Τον Οκτώβριο του 2014 ο Ariel Pink ξεσήκωσε σάλο στη μουσική βιομηχανία όταν έκανε αρνητικά σχόλια για τη Madonna. Είπε ότι η διάσημη τραγουδίστρια έχει ξεπέσει και ότι αρνήθηκε μια πρόταση που του έγινε να της γράψει τραγούδια. Η Grimes τον κατηγόρησε για μισογυνισμό. Και η Madonna δήλωσε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ το όνομά του. Τότε όμως τον έμαθε. Και συνεπώς τον πρόσεξε όλος ο κόσμος. Αργότερα έστελνε φιλιά και στις δύο μέσα από τα social media. Ήταν ίσως από τις πιο ιδιοφυείς κινήσεις της καριέρας του, μιας καριέρας που πάντα χαρακτηριζόταν από σκαμπανεβάσματα και συνήθως μια σνομπ αδιαφορία από την πλευρά των μουσικοκριτικών για το πολυσχιδές ταλέντο του.
Τις πρώτες του απόπειρες στη μουσική τις έκανε όταν ήταν 10 χρονών. Ο Ariel Rosenberg γεννήθηκε το 1978 στην Καλιφόρνια, γιος ενός γαστρεντερολόγου με εβραϊκή καταγωγή. Παράτησε τις σπουδές του στην Καλών Τεχνών του Beverly Hills για να πιάσει δουλειά σε ένα δισκάδικο πριν ασχοληθεί με τη μουσική. «Για να κρύψω την προσωπικότητά μου τραγουδούσα με διαφορετικές φωνές και χρησιμοποιούσα εξώφυλλα που δεν μου έμοιαζαν». Αυτό τον ώθησε να υιοθετήσει μια εκκεντρική στάση που ακόμη και σήμερα δεν φαίνεται να έχει αποβάλει.
Αν και παραγνωρισμένος στο μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης δεκαετίας –αν έλεγες ότι σου άρεσε ο Ariel Pink πριν από 10 χρόνια σε κοιτούσαν με μισό βλέμμα, κάτι που εξηγεί εν μέρει τον λόγο που έχει αποκτήσει τόσο φανατικό κοινό−, κατάφερε να δημιουργήσει ένα μουσικό είδος από μόνος του.
Το 2004 η τύχη του αλλάζει. Πέφτει στα χέρια των Animal Collective ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ των '00s, ίσως το σημαντικότερο. Το «Doldrums» ήταν μια δύναμη της φύσης. Η φιλοσοφία του Pink για το πώς φανταζόταν την ιδανική μουσική ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο. Ήχοι και μελωδίες παιγμένες με τέτοιον τρόπο που πραγματικά δεν είχε ξανακουστεί ποτέ μέχρι τότε. Ένα περίεργο κράμα αθώας νοσταλγίας της κουλτούρας της κασέτας, μασημένων copy paste φωνητικών και ρυθμών και εμμονικών στίχων, που όμως ήταν αθεράπευτα ποπ. Φυσικά, τα έγραφε όλα μόνος του, στο δωμάτιό του. Μέχρι και τα διάφορα εφέ τα έκανε με το στόμα του, σαν ερασιτέχνης beatboxer. Ο Ariel Pink έφερε επανάσταση στον τρόπο που χρησιμοποιούσαν τότε τα μέσα ηχογραφήσεως και στην υφή του ίδιου του ήχου π.χ. το κασετόφωνο έχει την ίδια δημιουργική χρήση όπως η κιθάρα στα κομμάτια του.
Η μουσική του είχε έναν lo-fi χαρακτήρα, αλλά αποδείχτηκε καθοριστική για το chillwave κίνημα στα μέσα του 2000 και για μια γενιά νέων μουσικών που ξεκινούσαν τότε. Ξαναέκανε το DIY κουλ.
Αν και παραγνωρισμένος στο μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης δεκαετίας –αν έλεγες ότι σου άρεσε ο Ariel Pink πριν από 10 χρόνια σε κοιτούσαν με μισό βλέμμα, κάτι που εξηγεί εν μέρει τον λόγο που έχει αποκτήσει τόσο φανατικό κοινό−, κατάφερε να δημιουργήσει ένα μουσικό είδος από μόνος του. Τον κατέταξαν ανάμεσα στους πρώτους καλλιτέχνες που είχαν εμμονή με το παρελθόν και έφτιαχναν hauntology μουσική.
Όσο όμως περνάνε τα χρόνια, ο Ariel Pink φαίνεται ότι δεν μπαίνει σε καλούπια. Λειτουργεί πέρα από αυτά. Μπορεί η μουσική του να φαίνεται πολύπλοκη, συχνά ακατανόητη, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Επηρεασμένος από την αιθιοπική μουσική που κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα κυρίως σε κασέτες, προσπαθούσε να μιμηθεί τους Αφρικανούς ήρωές του. Αυτό έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο όταν υπέγραψε στην 4AD και αποφάσισε να φτιάξει μπάντα. Με τον πρώτο του «καθαρό» δίσκο, το «Before Today», αποτίνει έναν αριστουργηματικό φόρο τιμής σε όλη αυτή την αφρικανική σκηνή.
Πέρα από το «Reminiscences», την instrumental διασκευή στο κομμάτι της Yeshimebet Dubale, «I remember a man», υπάρχει ένα τρομερό κλιπ από μια εμφάνιση των Ariel Pink's Haunted Graffitti που ερμηνεύουν το «Menopause Man» και παίζουν σαν να είναι ένα συγκρότημα από την Αιθιοπία, με τα ίδια blues vibes.
Στο τελευταίο του άλμπουμ «Pom Pom» ξεφεύγει ακόμη μια φορά και πάει ένα βήμα μπροστά. Κάνει ένα νεύμα στον κορυφαίο Frank Zappa με τη βοήθεια του συχωρεμένου Kim Fowley.
Το 2011 είχαμε τη χαρά να τον προσκαλέσουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των Lifo Nights. Αυτός ο λιλιπούτειος και ευγενικός άνδρας που δεν καθόταν ποτέ ήσυχος σε μια θέση ούτε για ένα λεπτό απέδειξε έμπρακτα πάνω στη σκηνή ότι ανήκει στους σπουδαιότερους μουσικούς της γενιάς του, αν όχι της σύγχρονης ποπ μουσικής από τη δεκαετία του '60 μέχρι και σήμερα.
Ιnfo:
Ariel Pink, 06.06.2015, Main Stage