Μετά από 35 συναπτά έτη στο κουρμπέτι, στα 54 του πλέον και για μάλλον ανεξήγητους λόγους που μοιάζουν να εμπίπτουν σε κάποιο τύπο συμπαντικού μυστικισμού ή συλλογικής αυθυποβολής, ο Κιάνου Ριβς φαίνεται να ζει φέτος – ως άνθρωπος, άνδρας, ηθοποιός και σύμβολο - τις πιο θριαμβευτικές στιγμές της συνεπούς άλλα άνισης καριέρας του.
Από εκεί που κάποτε οι περισσότεροι τον αντιμετώπιζαν ως αξιαγάπητο μπάζο περίπου, εσχάτως η εν γένει παρουσία του και ο ελλειπτικός του λόγος, εκλαμβάνονται ως η επιτομή ενός ιδανικού cool πνευματισμού με εξαιρετικά ωραίο και αειθαλές περιτύλιγμα φυσικά. «Κανένας Μπραντ Πιτ», κοινώς.
Και αυτή η εντύπωση ότι ο Κιάνου είναι τόσο cool που μοιάζει να βαδίζει στην επιφάνεια του νερού ενώ σύντομα πρόκειται να αναληφθεί, παγιώθηκε με την εμφάνισή του πριν λίγο καιρό στο "The Late Show" του Στίβεν Κολμπέρ για την προώθηση της τρίτης ταινίας του επιτυχημένου franchise δράσης και μακελειού, "John Wick", όταν προς το τέλος της συνέντευξης, ο παρουσιαστής τον ρώτησε τι πιστεύει ότι συμβαίνει όταν πεθάνουμε, κι εκείνος απάντησε μετά από σύντομη περίσκεψη: «Αυτό που ξέρω είναι ότι θα λείψουμε σ' εκείνους που μας αγαπούν».
Αυτό ήταν. Οι δοξολογίες άγγιξαν τα ουράνια, και η «Κιανουίτιδα» χτύπησε κόκκινο. Ήταν σα να έχει σπάσει όρκο σιωπής πολλών χρόνων ο πιο ενορατικός γκουρού του σύμπαντος μόνο για να εκστομίσει το απόσταγμα της ανθρώπινης σοφίας σε μια φράση.
«Ήταν μια απόκριση τόσο σοφή, τόσο γνήσια στοχαστική που έμοιαζε ως επίπληξη της συνηθισμένης αερολογίας των νυχτερινών σόου της τηλεόρασης. Το κλιπ κοινοποιήθηκε κατά δεκάδες χιλιάδες, όταν όμως το είδα εγώ, ένιωσα σα να στέκομαι μόνη μου σ' έναν πέτρινο κήπο και να μου ψιθυρίζεται στο αυτί ένα κοάν [σύντομο ρητό ή αίνιγμα του Ζεν βουδισμού]...».
Αυτά γράφει μεταξύ άλλων (υπερβολικών λιγάκι αλλά καλογραμμένων και αυθεντικών στην έκφρασή τους) εγκωμίων στο κείμενό της με τον διόλου συγκρατημένο τίτλο (δεν το θέτει καν ως ερώτημα) "Keanu Reeves Is Too Good for This World" (Ο Κιάνου Ριβς παραείναι καλός γι' αυτόν τον κόσμο) που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο New Yorker, η αρθρογράφος του έγκριτου μέσου, Naomi Fry. Παρακάτω, στο κομμάτι αυτό που μoιάζει να αποκρυσταλλώνει αυτό το αποθεωτικό momentum που παραθέτει κι ένα αναγκαστικά σύντομο και περιεκτικό βιογραφικό του ηθοποιού που υποτίθεται ότι το μικρό του όνομα σημαίνει «δροσερή αύρα» στα χαβανέζικα:
«Παρόλο που έχουμε περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες μαζί του, στην πραγματικότητα εξακολουθούμε να γνωρίζουμε ελάχιστα για τον Κιάνου Ριβς. Γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε στη Βηρυτό και ότι προέρχεται από αγγλικά και κινεζο-χαβανέζικα γονίδια. Ο πατέρας του, που είχε κάνει κι ένα διάστημα φυλακή για μικρεμπόριο ναρκωτικών, εγκατέλειψε την οικογενειακή εστία όταν ο Κιάνου ήταν μικρός ακόμα. Η παιδική του ηλικία υπήρξε νομαδική καθώς η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε πολλές φορές, μετακινώντας την οικογένεια από το Σίδνεϊ στη Νέα Υόρκη και τελικά στο Τορόντο. Γνωρίζουμε ότι έπαιζε χόκεϊ, ότι έχει αρρώστια με τις μοτοσυκλέτες και ότι έχει βιώσει μια ανείπωτη τραγωδία: στα τέλη των '90s, η κοπέλα του, η Τζένιφερ Σάιμ, έχασε στη γέννα το μωρό τους και δύο χρόνια αργότερα σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα...».
«Κατά τα άλλα, η ζωή του παραμένει κλειστό βιβλίο. Ποιοι είναι οι φίλοι του; Είναι πράγματι μόνος; Ποια είναι η σχέση του με την οικογένειά του; Όπως έγραψε ο Άλεξ Παπαδήμας στο cover story για τον ηθοποιό στο τεύχος του GQ τον περασμένο μήνα, Ο Ριβς 'με κάποιον τρόπο κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να παραμείνει μια τύπου αινιγματική cult φιγούρα παρότι βρίσκεται στην A-list των ηθοποιών του Χόλιγουντ εδώ και δεκαετίες'...».
Και αφού σημειώσει ότι τον τελευταίο καιρό, τα μέσα έχουν κατακλυστεί από βιωματικά περιστατικά ανωνύμων στα οποία εμφανίζεται ως απροσδόκητος γκεστ σταρ – ή από μηχανής θεός - ο Κιάνου φανερώνοντας πόσο «θεός» και καλός και ευαίσθητος και cool και καθημερινός τύπος είναι, προσθέτει ως επιμύθιο τις δικές της υπερπολύτιμες στιγμές με τον «σταρ που έπεσε στη γη» όπως τον αποκαλεί σε κάποιο σημείο:
«Έχω κι εγώ δύο προσωπικές ιστορίες με τον Κιάνου Ριβς, σύντομες και γλυκιές. Το 2006 σε μια παράσταση του χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους στο Brooklyn Academy of Music, τον είδα να κάθεται λίγο πιο πέρα από μένα – στις φτηνές θέσεις – προσπαθώντας στωικά να χωρέσει τα πόδια του στο μικρό κενό ανάμεσα στις σειρές. Τρία χρόνια μετά, στο Film Forum, τον είδα να βγαίνει μόνος του από μια ταινία του Κουροσάβα, κρατώντας ένα κουτί ποπ κορν. Δεν είναι τίποτα συνταρακτικά στιγμές, αλλά τις φυλάω γερά, ανασύροντάς τες κάθε τόσο, όπως θα έκανε κάποιος με ένα πολύτιμο κρύσταλλο ή με ένα φυλαχτό...»