Η οδός Δροσοπούλου στην Κυψέλη, ένας εμπορικός δρόμος της δεκαετίας του ‘60 και του ’70 που έχασε την αίγλη του με τη μετακίνηση των κατοίκων αυτής της αστικής και συνυφασμένης με την αθηναϊκή ζωή περιοχής στα προάστια, γνωρίζει πρωτόγνωρη άνθηση. Είναι ένα σημείο της πόλης που τα τελευταία χρόνια έχει ζωντανέψει δυναμικά, με την έλευση νέων ιδιοκτητών που ανακαινίζουν κυρίως διαμερίσματα σε πολυκατοικίες της περιόδου της αντιπαροχής.
Η πολυκατοικία που επισκέπτομαι έχει ορθομαρμαρώσεις από μάρμαρο Τήνου στις κολόνες και στην είσοδο. Πρόκειται για ένα υλικό που συναντάς πλέον σπάνια σε εξωτερικούς ή κοινόχρηστους χώρους.
Το ίδιο σκούρο πράσινο μάρμαρο έχει στο πάτωμα ο προθάλαμος του σπιτιού, που δημιουργεί ένα καθιστικό με βιβλιοθήκη. Είναι ο πρώτος χώρος που βλέπει ο επισκέπτης όταν ανοίγει η πόρτα, η σύνδεση του διαμερίσματος με την είσοδο της πολυκατοικίας.
Με υποδέχονται οι νέοι ιδιοκτήτες που μόλις μετακόμισαν από το Μεταξουργείο στο νέο τους σπίτι, ο Γιώργος Ανθουλάκης, διευθυντής επικοινωνίας της Microsoft για Ελλάδα, Κύπρο, Μάλτα, και ο Πάνος Γιαννικόπουλος, επιμελητής εκθέσεων - ιστορικός τέχνης.
Οι νέοι κάτοικοι του διαμερίσματος ταξιδεύουν, έχουν σχέση με τη σύγχρονη τέχνη, και τα vintage στοιχεία του σπιτιού συνδέονται αρμονικά με κάθε τι παλιό που βρίσκουν ενδιαφέρον, λίγο παράταιρο, λίγο τρελούτσικο και ανήσυχο και χωρίς την καλλιέπεια του πολύ μελετημένου mix and match, δίνοντας έναν τόνο ελαφρότητας γύρω μας.
Ζητώ από τον φίλο τους, αρχιτέκτονα Μάνο Μπαμπούνη, που βρίσκεται εκεί για να μελετήσουν τις βεράντες, να μου εξηγήσει τις ιδέες που είχε όταν είδε για πρώτη φορά το διαμέρισμα. Ο Μάνος, που έχει σχεδιάσει το Naxos Apothecary, το Nolan και το Sweet Nolan, ανήκει σε μια νέα γενιά αρχιτεκτόνων που δεν θέλουν να περισσεύει τίποτα, δεν θέλουν να σπαταλιέται τίποτα, και από τα υλικά που σε άλλους φαίνονται άχρηστα δημιουργούν μια νέα κατάσταση ή ξεκινούν μια νέα ιδέα.
Κάτι που τους απασχόλησε όλους από την αρχή ήταν η σχέση που μπορούν να αναπτύξουν με την πολυκατοικία, με τους κατοίκους και την ιστορία όλων, καθώς και με την ιστορία της χρήσης των υλικών και της επανάχρησής τους, δημιουργώντας μια συνέχεια με τη μέχρι τώρα ζωή της πολυκατοικίας.
Το σπίτι είναι ένα δυτικό, γωνιακό διαμέρισμα λουσμένο στο φως, που είχε ένα βασικό πρόβλημα: τη δεκαετία που χτίστηκε τις κουζίνες τις έκρυβαν στο πιο ανήλιο μέρος του σπιτιού. Στα μικροαστικά διαμερίσματα της εποχής δεν υπήρχε καν η ιδέα των ενιαίων χώρων, μάλιστα οι κουζίνες, αν το σπίτι δεν ήταν μεγάλο, δεν επικοινωνούσαν απευθείας με τους χώρους υποδοχής.
Η θέση της κουζίνας αποτέλεσε το βασικό σημείο της ανακαίνισης. Μεταφέρθηκε στη θέση όπου ήταν η τραπεζαρία και διαμορφώθηκε σε ένα καθημερινό δωμάτιο στο ηλιόλουστο μέρος του σπιτιού. Με διπλή λειτουργία και με ενσωματωμένη την τραπεζαρία, έγινε η καρδιά του σπιτιού, που επικοινωνεί με το κυρίως καθιστικό. Με την αναδιάταξη αυτής της λειτουργίας το σπίτι χωρίζεται σε δυο άξονες, κρατώντας διακριτικά αόρατο το υπνοδωμάτιο, την γκαρνταρόμπα και το μπάνιο στην άλλη πλευρά του σπιτιού. Η αλλαγή του τρόπου ζωής σήμερα έκανε τη λειτουργία της κουζίνας ορατή και φιλική, οι φίλοι κάθονται παρέα με τον «μάγειρα», παίρνοντας μέρος σε όλη τη διαδικασία προετοιμασίας του φαγητού.
Ο Μάνος μού εξηγεί ότι πήρε όλη την πληροφορία που υπήρχε σχετικά με τη χρήση των υλικών στην πολυκατοικία και προχώρησε με την ιδέα της ανακύκλωσης και πέραν του αναμενόμενου, με τη χρήση των υλικών που προϋπήρχαν στο διαμέρισμα. Στη νέα σύνθεση, τα αδιαφανή τζάμια από τις δίφυλλες πόρτες, που δεν κατασκευάζονται πια, οι οποίες χώριζαν το παλιό σαλόνι από την τραπεζαρία, μπήκαν σε σιδερένια πλαίσια και έγιναν οι πόρτες του μπάνιου και του υπνοδωματίου, ένα παιχνίδι ελαφρότητας, φωτός και μερικής διαφάνειας. Ρετάλια από νερένια μάρμαρα Rosa Portogallo χρησιμοποιήθηκαν για να ντύσουν το μπάνιο και έγιναν σοβατεπί σε όλο το σπίτι, μια λύση που δεν κόστισε πολλά αλλά έδωσε ένα ανοιχτόχρωμο, ροδαλό χρώμα στον πιο ιδιωτικό χώρο του σπιτιού.
Στη λιτή και διακριτική κουζίνα κυριαρχεί ένα μεγάλο τραπέζι Travertino από γυαλί και μάρμαρο, της δεκαετίας του ’70, ένα καταπληκτικό ρετρό κομμάτι. Το πάτωμα, που είναι δρύινο, δεν χρειάστηκε καν τρίψιμο, και μας συνδέει με την ιστορία του σπιτιού, που είναι καταπληκτική.
Η πολυκατοικία αυτή χτίστηκε σε οικόπεδο ιδιοκτησίας του Βατικανού, όπως βλέπω στα χαρτιά που μου δείχνουν, τη δεκαετία του ‘70. Το διαμέρισμα το αγόρασε ο Γουίλιαμ Αλεξάντερ, Ελληνοαμερικανός, κάτοικος Νέας Υόρκης όταν χτίστηκε. Το έντυσε με μοκέτα από τοίχο σε τοίχο και έτσι σώθηκαν από τη φθορά τα υπέροχα ξύλινα πατώματα, και έβαλε κεντρική μονάδα κλιματισμού, σε μια εποχή που η λέξη ήταν άγνωστη στην ελληνική αγορά και στις κατασκευές των διαμερισμάτων.
Οι νέοι κάτοικοι του διαμερίσματος ταξιδεύουν, έχουν σχέση με τη σύγχρονη τέχνη, και τα vintage στοιχεία του σπιτιού συνδέονται αρμονικά με κάθε τι παλιό που βρίσκουν ενδιαφέρον, λίγο παράταιρο, λίγο τρελούτσικο και ανήσυχο και χωρίς την καλλιέπεια του πολύ μελετημένου mix and match, δίνοντας έναν τόνο ελαφρότητας γύρω μας.
Έτσι, τα έργα των Παύλου Νικολακόπουλου, Πέτρου Μώρη, Αναστασίας Παύλου, Νανάς Σαχίνη στην κουζίνα, ορατά και από το καθιστικό, συνδέονται με μια ραφιέρα από κομμάτια μάρμαρου που δημιουργεί ένα φυσικό όριο ανάμεσα στο σαλόνι και το καθιστικό της εισόδου και φιλοξενεί μια μικρή συλλογή από κρυστάλινα βάζα από τα ‘70s, συλλεκτικά του ΙΚΕΑ και ένα σχεδιασμένο από τον Κλάους Γιούργκεν Σμιτ.
Στο σαλόνι, ο μαλακός υφασμάτινος καναπές βρίσκεται κάτω από μια ταπισερί του Τεό Τριανταφυλλίδη, που δίνει ύφος με το θέμα και το υλικό της σε όλο τον χώρο. Στους τοίχους κρέμονται διακριτικά έργα των Αντώνη Πίττα, Αριστείδη Λάππα, Αναστασίας Παύλου, ενώ το coffee table φτιάχτηκε με μάρμαρο Θάσου πάνω σε βάση από το ΙΚΕΑ. Μια βιβλιοθήκη με όλα τα περιοδικά που συλλέγει ο Γιώργος δίνει χρώμα στους τοίχους του καθιστικού της εισόδου και στην ουσία επιμηκύνει τον χώρο του σαλονιού, διατηρώντας την αυτονομία της χρήσης του. Το μικρό δωμάτιο το οποίο ήταν παλιά η κουζίνα διαμορφώνεται σε βιβλιοθήκη και γραφείο.
Αυτό το πολύ σοφά μελετημένο διαμέρισμα αντανακλά τις τάσεις και το γούστο που χαρακτηρίζουν τους ιδιοκτήτες αλλά και την εποχή μας: χώροι καθαροί, με ελεύθερη κυκλοφορία, η ιδέα του «less is more» να συμπεριλαμβάνει αγαπημένα αντικείμενα, μια ευχάριστη αναρχία που δεν υπακούει σε στυλ αλλά έχει την ταυτότητα των κατοίκων της και ακούει την ελευθερία των αλλαγών.