Ενώ βρίσκεται στην τελική φάση παραγωγής η πολυαναμενόμενη ταινία του με τίτλο "The Irishman" και κεντρικούς πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Αλ Πατσίνο, ο διάσημος σκηνοθέτης εκφράζει τους ενδοιασμούς του για την τεχνολογία «νεανικοποίησης» που χρησιμοποιείται τελευταία σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές όταν το σενάριο απαιτεί την εμφάνιση των χαρακτήρων σε πολύ νεαρότερη ηλικία. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην δική του ταινία.
Με βάση πραγματικά περιστατικά, η πλοκή του "The Irishman" εστιάζει στον ηγέτη συνδικάτου αλλά και μαφιόζο Φρανκ Σίραν, που τον υποδύεται ο Ντε Νίρο και στην ανάμιξή του στην εξαφάνιση του περιβόητου ηγέτη του πανίσχυρου συνδικάτου των Teamsters (των φορτηγατζήδων, βασικά) Τζίμι Χόφα, ο οποίος χάθηκε ξαφνικά από προσώπου γης τον Ιούλιο του 1962 και στην ταινία του Σκορσέζε τον υποδύεται ο Αλ Πατσίνο.
Στο πρώτο μισό της ταινίας οι δύο «ώριμοι» σταρ – ο Ντε Νίρο είναι 75 και ο Πατσίνο 79 – ερμηνεύουν οι ίδιοι τους χαρακτήρες τους ως νεαρούς, αφού έχει περάσει από πάνω τους ο ψηφιακός οδοστρωτήρας της CGI τεχνολογίας, σβήνοντας ρυτίδες, προγούλια και άλλα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπά τους.Συνομιλώντας με την Βρετανίδα σκηνοθέτρια Τζοάνα Χογκ, ο Σκορσέζε σημείωσε το πρόβλημα που αντιμετώπισε με τη συγκεκριμένη τεχνολογία στην προσπάθεια του να διατηρήσει την εκφραστικότητα στα μάτια των ηθοποιών: «Ήταν πολλά τα ζητήματα που προέκυψαν. Πόσο μπορεί να αλλάζει αυτή η τεχνική τα μάτια; Κι αν μπορεί, ποια εκδοχή ακριβώς είναι η ιδανική; Ήθελα ένταση; Περίσκεψη; Απειλή; Και μετά πώς το ανακαλείς αυτό το βλέμμα; Ειλικρινά δεν ξέρω».
Όταν ο Ντε Νίρο ήταν νέος, ανέδυε τη μαγνητική επιθυμία κάποιου που ενδιαφέρεται για την καριέρα του, σε πλήρη αντίθεση με την ανέκφραστη και κυνική περσόνα που περιφέρει τα τελευταία χρόνια.
Δεν είναι ο μόνος που προβληματίζεται έντονα. Παρότι η τεχνολογία αυτή είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακή, έχουν καταγραφεί ήδη σοβαρά παραπάνω για το εφέ μιας «αλλόκοτης κοιλάδας» όπως έχει γλαφυρά αποκληθεί η αίσθηση που προκαλεί στον θεατή η διαδικασία ψηφιακής «νεανικοποίησης» (ή «απογήρανσης») των ηθοποιών στην οθόνη.
Η επιφανής κριτικός κινηματόγραφου των New York Times, Manohla Dargis, η οποία είχε κάνει λόγο για το «παράξενο, ενοχλητικό ψηφιακό λίφτινγκ προσώπου του Κερτ Ράσελ στο "Guardians of the Galaxy Vol. 2"», ενώ ο συνάδελφός της στο ενημερωτικό site The Ringer, Andrew Gruttadaro, είχε γράψει ότι «καθώς παρατηρείς ως θεατής τη νεανική εκδοχή του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στο "Captain America: Civil War", έχεις το ανήσυχο ή και ανατριχιαστικό συναίσθημα ότι δεν παρακολουθείς ένα άτομο, αλλά μια απόκοσμη οντότητα».
Αντίστοιχες παρατηρήσεις έχουν εκφραστεί και για τη «νεανικοποίηση» του χαρακτήρα που υποδύεται ο Άντονι Χόπκινς στο τηλεοπτικό "Westworld", ενώ προσεχώς θα βγει στις αίθουσες η νέα ταινία του Ανγκ Λι, στην οποία ο Γουίλ Σμιθ υποδύεται έναν επαγγελματία εκτελεστή στο μέλλον ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον νεαρό εαυτό του. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι όσοι μεγαλώσαμε με την τηλεοπτική σειρά «Ο Πρίγκηπας του Bel-Air», θυμόμαστε πώς όταν ο Γουίλ Σμιθ ήταν μικρός δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό το καλογυαλισμένο πουλάρι που είδαμε στο τρέιλερ του "Gemini Man".Όπως είχε πει και ο Δρ. Ίαν Μάλκολμ (με τη μορφή του Τζεφ Γκόλντμπλουμ, χωρίς ψηφιακά εφέ) στο "Jurassic Park", «οι επιστήμονές σας ήταν τόσο απασχολημένοι με αυτό που μπορεί να γίνει που δεν σταμάτησαν να σκεφτούν αν πρέπει να γίνει».
Η τεχνολογία «νεανικοποίησης» μας προσφέρει μια εκθαμβωτική εντύπωση μάλλον παρά μια φρέσκια απεικόνιση της νεότητας, όπως μπορεί να επιτευχθεί με την ενσάρκωση της νεανικής εκδοχής ενός χαρακτήρα από έναν άλλο, νεαρό ηθοποιό. Η εξελικτική διαδικασία ωρίμανσης δεν έχει να κάνει μόνο με την εμφάνιση και όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο προδίδει πλήρη άγνοια άλλων παραγόντων, ψυχολογικών κυρίως. Όταν, λόγου χάρη, ο Ντε Νίρο ήταν νέος, ανέδυε τη μαγνητική επιθυμία κάποιου που ενδιαφέρεται για την καριέρα του, σε πλήρη αντίθεση με την ανέκφραστη και κυνική περσόνα που περιφέρει τα τελευταία χρόνια. Η τεχνολογία μπορεί να κάνει τους ηθοποιούς να φαίνονται νέοι, είναι αμφίβολο όμως εάν και κατά πόσο μπορεί να τους κάνει να φαίνονται πειστικοί.
Με στοιχεία από τον Guardian