Τον περασμένο Αύγουστο ολοκληρώθηκε με επιτυχία ο μεγάλος διαγωνισμός του Athens Fringe Live. O ελληνικός καφές Bravo, ως χορηγός έμπνευσης, και η LiFO έδωσαν την ευκαιρία σε έντεκα εξαιρετικούς καλλιτέχνες που καταπιάνονται με διάφορες πτυχές της τέχνης, όπως τα εικαστικά, η μουσική, η υποκριτική, ο χορός κ.ά., να παρουσιάσουν τη δουλειά τους μέσα από ισάριθμα βίντεο που φιλοξενήθηκαν στο LiFO.gr. Το κοινό κλήθηκε να ψηφίσει την καλύτερη συμμετοχή, κάνοντας share το αγαπημένο τους βίντεο. Νικητής του διαγωνισμού αναδείχθηκε ο εικαστικός Λυκούργος Πορφύρης με περισσότερα από 5.900 shares.
Ο Λυκούργος γεννήθηκε το 1988 στο Ψυχικό και μεγάλωσε στην Αθήνα. Άρχισε να ζωγραφίζει από μικρός χωρίς να νιώθει ποτέ ότι έχει κάποια ιδιαίτερη κλίση προς αυτό. Πιο σοβαρά ξεκίνησε να ασχολείται από το 2006, οπότε και άφησε το Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας για να δώσει εξετάσεις στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. «Στο ΤΕΙ δεν την πολυπάλεψα, δεν ήταν για μένα. Τότε αποφάσισα να κάνω κάτι πιο παραγωγικό. Πιο παραγωγικό για μένα, όχι για τους άλλους» λέει κρυμμένος πίσω από κάτι μαύρα γυαλιά ηλίου και από τις πρώτες κουβέντες μαζί του καταλαβαίνεις ότι προσπαθεί να αποφεύγει τα τσιτάτα και τις βαρύγδουπες εκφράσεις που δίνουν συνήθως τον τόνο στις περισσότερες συνεντεύξεις.
Η δουλειά του Λυκούργου περιλαμβάνει γλυπτά, ζωγραφικά έργα, sound performances και stop motion animations
Η δουλειά του Λυκούργου περιλαμβάνει γλυπτά, ζωγραφικά έργα, sound performances και stop motion animations. Τα έργα του αναφέρονται κυρίως σε πρότυπα και αντιπρότυπα, αποτυπώνοντας τη μάχη μεταξύ κανονιστικών προτύπων και των «λαθών» στη μίμηση των προτύπων αυτών. Κατά βάση πρόκειται για έναν σχολιασμό πάνω στις πατριαρχικές κοινωνίες. Στο Athens Fringe Live συμμετείχε με ένα animation βίντεο και διάφορα ζωγραφικά έργα. To animation αφηγείται τρεις (στην ουσία τέσσερις) ιστορίες συντηρητικών ανθρώπων που καταλήγουν να φέρνουν τα πάθη τους σε αντίθεση με τη συντηρητική τους φύση. Από τα ζωγραφικά έργα που εξέθεσε, το ένα αφορούσε ένα τυπικό Σαββατοκύριακο (πάρτι, βραδινές έξοδοι κ.ά.), το άλλο είχε να κάνει με τις Απόκριες και το τρίτο με ένα καινούργιο πρότζεκτ που ονομάζεται «Βαλκανική Οικειότητα» και πραγματεύεται τον θεσμό της οικογένειας καθώς και το πώς ανταποκρίνονται οι άνθρωποι των Βαλκανίων στα δυτικά πρότυπα. Λόγω της θεματολογίας που επιλέγει, η κουβέντα πηγαίνει στο θέμα των στερεοτύπων. «Δεν μπορώ να πω ότι αποστρέφομαι τα στερεότυπα. Είναι μέσα στη ζωή μου, ζω με αυτά. Είναι τροφή για το έργο μου, οπότε, ξέρεις, μπορώ να πω ότι πολλές φορές τα απολαμβάνω κιόλας» λέει και του θυμίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν ή, τουλάχιστον, ισχυρίζονται πως πάνε κόντρα σε όλα. Η απάντησή του είναι σχεδόν αυτόματη, μηχανική: «Πόσοι μπορούν να πάνε κόντρα και μέχρι ποιο σημείο μπορούν να φτάσουν; Άσε που όσοι πάνε ενάντια σε όλα καταλήγουν να αναπαράγουν και άλλα στερεότυπα. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάποιον που λέει ότι έχει ξεπεράσει το στερεότυπο της μονογαμίας και δηλώνει πολυγαμικός. Ε, κι αυτό στερεότυπο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας είναι, αναφορικά με την κατανάλωση».
Στα άμεσα σχέδια του Λυκούργου είναι να φύγει στο εξωτερικό για κάποιο Μάστερ, αλλά στην κλισέ ερώτησή μου για το αν το εξωτερικό αποτελεί μια διέξοδο γι' αυτόν, αντιδρά: «Με ρωτάνε πολλοί. Όχι δεν είναι διέξοδος, από παλιά ήθελα να φύγω έξω. Δεν μου αρέσει να λέω ότι η νοοτροπία που υπάρχει στην Ελλάδα είναι πιο συντηρητική, γιατί δεν είναι. Αρχίζουν και γίνονται πράγματα. Απλώς –πώς να το πω–, δεν θέλω να απευθυνθώ μόνο στο ελληνικό κοινό. Η δουλειά μου έχει να κάνει και με την πολυπολιτισμικότητα».
Οι απαντήσεις του δίνουν την αίσθηση ενός συνειδητοποιημένου ανθρώπου και παρότι ανήκουμε στην ίδια γενιά, του ζητάω να μου πει την άποψή του για τους συνομηλίκους μας και τoν τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα. «Η γενιά μας, οι ηλικίες μεταξύ 25-30, είναι λίγο άτυχη αλλά και λίγο αδρανής. Νομίζω ότι γενικότερα η αδράνεια έχει εξελιχθεί σε ένα είδος κουλτούρας στην Ελλάδα».
Στο υπόλοιπο διάστημα της συνέντευξης προσπαθώ να μάθω περισσότερα για τον τρόπο που σκέφτεται, ρωτώντας για πράγματα που τον ενοχλούν και τον εκνευρίζουν, αλλά προσκρούω συνεχώς σε μία χαλαρή, αμετακίνητη θέση για τα πράγματα και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο: «Πράγματα τα οποία με ενοχλούνε προσπαθώ να τα απολαμβάνω, να τα προσαρμόζω, να τα κάνω μέρος του παιχνιδιού για να μη χαλιέμαι. Άμυνα είναι».