Η αίσθηση ότι οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους χωρίς να περιμένουν το παραμικρό από το Κράτος, γίνεται όλο και πιο έντονη τις τελευταίες ημέρες. Τώρα πρέπει να πληρώνουμε και τα φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις και ίσως στο μέλλον τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουμε.
Είναι μια υπόγεια βία από τη μεριά του Κράτους με θύματα ανήμπορους πολίτες. Μπορεί να μην μας βομβαρδίζουν όπως στη Συρία* και οι απώλειες αυτές επίσημα να μην καταγραφούν ποτέ. Όμως, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα εξοντωθεί. «Δεν έχεις να πληρώσεις τα φάρμακα σου; Και τι με νοιάζει; Συνταξιούχε, καρκινοπαθή, άρρωστε άνεργε, κάνε ότι καταλαβαίνεις» μοιάζουν να λένε με τις κινήσεις τους και οι δυο πλευρές.
Με την στάση τους αυτοί όλοι οι εμπλεκόμενοι δείχνουν ότι έχουν αποστραγγιστεί από κάθε ίχνος συναισθήματος για τον ίδιο τον άνθρωπο. Μας βλέπουν σαν να είμαστε ψηφία. Δεν περίμενα βέβαια προτεραιότητα των πολιτικών να είναι ο άνθρωπος ή των προέδρων των συλλόγων οι ανήμποροι ασθενείς. Πάνω από όλα το συμφέρον τους και το πώς θα ξαναβγούν στη θεσούλα τους. Περίμενα όμως να κρατηθούν τα προσχήματα. Να βγει ένα και πει «Ρε μαλάκες θα μας πάρουν με τις πέτρες άμα πούμε ότι οι καρκινοπαθείς πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους». Άλλα δεν το λέει κανένας. Λουφάζουν και τεντώνουν το σχοινί από τις μεριές τους να δούμε ποιος θα πέσει πρώτος κάτω.
Κανένας δεν θα πέσει. Ούτε αυτοί, ούτε οι άλλοι. Στην θεσούλα τους θα είναι. Θα πέσουν κάτω από αυτό το τεντωμένο σκοινί μόνο οι ασθενείς. Ίσως να βρεθεί και κανένα «νούμερο» να μας πει πόσα χρήματα πήγαν στα ταμεία μετά την εξόντωση όσων δεν είχαν να πληρώσουν. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι θα ανακοινωθεί από εδώ και πέρα.
Πριν μερικές μέρες στην Πατησίων είχα δει ένα γέρο να ζητιανεύει με μπουκάλα οξυγόνου. Έπεισα τον εαυτό μου ότι είναι η εξαίρεση. Φοβάμαι ότι πρέπει να αναθεωρήσω. Θα δούμε τα πάντα και πρέπει να είμαστε για τα πάντα. Α, για να μην το ξεχάσω, το σημαντικότερο για όσους νομίζουν ότι δεν τους αφορά το θέμα: Είναι να μην σου τύχει.