Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Αμερικανός Μονόκερος

Ο The Boy μόλις κυκλοφόρησε το «American Unicorn», το καλύτερό του άλμπουμ μέχρι τώρα. Με αυτή την αφορμή μας έγραψε την ιστορία του Αμερικάνου Μονόκερου, ενός ξαναμμένου αγοριού με βατραχόγλωσσα, που λατρεύει τα ’80s.

Αμερικανός Μονόκερος

Το ξαναμμένο κουστουμάτο αγόρι πόζαρε στον γκαθρέφτη και έβγαλε έξω τη βατραχίσια γλώσσα του. Προσπάθησε να την τραβήξει με ούλτρα μάρβελ δύναμη. Να την ξεριζώσει και να τη βάλει στο μικροσκόπιο τύπου Μπρέσσερ που του είχε κάνει δώρο η νονά του από τα καρτποσταλικά Γιάννενα. Η βατραχόγλωσσα, όμως, που τον είχε κάνει τόσο δημοφιλή στα XXX τζακούζι ινκλούντεντ πίσω διαμερίσματα του δημοτικού σχολείου με επιμονή παρέμεινε καρφωμένη μέσα στο στόμα. Έτσι σταμπορνιάρα αποδείχτηκε και στα χρόνια της ηλιοθεραπείας μέχρι θανάτου που ακολούθησαν.

Τώρα, η δεκαετία του '80 τα πρωινά τού φαίνεται μακρινή, σαν να συνέβη σε κάποιον λαμέ Μεσαίωνα, ενώ τα βράδια που η χουζούρα νοστάλτζια ξυπνάει τη νιώθει σαν να συμβαίνει ακόμα. Τα μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε κρατικά κανάλια σε στυλ Μπέτι Ντέιβις και Τζόαν Κρόφορντ και η εξάρτηση από την τριγωνική γελαστή αγελάδα. Το τσερνομπιλόγαλο και η πρώτη προβολή των Θάντερκατς σε βραδινή ώρα. Βλέποντας τις τρεμάμενες μασέλες του Μάμρα και τα ριγέ οπίσθια της Τσιτάρα, ένιωσε τον ερεθισμό της πρόκλησης να παλεύει γύρω απ' την καρδιά του στην αρχή και ύστερα μέσα στο παντελόνι του.

Στα Ντίσνεΐ του χρόνια, το ξαναμμένο αγόρι δεν ήταν και Ρίβερ Φοίνιξ ή, μάλλον, δεν πίστεψε ποτέ ότι ήταν και Ρίβερ Φοίνιξ και γι' αυτόν το λόγο δεν βάλθηκε να πείσει και τους άλλους, προτιμώντας τον κοινωνικό ρόλο του Άντονι Μάικλ Χολ. Όταν πήγε στην Α' Δημοτικού, με τα γιγασάιζ γυαλιά του να παραμορφώνουν τη ματιά του, η μητέρα του είπε: «Αν σε πουν τζαμαρία, να τους πεις ότι φοράς γυαλιά επειδή είσαι σοφός». Το ξαναμμένο αγόρι άκουσε μόνο τις τελευταίες δύο λέξεις και αναρωτιόταν πότε θα ανορθώσουν και το δικό του άγαλμα σε κάποια πλατεία δίπλα σε αυτό του Μάστερ Γιόντα, με ορίτζιναλ σάουντρακ σαξόφωνο παιγμένο απ' τον γυμνόστηθο Ρομπ Λόου.

Θυμάται να κλειδώνεται στο δωμάτιό του πολύ. Στην αρχή για να τριμπάρει στα σεντόνια, φαντασιωνόμενος ότι το μαξιλάρι του με τα ζωγραφισμένα διαστημόπλοια είναι το μαυροζαχαρένιο κορμί της Ναόμι Κάμπελ. Μετά για να παίξει άλλον ένα τελικό σπιτικού μουντομπάσκετ, εκπροσωπώντας και τις δύο ομάδες με χαρακτηριστική διαφάνεια, ακόμα και όταν η κλήρωση έδειχνε αναμέτρηση Ελλάδας-Σοβιετικής Ένωσης. Συνήθως, όμως, κλεινόταν για να μεταμορφωθεί σε Τζένιφερ Μπιλς και Μάικλ Τζάκσον. Καθόταν μπροστά στον γκαθρέφτη και αντέγραφε τους πρίγκιπες της ποπ, πάντα για την αγάπη της ξανθιάς στην πρώτη σειρά που πιπιλάει αιώνια ένα σφυριχτό γλειφιτζούρι κεράσι.

Το ξαναμμένο αγόρι παρέμεινε ξαναμμένο και στην ενηλικίωση. Η βατραχόγλωσσά του δεν έλεγε να σταματήσει να ξεστομίζει σταμπορνιές, οδηγώντας τον στο συμπέρασμα ότι αυτό που τον κάνει να γελάει περισσότερο είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Ο ερεθισμός της πρόκλησης είναι πια ο λόγος που ξυπνάει κάθε πρωί, κάνοντας μάλιστα τη βλακεία να τον κάνει και δουλειά του. Πια παίζει έρωτα και μπάσκετ με άλλους ανθρώπους, αν και ακόμα φοβάται τις γνωριμίες και του είναι πιο οικείο να συζητάει με τον φανταστικό του φίλο, κύριο Στάνλεϊ, αποθανόντα κινηματογραφιστή, το φιλοβελζεβούλικο έτος 1999. Όταν βάζει τις κλακέτες του είναι οι μοναδικές στιγμές που φαίνεται τόσο όμορφος. Που δεν φοβάται την ειλικρίνεια του γκαθρέφτη. Ο σκουληκιασμένος Σουέιζι του ψιθυρίζει «nobody puts Boy in the corner».

Η πόλη γύρω του παραμένει συναρπαστική. Παραμένει καημένη και ελαφρώς σουβλακοποιημένη. Τώρα χαίρεται που όλοι μας πιστεύουμε σε δράματα που δεν μπορούν να οριστούν. Άλλος στον Θεό. Κι άλλος στην αγάπη. Άλλος στη φιλία. Κι άλλος στην ποπ. Δεν αντέχει αυτούς που πιστεύουν στις ομάδες, εκτός από τους ΠΑΟΚατσίδες που έχουν χιούμορ πέραν του ανεκτού λέβελ. Φοβάται ότι δεν θα καταφέρει να ελευθερωθεί ποτέ από τα αλυσιδωτά συναισθήματα .

Φαντάζεται τον εαυτό του ηλικιωμένο, με τη γριά του αγκαζέ να χορεύει για χιλιοστή φορά το «Τόταλ Εκλίπς», χώνοντας τη βατραχόγλωσσά του στο ημιλειτουργικό αυτί της, να μεγαλώνει τα ευσυγκίνητα εγγόνια του με ατάκες από το Μπρέκφαστ Κλαμπ και να αναπολεί την αίσθηση του να γνωρίζεις κάτι για πρώτη φορά. Τώρα, τα βράδια πριν κοιμηθεί φοβάται μην και δεν ξυπνήσει. Και στο σκοτάδι περιμένει να ανάψει ξανά στον ουρανό το μάτι της Θαντέρα.

=====

Ο δίσκος του The Boy κυκλοφορεί από την Inner Ear.

www.inner-ear.gr