Απ' τη στιγμή που εμφανίστηκαν στα αγγλικά ερτζιανά με το «What is Soul?» μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια, μια περίοδος που άλλαξε τα πάντα στον τρόπο που αντιμετωπίζει ο κόσμος τη μουσική, στην αγγλική κοινωνία, στο τοπίο της dance κουλτούρας. Πιο πολύ όμως άλλαξε τους ίδιους. Το underground γκρουπ του Rob Birch και του Nick Hallam από τις γειτονιές του Brixton κυκλοφόρησε δίσκους που πούλησαν εκατομμύρια, έφτασε στα βραβεία Mercury και στα Brit Awards, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. ΤοConnected ήταν από τους δίσκους που σημάδεψαν τα ‘90s, έπαιξαν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου, περιόδευσαν με τους Happy Mondays και τους U2. Αυτές τις μέρες επιστρέφουν με νέο άλμπουμ -το Double Bubble- που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές τους, ένα χρονικό της αστικής ζωής με στίχους που σχολιάζουν την αγγλική πραγματικότητα με την ίδια δύναμη που οι Public Enemy σχολίασαν την αμερικάνικη. Ο Rob Birch ξεκινάει τη συνέντευξη κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν και μιλάει με ενθουσιασμό για τις πρώτες μέρες: «Θυμάμαι τότε που πρωτοφτιάχναμε μουσική στο καθιστικό μας. Όλους τους δίσκους τους φτιάχναμε στο καθιστικό μας και θυμάμαι να κοιτάζουμε τα κορίτσια που περνούσαν στο δρόμο, τον τρόπο που γράφαμε τα κομμάτια. Θυμάμαι τις συναυλίες που κάναμε, κάποτε παίξαμε μόνο για έναν άνθρωπο σε μια παμπ στη Σκωτία. Θυμάμαι ανθρώπους στο κοινό που δεν τους αρέσαμε καθόλου και ανθρώπους που μας λάτρευαν. Δεν το περιμέναμε όλο αυτό, να σου πω την αλήθεια, την επιτυχία, αλλά το πιστεύαμε, κι ακόμα το πιστεύουμε. Αισθάνεσαι απλά ότι κάτι καλό πρόκειται να συμβεί, απλά δεν ξέρεις τι θα είναι. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να μην περιμένεις πολλά και να απολαμβάνεις αυτό που σου συμβαίνει.
Έχουν αλλάξει πολλά από το 1990. Στα κλαμπ τότε μπορούσες να ακούσεις μεγαλύτερη ποικιλία μουσικής, κάθε είδος. Όλα στο ίδιο κλαμπ. Σήμερα λείπει η ποικιλία, οι DJ είναι πιο εξειδικευμένοι, παρ' όλο που η μουσική έχει γίνει καλύτερη. Το γεγονός ότι το ίντερνετ έχει απελευθερώσει τη μουσική έχει κάνει τα πράγματα καλύτερα. Από μουσικής άποψης. Τα πράγματα στην Αγγλία είναι πολύ χειρότερα κατά τ' άλλα. Η αγγλική κοινωνία έχει γίνει πολύ πιο εγωιστική, η κυβέρνηση δεν νοιάζεται πια για τους ανθρώπους αρκετά, γι' αυτό κι οι άνθρωποι μοιάζουν τόσο δυστυχισμένοι. Στην Αγγλία υπάρχουν κάμερες παντού, για να τσεκάρουν την ταχύτητα και να σου αρπάξουν λεφτά με το παραμικρό, το έχουν παρακάνει με τα πρόστιμα. Δίνεις 100 λίρες για πλάκα τη στιγμή που φτύνεις αίμα να βγάλεις τα απαραίτητα για να ζήσεις. Νομίζω ότι η κυβέρνησή μας είναι λίγο άδικη. Σε παρακολουθεί και σε καταγράφει, όλα είναι ελεγχόμενα, δεν μπορείς να καπνίσεις, δεν είναι ελεύθερη κοινωνία αυτό, τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Είναι μια αίσθηση που δεν την έχω όταν έρχομαι στην Ελλάδα. Στην Αθήνα αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε.
Δεν είναι επικίνδυνα ούτε τα λεφτά ούτε η φήμη. Εξαρτάται φυσικά από τη στάση σου απέναντί τους. Νομίζω ότι το εγώ είναι μάλλον το πιο επικίνδυνο. Αν κρατήσεις το κεφάλι σου κάτω και αγαπήσεις την τέχνη σου δεν θα υπάρξει πρόβλημα ποτέ. Είναι σαν τους ποδοσφαιριστές. Διασημότητες και αηδίες που επηρεάζουν τους ανθρώπους με λάθος τρόπο. Αν είσαι ταπεινός και ευγνώμων για τα καλά που σου έχουν συμβεί και συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά, τίποτα δεν είναι επικίνδυνο. Η πιο μεγάλη επιτυχία είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις. Το να κάνεις πράγματα μόνο για να βγάλεις λεφτά δεν σου δίνει ευτυχία.
Ο νέος μας δίσκος είναι πολύ πιο σκληρός, ένας δίσκος για να χορέψουν οι άνθρωποι, με στίχους που σχολιάζουν τις αλλαγές που βλέπουμε γύρω μας, αλλά και για τις χαρές της ζωής. Δεν θέλουμε να είμαστε σοβαροί όλη την ώρα.
Μου αρέσει πολύ στην Αθήνα. Οι άνθρωποι είναι πολύ ανοιχτόκαρδοι και φιλικοί, γίνεσαι αδελφός τους αμέσως. Κι οι γυναίκες είναι υπέροχες. Έχω έναν πολύ καλό φίλο εκεί, τον Γιάννη, που τον επισκέπτομαι κάθε φορά που έρχομαι και δεν ξέρει τι να κάνει για να με φροντίσει. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού, ξέρεις...»