Επί χρόνια συνεργάτης της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, παρουσιαστής της «Κινηματογραφικής Λέσχης» και ένας από τους γνωστότερους και πιο αναγνωρισμένους Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου, ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος έχει αφήσει εποχή στον χώρο. Λίγο πριν σχεδιάσει το δικό του αφιέρωμα στις επερχόμενες Νύχτες Πρεμιέρας του Σεπτεμβρίου, μίλησε για όλα στον Ορέστη Ανδρεαδάκη.
[Αναδημοσίευση αποσπάσματος από τη μεγάλη συνέντευξη του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου στο νέο τεύχος του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, που κυκλοφορεί στα περίπτερα και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία]:
Σε στενοχώρησε που έφυγες από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ;
Πάρα πολύ με στενοχώρησε. Επαγγελματικά, δεν είχα συμπληρώσει τα χρόνια της σύνταξης και μετά χρειάστηκε να τα εξαγοράσω, για να μπορέσω να τα συμπληρώσω. Κάτι άλλο που με στενοχώρησε είναι ότι όταν γράφεις σε μια εφημερίδα σχεδόν 30 χρόνια, φαντάζεσαι ότι έχεις δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους αναγνώστες σου.
Η αρνητική κριτική είναι άχαρη;
Ναι. Ούτως ή άλλως. Η κριτική είναι μια εργασία της αγάπης, ερμηνευτική και ολιστική. Ο κριτικός πρέπει να είναι «στρατευμένος» στην υπηρεσία του ωραίου. Να βαδίσει βαθμιαία, με σεβασμό, να ανιχνεύσει τα κρυφά σημάδια, να διατυπώσει και τότε μόνο να κρίνει. Αν το φιλμ είναι ασήμαντο ή κακό, το απορρίπτεις και φεύγεις. Δεν έχεις λόγο να ευτελίζεις το κείμενό σου για να του επιτεθείς.
Συμφωνείς ότι το ίντερνετ είναι η «απόλυτη δημοκρατία»;
[...] Για πρώτη φορά, ανεβαίνει η φωνή πολύ περισσότερων ανθρώπων και γίνεται ισότιμη με τη φωνή της λεγόμενης επίσημης κριτικής που είχε πριν την εξουσία στα media – ιδίως στην Αμερική ήταν πολύ δυνατή, η κριτική ανέβαζε και κατέβαζε ταινία μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό το πράγμα έχει ξεπεραστεί γιατί παίρνει κανείς πληροφορίες από παντού. Και ο διάσημος κριτικός έχει το blog του και απαντάει στους ανθρώπους που του γράφουν και δεν ντρέπεται να απαντήσει, δεν κάνει τον έξυπνο ότι μιλά από τον θώκο του. Σε όλα τα μεγάλα έντυπα έχουν δίπλα στις κριτικές και blogs (όπως οι New York Times), και οι κριτικοί έχουν τις ζωντανές συζητήσεις τους σε βίντεο.