This Christmas I Gave you my heart
Όπως όλοι έχουμε καταλάβει το 2016 είναι επίσημα το πιο καλλιτεχνικά χανιμπαλεκτορικό έτος, των 00'ς. Τελευταίο (;) του θύμα ο George Michael, εφηβική ονείρωξη των 30-40ς something, σπουδαίος ποπ τραγουδιστής και συνθέτης (έφτασε σε δυσθεώρητα ποπ ύψη με το εμβληματικό Listen Without Prejudice,
το αμέσως επόμενο και πιο απαιτητικό καλλιτεχνικά άλμπουμ του μετά την δυσθεώρητη επιτυχία του Faith) συνεχίζοντας και ανανεώνοντας στην ακμή του, μια μακρά σχεδόν στρατοσφαιρικά παλαιομοδίτικη ποπ παράδοση που οι νεοσσοί που γεννήθηκαν μετά το 2000 δεν πρόλαβαν καν να την αγγίξουν και να βυθιστούν μέσα της όπως προλάβαμε εμείς η τελευταία προψηφιακή γενιά.
Οι περισσότεροι τον θυμούνται από την πιο cheesy εμπορική ποπ ακμη του αλλά σε ολόκληρο το Listen Without Prejudice υπήρξε μαζί με τους Pet Shop Boys ο ύψιστος ποπ συνθετης - τραγουδιστής της γενιας μας. Ισορροπούσε μαεστρικά μέχρι το τέλος των 90'ς ανάμεσα στο μέηνστριμ, στο παιχνίδισμα με την ποπ ονείρωξη καθως και με την απενοχοποίηση του gayness του/μας (αυτό με λιγότερη μαεστρία αλλα υπήρξε απο τους πρώτους που το ενέταξε στην τέχνη του και το φύτεψε ακάματα στο τρυφερό ακόμα κωλαράκι μας ,-)
Ο George Michael δεν υπήρξε όμως μονάχα σπουδαίος για τη μουσική του. Ξανάφρεσκάροντας χθες μετά τη αναγγελία του θανάτου του facts διαπίστωσα πόση antigay βία (εκτός από την βία των παντοδύναμων τότε δισκογραφικών εταιρειών) είχε υποστεί στα μέσα των 90'ς στις ΗΠΑ κι αλλού, ενώ ήταν ήδη A-list καλλιτέχνης. Το περίφημο περιστατικό με την σύλληψή του στις τουαλέτες, εκεί γύρω στη δεύτερη (προοδευτικά gay υποτίθεται) θητεία Κλίντον μού υπενθύμισε πόσο άγρια ήταν τα πράγματα ακόμα όσον αφορά το gayness αλλά για αυτόν υπήρξε βέβαια μια μοναδική και σχεδόν σταλμένη ευκαιρία να προβεί στην αποκάλυψη της σεξουαλικής του ταυτότητας , τότε που οι ντουλάπες της ποπ, αν εξαίρεσουμε την πρωτοπόρο Μανδονίτσα κρύβανε ακόμα τόσο υποκριτικά τους σκελετούς τους, ενώ όλοι ξέραμε. Καλή ώρα όπως στην Ελλάδα σήμερα (και ο νοών νοείτω,-)
Από κείνο το σημείο και μετά όλα αλλάξαν και για αυτόν και για μας. Ενώ η μεταaids εποχή αποfilthοποιούσε και λούστραρε τον παγκόσμιο gay φαινότυπο, αυτός άρχισε να απελευθερώνεται, σταδιακά, να υποκύπτει βέβαια πιο έντονα στα πάθη και στις καταχρήσεις αλλά παράλληλα να συνεχίζει να γράφει σπουδαία ποπ μουσική και παράλληλα unapologetic και ως γενναίος της ηδονής πια να διαδίδει μέσω της τέχνης του και της ζωής του ένα πρότυπο gay άνδρα, ρεαλιστικό, εναρμονισμένο με τις επιθυμίες του και το κυριότερο: ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣ.
Βέβαια όπως διαπιστώνουμε από το αδόκητο τέλος του η ειλικρίνεια έχει το τιμημά της καθώς και η καταπίεση που έιχε υποστεί πριν το outing. Επιρρεπής στις καταχρήσεις όπως πολλοί από την συντεχνία του είχε κλονίσει την υγεία του. Αναμενόμενο βέβαια. Χιλιοτσακισμένος αφού.
Γιατί μωρά μου, πιο αιμάτινα χιλιοτσακισμένο ψυχικό τοπίο απ' ο,τι των αγαπημένων μας ποπ ειδώλων (οι 'Αγιοι του 20ου και του 21ου αιωνα) κάτω από την γυαλιστερή, ελκυστική και ζηλευτή επιφανειά τους δεν υπάρχει.
Πεθαίνουν στα 40 ή στα 50 οι γνήσια ταλαντούχες (και αυτοκαταστροφικές) περιπτώσεις από μια σφαίρα στην καρδιά που έχουν φυτέψει ανεβάσταγα στα 20 οι ίδιοι, οπως έλεγε κι ο Καμύ.
/*\Υou'll be missed ρε SEXY MOTHERFUCKER,
γαμώ τo 2016 σου μέσα, γαμώ/*\