Η φωτογραφία είναι από τον Φεβρουάριο του 2010 μεσ' στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Η Μαρίζα Κωχ κρατά το χέρι της κυρίας Καίτης, 87 ετών με προχωρημένο όγκο στο παχύ έντερο.
Εκείνη τη μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου, η Κωχ μπήκε στο θάλαμο, φώναξε ''Νοσηλεία, τέλος!'' και άρχισε να τραγουδάει α καπέλα. Σε λιγότερο από 10 λεπτά μαζεύτηκαν απ' έξω παππούδες και γιαγιάδες με ορούς και σωληνάκια. Όταν ύστερα έσκυψε πάνω από την ετοιμοθάνατη κυρία Καίτη και άρχισε να της τραγουδάει το ''Σ'τό'πα και σ'το ξαναλέω'', συνέβη το εξής:
Η ηλικιωμένη γυναίκα ενώ ήταν τελείως ξαπλωμένη, έκανε νόημα στη νοσοκόμα να της σηκώσει τα μαξιλάρια. Άνοιξε τα μάτια της, κοίταξε κατάματα τη Μαρίζα Κωχ, χαμογέλασε και ύστερα ανασύνταξε όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει και ξεκίνησε κι αυτή το τραγούδι...
Η Κωχ της έσφιξε το χέρι και το ντουέτο τους άρχισε να φέρνει δάκρυα στα μάτια όλων μας. Πρώτος απ' όλους ο κύριος Κώστας, ο επί 65 χρόνια σύντροφος της κυρίας Καίτης, βγήκε απ'το δωμάτιο με λυγμούς. Τον ακολούθησα. ''Από τότε που αρραβωνιαστήκαμε'' μου είπε ''είχε όνειρο να γίνει τραγουδίστρια''...Και μετά: ''Σας ευχαριστώ γι' αυτή την αναλαμπή που της χαρίσατε''...
Η κυρία Καίτη έσβησε μια εβδομάδα μετά, πλήρης ημερών. ''Το καημένο...'' ήταν τα λόγια της Κωχ στο άκουσμα της είδησης. Από τότε, ακόμη κι έξω απ' το συγκεκριμένο νοσοκομείο να περάσω, μού'ρχεται αυτή η εικόνα, η φωτογραφία του post και γίνομαι κουρέλι. Ωστόσο, εξυπακούεται πως νιώθω τυχερός που έζησα μια τέτοια στιγμή, την ''αναλαμπή'' που είπε ο κύριος Κώστας, λίγο πριν η αγαπημένη του εγκαταλείψει τα εγκόσμια.