα γένια και τα μακριά μαλλιά του.
Στα επόμενα χρόνια φρόντισα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο μυστηριώδης αυτόχειρας που στοίχειωσε τελικά την εφηβεία μου με τον ίδιο τρόπο που τη στοίχειωσαν η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, αλλά και η Φλέρυ Νταντωνάκη.
Η Φλέρυ, που μιαν ωραία πρωία τής χτύπησε την πόρτα ο Άσιμος με την κόρη του βρέφος στα χέρια. Την κρατάς για λίγο; Επιστρέφω σε δύο ώρες περίπου... της είπε. Αυτές οι δυο ώρες εν τέλει έγιναν 25 ολόκληρες μέρες! Κι έτσι λέγεται –μάλλον αστικός μύθος θα 'ναι– πως για έναν μήνα σχεδόν η Φλέρυ Νταντωνάκη θήλαζε με το ένα στήθος τη μοναχοκόρη της και με τ' άλλο τη μοναχοκόρη του Νικόλα Άσιμου!
Οι Ιδανικοί Αυτόχειρες του Κώστα Καρυωτάκη στην άσπλαχνη σύγχρονη Αθήνα, οι άνθρωποι που επιχείρησαν μια επιτυχημένη, δυστυχώς, βουτιά στον θάνατο και ο ελληνικός πολιτισμός στερήθηκε τους ίδιους και τη θεραπευτική κραυγή της απόγνωσής τους.
Αν ο Άσιμος περιφερόταν ακόμη μεταξύ Πλάκας και Εξαρχείων, πιθανότατα να μην κατάφερνε ποτέ να χτίσει αυτόν το μεταθανάτιο μύθο γύρω απ' τη μορφή του και τη ναΐφ τέχνη του. Δεν σηκώνει ήρωες η σημερινή εποχή. Γι' αυτό και ο Άσιμος από τότε είχε αγαπήσει πολύ το No more heroes των Stranglers. Όποτε δηλαδή έβρισκε χρόνο να κάνει και κάτι άλλο, όταν δεν πουλούσε εκείνες τις φοβερές ερασιτεχνικά ηχογραφημένες κασέτες του στον δρόμο ή όταν δεν έτρωγε ξύλο από τους κνίτες στα Προπύλαια.
Νομίζω πως δεν θα ξαναϋπάρξει τέτοιου είδους καλλιτέχνης στη χώρα μας, απ' αυτούς που φτάνουν στα άκρα, παίζοντας μια ζωή με τη φωτιά και τον πόνο στην κορύφωσή του.
Άφησε ποσοτικά πολύ μικρό έργο ο Άσιμος σε σχέση με τα δεινά που πέρασε απ' τον κόσμο των ανθρώπων. Το 1975, και ενώ είχε καταφέρει με τα χίλια ζόρια να εκδώσει δύο τραγούδια του σε δισκάκι 45 στροφών, έως και ο ρηξικέλευθος Μάνος Χατζιδάκις τον έκοψε απ' το Τρίτο Πρόγραμμα. Το σκεπτικό ήταν ότι τα τραγούδια του Άσιμου δεν είναι ποίηση...
Λοιδορήθηκε όσο κανένας άλλος καλλιτέχνης στην Ελλάδα, έδωσε στην κόρη του το όνομα της ηθοποιού μητέρας της, φυλακίστηκε από το επίσημο κράτος ως ταραξίας και αναρχικός, κατηγορήθηκε για βιασμό, έσωσε ή, έστω, ανανέωσε την καριέρα άλλων κορυφαίων τραγουδιστών, μπήκε στα γραφεία της MINOS και πήρε στο κυνήγι τους υπαλλήλους, οι οποίοι κρύφτηκαν στις τουαλέτες, διηύθυνε τα τραγούδια του σε στούντιο με... γκλίτσα, μέθυσε πολλές φορές στην Αραχώβης με μακαρονάδα και ούζο, παρέα με τον Κορδέλλα και τη Γώγου, αρρώστησε από ανίατη ψυχική ασθένεια και μια μέρα είπε το αντίο σε όλους και σε όλα.
Πρόλαβε όμως να με κομματιάσει με την ψιλοκουβεντούλα που έπιασε με τον θεό στον Μπαγάσα του, με τη φωνή της Χάρις Αλεξίου στο υπερευαίσθητο Παπάκι του και τη συνειδητοποίηση μιας μπουρδελοκοινωνίας που τρώει τα καλύτερα παιδιά της στην Μπαταρία και το Γιουσουρούμ του.
Η Λένα Πλάτωνος τον θυμάται μια μέρα του 1985, τότε που έγραφε το Γκάλοπ στο στούντιο του Πάνου Δράκου, να μπαίνει μέσα και να ζητάει από τον Δράκο τα ρετάλια από τις δικές του μαγνητοταινίες όταν έφτιαχνε τον πρώτο του δίσκο στο ίδιο στούντιο, τρία χρόνια πριν: Ένας τρομερά αγχωμένος και αγχωτικός τύπος, απομεινάρι του Woodstock εξ όψεως, που μιλούσε ακατάπαυστα και παραληρηματικά...
Νομίζω ότι δεν θα ξαναϋπάρξει τέτοιου είδους καλλιτέχνης στη χώρα μας, απ' αυτούς που φτάνουν στα άκρα, παίζοντας μια ζωή με τη φωτιά και τον πόνο στην κορύφωσή του.
Δεν ήταν Frank Zappa για να αναγνωριστεί ως ένας πολύ μεγάλος συνθέτης. Περισσότερο μου φέρνει κάτι σε Moondog, τον τυφλό μουσικοσυνθέτη που έπαιζε στους δρόμους και έδινε εξαιρετικά τραγούδια σε άλλους (το All is loneliness π.χ. που ηχογράφησε η Janis Joplin στο ντεμπούτο άλμπουμ της και πρόσφατα διασκεύασαν και οι Antony & The Johnsons) για ένα κομμάτι ψωμί.
Πριν από λίγα χρόνια η φάτσα του Άσιμου κρεμάστηκε στα περίπτερα, έως και διαφημιστικό spot έγινε, με αφορμή εκδόσεις ζωντανών κυρίως ηχογραφήσεών του. Ο φίλος του και φίλος μου, μουσικός και εικαστικός Χρήστος Ζυγομαλάς, αλλοτινό μέλος της Exarchia Square Band, με συνάντησε κάποτε σε café στο Μουσείο.
Πιάσαμε κουβέντα για την εμπορευματοποίηση του Άσιμου κι εκεί έβγαλε ένα χαρτάκι και παράλλαξε μερικούς στίχους του από το τραγούδι του με τίτλο Μηχανισμός: Με κάναν μετά θάνατον ρεβιζιονιστή/ και μου γυρίσαν δίσκο/ αλλά όμως εγώ απ' την άλλη τη ζωή/ τους είπα «δεν τη βρίσκω»!
Μηχανισμός
Υπήρξε αλήτης και χίπης! Το λέει και στο τραγούδι στο βιντεάκι, το ένα από τα δύο που του έκοψε ο Χατζιδάκις: τι να κάνω/ ήτανε γραφτό/ θέλω δεν το θέλω/ ό,τι τραγουδώ/ να το πουλώ να ζήσω... Και έζησε! Τριάντα εννιά χρόνια. Τόσα βάσταξε!
Τον Μάρτιο του 1989 ο Μανώλης Ρασούλης, με τον οποίο συνδεόταν με άσπονδη φιλία από τα πρώτα χρόνια του '70 στην Πλάκα, δημοσίευσε στον Τύπο ένα σπάνιο κείμενο όλο ευαισθησία για τον φίλο και ιδεολογικό του σύντροφο που χάθηκε.