Η Χριστίνα Τσέβη γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι παιδί των ’80s. Στο σχολείο σχεδίαζε αφίσες για τα live underground συγκροτημάτων και μουσικών fanzine και από νωρίς ασχολήθηκε με την εικονογράφηση. Τα έργα της είναι βινιέτες αστικού ρομαντισμού, με την πόλη σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τρυφερά και έντονα αυτοβιογραφικά. Η εικονογράφηση την έχει κερδίσει ολοκληρωτικά.
«Η αρχή της ιστορίας μου είναι αρκετά κοινότυπη υποθέτω: ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά που ζωγράφιζαν συνέχεια και παντού», λέει. «Είχα φοβερά μειωμένο ενδιαφέρον για τα μαθήματα του σχολείου, μα τεράστιο ενδιαφέρον για όλα όσα μου άρεσαν. Ήμουν τυχερή, επειδή μεγάλωσα με έναν μεγάλο αδερφό που σπούδαζε design όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι και έτσι ήξερα πολύ καλά πως θα ακολουθήσω τα χνάρια του. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι θα κάνω στη ζωή μου. Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω το σχολείο για να μπορέσω να γραφτώ στον ΑΚΤΟ, όπου δίδασκε τότε ο αδερφός μου. Έτσι κι έγινε, δεν με ενδιέφερε ποτέ κάτι άλλο εκτός από αυτό.
Μία φοβερή στιγμή για μένα ήταν όταν έφτιαξα ένα gig poster για τους (Vapors of) Morphine τους οποίους παρακολουθούσα και αγαπούσα από έφηβη.
Σχεδιάζω από πάντα, όπως και τα περισσότερα παιδάκια, απλά μάλλον εγώ δε σταμάτησα ποτέ. Επαγγελματικά ξεκίνησα να σχεδιάζω από το σχολείο, το 1999 νομίζω ήταν η πρώτη αφίσα που σχεδίασα για live. Πιο σοβαρά φυσικά ξεκίνησα αρκετά χρόνια μετά. Καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου (2002-2006), δούλευα στο γραφείο του αδερφού μου και μετά σε διάφορα δημιουργικά γραφεία κι εκδοτικούς οίκους. Παρόλα αυτά, πάντα θα τοποθετώ στο καλοκαίρι του 2009 την αρχή της πραγματικά ουσιαστικής σχέσης μου με την εικονογράφηση. Τότε ξεκίνησα να δουλεύω αποκλειστικά ως εικονογράφος και να εκφράζομαι μέσα από αυτό με έναν τρόπο που δεν το είχα καταφέρει ή επιδιώξει νωρίτερα.
Αν μιλάμε για τις προσωπικές μου δουλειές, πραγματική ανάγκη για να δημιουργήσω προκύπτει μόνο όταν δεν είμαι και πολύ χαρούμενη. Κανένα θετικό συναίσθημα δεν μπορεί να προκαλέσει έμπνευση για μία εικονογράφηση της προκοπής, για τα δικά μου δεδομένα. Βέβαια δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται. Πάντα υπάρχει και η ελπίδα για κάτι καλύτερο που συνήθως αχνοφαίνεται κάπου στις δουλειές μου -ή έτσι θα ήθελα να πιστεύω. Αυτό, άλλωστε, εξαρτάται σίγουρα κι από τον θεατή και τη διάθεσή του. Γενικά, ζωγραφίζω για να βγάλω κάτι από μέσα μου, να αφηγηθώ μία ιστορία, να επικοινωνήσω. Καμιά φορά είναι και για να πω σε κάποιον πώς νιώθω, αν δε μπορώ να του μιλήσω με έναν πιο πρακτικό τρόπο -επειδή ντρέπομαι ή αισθάνομαι πως είναι ο μόνος τρόπος να το κάνω χωρίς να εκτεθώ υπερβολικά ή να χάσω την αξιοπρέπειά μου. Από όταν ξεκίνησα ονειρευόμουν πως ο παραλήπτης θα πάρει το μήνυμα και θα γίνουν όλα όμορφα ξανά. Δεν έχει συμβεί ποτέ. Υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες.
Κάτι που κάνω συχνά είναι να δουλεύω στο χέρι σε χαρτί και μετά φτιάχνω ένα κολάζ, το οποίο επεξεργάζομαι ψηφιακά για να δέσει σαν ενιαίο αποτέλεσμα. Από υλικά αγαπώ τα κλασσικά μπλε bic και τις νερομπογιές. Επίσης πολύ συχνά σχεδιάζω κομμάτια της εικόνας απευθείας στον υπολογιστή, χρησιμοποιώντας την γραφίδα μου.
Οι άνθρωποι που με έχουν επηρεάσει περισσότερο είναι πρώτα απ’ όλα η οικογένειά μου, κυρίως ο πατέρας μου κι ο αδερφός μου. Και κάποιοι καθηγητές που είχα: ο Μάνος Δούκας (ιστορικός τέχνης) και ο Παντελής Χανδρής (καλλιτέχνης). Από 'κει και πέρα, σίγουρα με έχουν επηρεάσει βαθιά ένας-δύο άνθρωποι που αγάπησα πολύ. Και δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στις μουσικές προσλαμβάνουσες που είχα από μικρή. Δεν θα ήμουν αυτή που είμαι -ως άνθρωπος και ως εικονογράφος- αν δεν είχα τόση αγάπη για τη μουσική και για συγκεκριμένους καλλιτέχνες όπως οι Cure, Nine Inch Nails, Radiohead, Morphine, Porcupine Tree, Grandaddy, Elbow, dEUS. Και πολλοί άλλοι.
Χαρά μου δίνουν τα ταξίδια! Μόνη μου, με φίλους, με σχέση. Με οποιοδήποτε τρόπο, εντός Ελλάδας ή εκτός. Μου αρέσουν οι βόλτες στην Αθήνα και να μαγειρεύω γι’ αυτούς που αγαπώ. Αγαπώ το πολύ έντονο περπάτημα, αν και δεν είμαι καθόλου αθλητικός τύπος κατά τ’ άλλα. Χαρά μου δίνουν όλα τα παραπάνω, η σκυλίτσα μου η Χλόη, τα λουλούδια, οι εκπλήξεις, ο κολλητός μου, και όλες οι εποχές του χρόνου εκτός του καλοκαιριού στην Αθήνα. Το παγωτό το κάνει πιο υποφερτό.
Με ενοχλεί η αδικία σίγουρα περισσότερο από κάθε τι άλλο. Αλλά και πολλά άλλα πράγματα δυστυχώς, μερικά περισσότερο απ’ ό, τι θα έπρεπε. Η αχαριστία. Η αγένεια. Η βαρεμάρα. Με εκνευρίζουν φοβερά οι άνθρωποι που δεν διεκδικούν, που παίρνουν ή δεν παίρνουν αποφάσεις, σχεδόν υπνωτισμένοι από την βολή τους, την ανασφάλεια ή τον φόβο. Επίσης, όταν κάποιος δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και προσπαθεί να αποφύγει τις συνέπειες. Η κίνηση στους δρόμους, οι οδηγοί που κορνάρουν στους πεζούς, τα κακομαθημένα παιδιά-μα και οι μεγάλοι-και τέλος, όταν δε βρίσκω παγωτό μηχανής στα ΜακΝτόναλντς, εκνευρίζομαι πάρα πολύ, σαν κακομαθημένη κι εγώ.
Έχει τεράστια σημασία η πόλη στα έργα μου. Το περιβάλλον στις εικονογραφήσεις μου αντικατοπτρίζει συχνά και σε πολύ μεγάλο βαθμό τον εσωτερικό κόσμο του χαρακτήρα που έχω σχεδιάσει-ή επινοήσει. Δεν είναι απλά διακοσμητικό, δηλαδή. Λειτουργεί για μένα εντελώς συμπληρωματικά. Γι’ αυτό και σχεδιάζω πόλεις με αντιθέσεις και άσχημες γωνιές. Προσπαθώ να τονίσω πόσο όμορφο μπορεί να δείχνει π.χ. ένα νεοκλασικό κτίριο δίπλα σε μία αδιάφορη ή ακόμη και κακοσχεδιασμένη πολυκατοικία της δεκαετίας του '70. Μπορεί αν δεν υπήρχε το δεύτερο να μην προσέχαμε και τόσο το πρώτο. Μα και τα άσχημα πράγματα -είτε μιλάμε για κτίρια, είτε για στοιχεία του χαρακτήρα μας ή για συναισθήματα- έχουν κι αυτά την ομορφιά τους, εάν θέλεις να το δεις.
Οι εικόνες που φτιάχνω είναι πάρα πολύ βιωματικές, δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιώ τον εαυτό μου ως μοντέλο τόσο συχνά. Δεν είναι μονάχα επειδή είναι ό, τι πιο εύκολο για μένα λόγω… πρόσβασης! Συμβαίνει πολύ συχνά κι επειδή είναι τόσο έντονα αυτοαναφορικό αυτό που ζωγραφίζω.
Πιστεύω πως αν είναι κάποιος πραγματικά καλός σε αυτό που κάνει, μπορεί να ζήσει οπουδήποτε. Απλά το πιθανότερο είναι όλοι του οι πελάτες να βρίσκονται στο εξωτερικό. God bless the internet!
Ευτυχώς δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι έχει διαφορετική αντιμετώπιση μια γυναίκα illustrator από έναν άντρα. Βέβαια, το πιθανότερο είναι να μην το έχω βιώσει, επειδή σχεδόν κανείς δεν ψάχνει απλά έναν εικονογράφο, αλλά κάποιον του οποίου η δουλειά να καλύπτει κάποιες συγκεκριμένες ανάγκες του. Άρα κρίνει από τη δουλειά (το πορτφόλιο) και όχι από το φύλο. Αν ήμουν σε άλλο χώρο ή δεν είχα δουλειά με τόσο συγκεκριμένη ταυτότητα, είναι δεδομένο πως θα το είχα νιώσει, μιας και υπάρχει φοβερός σεξισμός παντού.
Μία φοβερή στιγμή για μένα ήταν όταν έφτιαξα ένα gig poster για τους (Vapors of) Morphine τους οποίους παρακολουθούσα και αγαπούσα από έφηβη. Έχω την τύχη να έχω κάνει πολλές πραγματικά καλές συνεργασίες, όπως με την αμερικάνικη A to Z publishing, το ολλανδικό site κινηματογράφου cineville, το “δικό μας” funtwothree.com και τις εκδόσεις poema πρόσφατα.
Παλαιότερα μου γίνονταν προτάσεις από ανθρώπους που έβλεπαν τα έργα μου στο Flickr. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω! Τα τελευταία χρόνια βέβαια, τη θέση του Flickr έχει πάρει το Facebook.
Ελπίζω να συνεχίσω να ονειρεύομαι και να ελπίζω, να αισθάνομαι και να βιώνω έντονα το καθετί, και να μη γίνω ποτέ αναίσθητη. Αν τα καταφέρω, πιστεύω πως θα είμαι πάντα δημιουργική και θα έχω την ίδια όρεξη για δημιουργία που έχω τώρα. Αυτό θα ήθελα -οι λεπτομέρειες είναι δευτερεύουσας σημασίας».