Είμαι κλεισμένη στο σπίτι εδώ και περίπου έναν μήνα. Αλλά δεν έχω αισθανθεί μοναξιά. Το απολαμβάνω που ζω μόνη μου. Αισθάνομαι ελεύθερη. Επικοινωνώ καθημερινά με τα παιδιά και τα εγγόνια, τους φίλους και τους αγαπημένους μου. Ήμουν τυχερή. Έζησα μια ζωή γεμάτη. Σήμερα, στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, όλοι έχουμε την ευκαιρία να πορευτούμε μέσα στη διάρκεια ενός αέναου κύκλου χωρίς επιτήδευση, μακριά από υπερβολές και περιττά πράγματα. Η τέχνη είναι η διαφυγή μας. Γι’ αυτό και επιλέγω ως αγαπημένο μου αντικείμενο από την προσωπική μου συλλογή τα «Μαγνητικά Πεδία» του διεθνούς φήμης Έλληνα γλύπτη Παναγιώτη Βασιλάκη, ευρέως γνωστού ως Takis.
Αυτό το κίτρινο της Σενεγάλης που το χαρακτηρίζει μου φέρνει στον νου την απεραντοσύνη του ήλιου. Μου δίνει δύναμη, εκπέμπει φως. Έτσι θέλω να θυμάμαι και τον Taki.
Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής. Αναμφίβολα, μια συναρπαστική προσωπικότητα, στην οποία συγχώρησα τα πάντα. Πολύ σημαντικός καλλιτέχνης. Όλα όσα δημιουργούσε ήταν αποτέλεσμα του εσωτερικού του κόσμου. Η κίνηση, το φως και η μουσική, σε συνδυασμό με τη χρήση των μαγνητών, ξεχώριζαν πάντα στα έργα του. Αυτοδίδακτος, πρωτοπόρος, με τρικυμιώδη χαρακτήρα. Κάναμε μαζί υπέροχες εκθέσεις.
Σ’ εκείνον εκτιμούσα πολύ, πέρα από την καλλιτεχνική του διάνοια, το γεγονός ότι πειραματιζόταν με όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος και της φύσης τα οποία μας περικλείουν, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε με γυμνό μάτι. Και, φυσικά, με την περίφημη «Τέταρτη Διάσταση», εκείνη την αόρατη δύναμη που δημιουργείται από τα μαγνητικά πεδία που μας περιβάλλουν και διαχέονται στον χώρο.
«Η ύπαρξη της ύλης μέσα από την ίδια της την απουσία», σαν αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας με τις επιπτώσεις της πανδημίας.
Κάποτε, λοιπόν, είχαμε κάποιες οικονομικές διαφορές. Μια μέρα με παίρνει στο τηλέφωνο και μου λέει ότι έχει κάτι για μένα. Στην αρχή υπέθεσα ότι μπορεί να ήθελε να έρθει για να μου φέρει τα χρήματα, αλλά, τελικά, ήθελε να μου δώσει αυτό το καταπληκτικό έργο, το οποίο τοποθέτησε ο ίδιος στο διαμέρισμά μου.
Πέρα από το οικονομικό κόστος, εξακολουθεί να έχει για μένα μια ασύγκριτη συναισθηματική αξία.
Αυτό το έργο είναι η καθημερινή μου συντροφιά την περίοδο του πολυήμερου εγκλεισμού. Κοσμεί και εμπλουτίζει τον προσωπικό μου χώρο και έχω τη δυνατότητα να το απολαμβάνω στις ευχάριστες αλλά και στις δυσάρεστες στιγμές.
Άλλωστε, στη σκιά του πίνω τον καφέ μου, διαβάζω, ξεκουράζομαι, σκέφτομαι ή αναπολώ. Αυτό το κίτρινο της Σενεγάλης που το χαρακτηρίζει μου φέρνει στον νου την απεραντοσύνη του ήλιου. Μου δίνει δύναμη, εκπέμπει φως. Έτσι θέλω να θυμάμαι και τον Taki.
Περνούν τα χρόνια χωρίς να αντιληφθούμε την πολυσήμαντη διάσταση του χρόνου. Σημασία για μένα έχει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Όλα τα άλλα ακολουθούν.
Επιμέλεια: Γιάννης Πανταζόπουλος