Νόμιμοι και παράνομοι, καθίκια και ενάρετοι, ευυπόληπτοι και ξευτίλες, όλοι έχουν μια μικρή ή μεγάλη αγωνία στο «Λεβιάθαν» για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Οι μόνοι που δεν έχουν καμία ανασφάλεια και είναι γεμάτοι βεβαιότητες είναι οι παπάδες.
Μου άρεσε πολύ η σκηνή μέσα στην εκκλησία. Εκεί όπου αυτός που είναι βουτηγμένος μέχρι τον λαιμό στην διαφθορά ακούει περίπου σαν οσία παρθένα το κήρυγμα του παπά. Σούζα! Μου θύμισε και λίγο κάτι φωτογραφίες δικών μας «οσίων παρθένων» που τους έτρεχαν τα σκάνδαλα από τα μπατζάκια. Το φιλμ είναι για την Ρωσία αλλά μας αφορά όλους. Τίποτα δεν μας είναι ξένο.
Οι παπάδες του «Λεβιάθαν» διασχίζουν τον δρόμο ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς χωρίς να λερώνονται.
Ενδιαφέρουσα και η σκηνή όπου ο απλός πολίτης που χάνει τα πάντα, μιλάει για την αδικία του στον «εκπρόσωπο του Θεού στη γη» λίγο πριν περάσει την πόρτα της φυλακής. Ο παπάς τον ακούει και για παυσίπονο στην αδικία έχει το καλύτερο: Ένα απόσπασμα από την Βίβλο!
Οι παπάδες του «Λεβιάθαν» διασχίζουν τον δρόμο ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς χωρίς να λερώνονται. Είναι οι μόνοι που δεν ταράζονται ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Παραμένουν ανέκφραστοι μέσα στην μάσκα τους, ούτε καν οι κινήσεις των χεριών τους δεν προσδίδουν καμία αγωνία. Ένα Θέατρο Νο κάτω από τις εικόνες της ορθοδοξίας.
Παίζουν το ρόλο της ζωής τους: «Αποστασιοποίηση και χειραγώγηση». Είναι ένας ρόλος που με τα χρόνια έχουν μάθει να τον παίζουν όλο και καλύτερα. Αξίζουν το χειροκρότημα μας για την υποκριτική τους ικανότητα. Ή καλύτερα την γιούχα μας…