Πολυάριθμο και το κοινό των δημοσιογραφικών προβολών στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, αφού ναι μεν οι δημοσιογράφοι μπαίνουμε με προσκλήσεις, το εισιτήριο όμως είναι φτηνότερο και για τους σινεφίλ, οι οποίοι θέλουν να αξιοποιήσουν τα πρωινά τους. Όλες οι δημοσιογραφικές προβολές γίνονται στην αίθουσα Odeon Όπερα 1 με δύο ταινίες καθημερινά, στις έντεκα το πρωί και στη μία το μεσημέρι.
Πριν από λίγες ώρες είδαμε το νεανικό gay ρομάντζο Hoje eu quero voltar Sozinho (ελλ. τίτλος Σήμερα θέλω να γυρίσω μόνος) από τη Βραζιλία, του Ντανιέλ Ριμπέιρο. Ο Λέο, ένας τυφλός έφηβος που καταπιέζεται από τους υπερπροστατευτικούς γονείς του, ερωτεύεται τον Γκάμπριελ, έναν συμμαθητή του, ο οποίος τού αφιερώνει πολύ χρόνο, απομακρύνοντας τον όμως από τη Ζι, την κολλητή του φίλη. Κι ενώ ο Λέο θα απογοητευθεί, πιστεύοντας πως ο Γκάμπριελ είναι straight και τα έχει φτιάξει με μιαν άλλη συμμαθήτρια τους, ο δεύτερος είναι εκείνος που θα του εξομολογηθεί τον έρωτα του. Ακόμη κι η Ζι, που καταλαβαίνουμε ότι ήταν τσιμπημένη με τον Γκαμπριέλ, αποδέχεται στην εντέλεια τα δύο ερωτευμένα αγόρια. Και η ταινία κλείνει αισιόδοξα, θριαμβικά σχεδόν, σαν ένα ράπισμα στο σχολικό ομοφοβικό bullying, με τον Λέο και τον Γκάμπριελ να περπατούν χέρι - χέρι ανάμεσα στους πικρόχολους συμμαθητές τους.
Χωρίς πολλά επίπεδα ανάγνωσης - αυτή είναι και η αρετή της συγκεκριμένης τρυφερής ταινίας -, όπως και με τη διάχυση μιας νεανικής ρομαντικής ατμόσφαιρας, όπου το σεξ απουσιάζει τελείως (για την ακρίβεια, ο πρωταγωνιστής Λέο ανακαλύπτει το σώμα του μέσα από τη σεξουαλική έλξη για τον φίλο του), η δημιουργία του Ντανιέλ Ριμπέιρο κέρδισε το φετινό βραβείο Teddy στο Βερολίνο και το σημαντικό βραβείο της Διεθνούς Επιτροπής. Διόλου τυχαίο επίσης που λατρεύθηκε σαν την πιο συγκινητικά αισιόδοξη LGBT ταινία: Αν εξαιρέσεις το ότι ο Λέο είναι εκ γενετής τυφλός, δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένα δράμα στο ειδύλλιο του με τον Γκάμπριελ. Αμοιβαία τα αισθήματα και άσε τον παλιόκοσμο να λέει, που έλεγε και το παλιό εκείνο τραγουδάκι. Στις επιμέρους αρετές, οι καλές ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών, η πρόταξη του πρώτου ερωτικού σκιρτήματος και η αποφυγή ''πιπεράτων'' περιττών σκηνών, καθώς και ένα τραγούδι των Belle & Sebastian που παίζει συχνά στη διάρκεια του φιλμ!
Η επόμενη ταινία από τη Δανία με τον τίτλο Nar Dyrene Drommer (αγγλ. τίτλος When animals dream) έχει για ηρωίδα μια κοπέλα - λυκάνθρωπο και αποτέλεσε, λέει, το κρυμμένο μυστικό του Φεστιβάλ Κανών. Μαθαίνω ακόμη πως ήταν υποψήφια για τον Queer Φοίνικα, αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί...Βρε πως αλλάζουν τα χρόνια! Αν ήμασταν στο 1967 ή στο ΄76, ούτε απ' έξω απ' τις Κάνες δε θα πέρναγε ταινία τρόμου με λυκάνθρωπους, τέρατα και σφαγές. Anyway, η εν λόγω δουλειά του Γιόνας Αλεξάντερ Άρνμπι διαθέτει αρκετά στοιχεία που την κάνουν must για κάθε σινεφίλ και δεν πρόκειται απλώς για ταινία τρόμου.
Σε παραθαλάσσιο χωριό της Δανίας, όπου ο καιρός είναι πάντα μουντός και οι κάτοικοι ασχολούνται με το εμπόριο ψαριών, μια συνεσταλμένη κοπέλα ζει με τον στοργικό πατέρα της και την, καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, μητέρα της, η οποία είναι ανίκανη να αρθρώσει λέξη και πρέπει να κάνει ειδικές ενέσεις από τον γιατρό και φίλο της οικογένειας. Ο ίδιος γιατρός δε θα παραξενευθεί ιδιαίτερα όταν η κοπέλα θα τον επισκεφτεί για τις φρικιαστικές αλλαγές πάνω στο κορμί της. Διότι ο γιατρός, ο πατέρας, αλλά και οι χωρικοί γνωρίζουν καλά το μυστικό της οικογένειας: Η μητέρα πάσχει από λυκανθρωπία, είχε διαπράξει φόνους στο παρελθόν και το μόνο φάρμακο της είναι οι ενέσεις. Όταν η νεαρή ηρωίδα θα αρνηθεί να κάνει τις ίδιες ενέσεις, παρά το γεγονός ότι η ασθένεια - κατάρα είναι κληρονομική, η μάνα της θα μεταμορφωθεί ξανά σε λυκάνθρωπο και θα σκοτώσει τον γιατρό. Λίγο μετά οι χωρικοί που καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, θα εισβάλλουν στο σπίτι της και θα οδηγήσουν τη μάνα σε αυτοχειρία για να γλιτώσει μια και καλή από την κατάρα. Όμως η κόρη της θα εκδικηθεί: με τη βοήθεια ενός νεαρού που γνωρίζει την κατάσταση της και την αγαπάει, παγιδεύει τους χωριάτες σε ένα καΐκι. Εκεί, εν πλω, μεταμορφώνεται κι αυτή σε λυκάνθρωπο και αρχίζει τις σφαγές! Παρά τη φρίκη που συντελείται, ο νεαρός φίλος είναι πάντα έτοιμος να της προσφέρει την αγάπη του!
Στο δρόμο που χάραξε το σουηδικό Άσε το Κακό να μπει (2008), το When animals dream από τη γειτονική Δανία είναι μια δραματική ιστορία σε ένα πρώτο επίπεδο και μια ιστορία τρόμου σε ένα δεύτερο. Εδώ η λυκανθρωπία δεν παρουσιάζεται σαν μια άγνωστη σατανική απειλή, αλλά σαν μία διαγνωσμένη ασθένεια που μεταβιβάζεται από τη μάνα στην κόρη. Και στο επίκεντρο, η ηρωίδα που τραβάει τα πάνδεινα από τους άξεστους χωριάτες στον χώρο εργασίας της και που αναζητά μάταια την αγάπη, γνωρίζοντας πως αργά ή γρήγορα θα μεταλλαχθεί σε τέρας. Γι' αυτό και η εκδίκηση της στο τέλος κάνει το θεατή να συμπαθήσει το Τέρας και όχι τον Άνθρωπο, σε μία φιλμική ενότητα που παραπέμπει στο Carrie του Στίβεν Κινγκ, αλλά και στο κεφάλαιο από το μυθιστόρημα Dracula του Μπραμ Στόκερ, όπου ο βρυκόλακας αφανίζει όλο το πλήρωμα του πλοιάριου μέχρι να φτάσει στο Λονδίνο.
Ελάχιστα εφέ, καλλιέργεια ενός ψυχρού απειλητικού κλίματος - βοηθάει σίγουρα και το σκανδιναβικό τοπίο -, δραματικές ερμηνείες και ένα σχεδόν μελό φινάλε που σε αποζημιώνει για τις προηγηθείσες φρικαλεότητες. Ναι, μου άρεσε, καθώς πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη και εκκεντρική κινηματογραφική δημιουργία!
*Το Σήμερα θέλω να γυρίσω προβάλλεται την Πέμπτη 25/9 στις 18.00 στην αίθουσα Odeon Όπερα 1 και επαναπροβάλλεται την επόμενη, Παρασκευή 26/9, στις 20.30 στην αίθουσα Δαναός 2.
**Το When animals dream προβάλλεται αύριο, Δευτέρα 22/9, στις 22.30 στην αίθουσα Odeon Όπερα 1 και επαναπροβάλλεται την επόμενη, Τρίτη 23/9, στις 21.30 στην αίθουσα Δαναός 2.