Κοινό χαρακτηριστικό που τους ενώνει όλους είναι ότι έχουν γεννηθεί τη δεκαετία του '80 και μεγάλωσαν μέσα στα '90s, στην Αθήνα που άλλαζε δραστικά λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων και της ραγδαίας παγκοσμιοποίησης που άφηνε τα πρώτα της σημάδια στην ελληνική κοινωνία. Και οι επτά ξεκινούν από νεαρή ηλικία να ασχολούνται ενεργά με μια μοντέρνα μορφή τέχνης, το γκράφιτι, και τη street art. Αυτή η ευμετάβλητη «κατάσταση» ασκεί καταλυτική επιρροή στο έργο τους.
Στην έκθεση που έχει τίτλο «Α Generation of the '90s», που επιμελείται ο Ανδρέας Φακής, θα δούμε δισδιάστατα και τρισδιάστατα έργα από τους: Δημήτρη Ταξή (1983), b. (1982), Βασίλη Μαρκοσιάν (1980), ath1281 (1983), Cacao Rocks (1985), Greg Papagrigoriou (1986) και D! (1984).
«Η δεκαετία του '90 –με ό,τι τη συνιστούσε– συνέβαλε σημαντικά στην παιδεία των σημερινών "τριαντάρηδων" εικαστικών», σύμφωνα με τον επιμελητή της έκθεσης. «Οι "Dukes of Hazard", το Mουντιάλ του '90, οι Prodigy, οι Spice Girls, οι Βeastie Boys, η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, το Μόνος στο σπίτι, το Trainspotting, το Pulp Fiction, οι "Απαράδεκτοι", το σκάνδαλο Κοσκωτά, το δίπτυχο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, το τσίρκο Medrano, η εποχή που η Ομόνοια αποτελούσε επιλογή για οικογενειακή έξοδο, το Game Boy, το Μega Channel, τα αληθινά τρόλεϊ, η κουλτούρα του BMX και του skate, τα Wendy's, οι τελευταίες βόλτες της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην παραλιακή, ο απόηχος των ενεργειών της Μελίνας Μερκούρη για τα κλεμμένα μάρμαρα της Ακρόπολης, η έλευση της ραπ στην Ελλάδα, το πρώτο ρεύμα των γκραφιτάδων από το εξωτερικό, τα έργα του μετρό, τα Cosmos, τα Sparvar και στη συνέχεια τα ισπανικά Montana, το φεστιβάλ γκράφιτι του '98 στη μη-πεζοδρομημένη Ερμού, η περιπέτεια του Οτσαλάν, η εδραίωση της κινητής τηλεφωνίας, η έλευση του Διαδικτύου στην Ελλάδα και η άφιξη της πληροφορίας που έφτανε μέσω του Διαδικτύου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής και της αντίληψης των εικαστικών, λειτουργώντας ως παραδείγματα προς μίμηση, προς αποφυγή ή ακόμα και ως παραδείγματα άνευ σημασίας. Τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία, η αναγνωρίσιμη τεχνοτροπία, η θεματολογία, η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα, το λεξιλόγιο, ακόμα και το είδος των επιφανειών που επιλέγουν οι εικαστικοί συντελούν στην επίτευξη αυτής της αισθητικής, συνθέτοντας την οπτική τους γλώσσα και καθιστώντας τον αστικό χώρο όχι μόνο δημόσιο αλλά και προσωπικό».
Info:
Η έκθεση αυτή, μαζί με το «The 3W Biennial» (ένα διαδικτυακό διεθνές πρότζεκτ) και ένα πάρτι, το Studio 4, ολοκληρώνει τις εκδηλώσεις στο πλαίσιο της 2ης έκδοσης του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης: Επιβίωση.
07/07-08/09, Temporary Duplex, Επικούρου 16, Αθήνα, 20:00, www.publicartfestival.gr