Την τελευταία φόρα που είδα live τους Burger Project ήταν και πάλι στην Τεχνόπολη πριν δυο χρόνια αν δεν κάνω λάθος. Είχαν εισβάλλει εντυπωσιακά στον χώρο με μια μηχανή. Από τα μεγάφωνα ακουγόταν το «Σήμερα γάμος γίνεται». Ο ένας από τους δυο αναβάτες της μηχανής φορούσε νυφικό. Αργότερα μοιράστηκαν την σκηνή με την Ματούλα Ζαμάνη. Υπήρχε στον χώρο μια ψησταριά όπου έψηναν σουβλάκια τα οποία έδιναν στις μπροστινές σειρές. Σε ένα από τα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια η Ζαμάνη άρπαξε ένα σουβλάκι και ξεκίνησε να το τρώει. Ήταν μια φοβερή βραδιά.
Άλλη μια φορά τους είχα πετύχει στα γενέθλια ενός beach bar στην Αμοργό. Σάρκαζαν το όλο σκηνικό(μπάφοι, σαγιονάρα και ράστα) αλλά πριν είχαν φροντίσει να «κάνουν κομματάκια τους» τους εαυτούς τους με το βιτριολικό τους χιούμορ. Ο κόσμος από κάτω δεν καταλάβανε το παραμικρό: Ήταν όλοι μεθυσμένοι.
Απόψε ξανά στην Τεχνόπολη, με αφορμή τα live της «Σχεδίας», καθώς παίζει ο Φοίβος Δεληβοριάς(«Μόνος με μια κιθάρα συγγνώμη με πούλησε η μπάντα μου» λέει) αναρωτιέμαι τι καινούριο θα δούμε από αυτούς. Δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους. Ορμάνε στην σκηνή, διακόπτουν το live του Δεληβοριά, του φοράνε γιλέκο, γυαλιά και φουλάρι. Τραγουδούν δυο κομμάτια του μαζί. Είναι ίσως η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς τόσο για τον Δεληβοριά όσο και για τους ίδιους. Ο Δεληβοριάς αποδεικνύει πόσο απίθανο χιούμορ διαθέτει με τον ακομπλεξάριστο τρόπο που φέρεται στα κομμάτια του, ακόμα και σε αυτά που έχουν περάσει τις εξετάσεις τους μέσα στον χρόνο και έχουν αντέξει. Οι Burger Project σερβίρουν το ταλέντο τους όχι μόνο στις διασκευές γνωστών κομματιών( H διασκευή στο «Take my Breath away» καλά κρατεί πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της) αλλά και στον τρόπο που επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους.
Το να δημιουργήσει ένα καλλιτέχνης μια περσόνα στηρίζοντας το έργο του πάνω σε αυτή είναι εξίσου δύσκολο με το να προσπαθεί να μας πείσει ότι «είμαι ο εαυτός μου». Μπορεί να είναι και τιμιότερο απέναντι στο κοινό η διατήρηση αυτής της περσόνας. Έχουν δημιουργήσει για τους εαυτούς τους ακραίους, φανταστικούς χαρακτήρες και πορεύονται με αυτούς. Κάτω από τα λεοπάρ κολάν, τα γυαλιά με τους πολύχρωμους σκελετούς, και τις ψυχεδελικές μπλούζες, τις δήθεν προκλητικές αλά Σάκη Ρουβά κινήσεις, και το αγέραστο εφηβικό τους χιούμορ, έχει σημασία ποιοι ακριβώς κρύβονται;
Δεν είναι εύκολο, και ας το κάνουν να φαίνεται έτσι, το να στηρίζεις πετυχημένα όλη σου την καλλιτεχνική ύπαρξη πάνω στο χιούμορ. Παρατηρήστε τι είδους συνεργασίες έχουν κάνει τα χρόνια που βρίσκονται μέσα στην μουσική και προπάντων τι είδους εκπτώσεις έχουν κάνει στην δουλειά τους. Θα δείτε ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για ανθρώπους που παίρνουν την τέχνη τους στα σοβαρά.
Παραλειπόμενα
Το κοινό που έχουν τα live των Locomondo με τα live του Iggy Pop: Τα πιτσιρίκια σπρώχνονται από κάτω σαν μην υπάρχει αύριο.
Αν υπάρχει πιο προβλέψιμη κίνηση από το να «σκαει» ο διπλανός σου έναν μπάφο την ώρα που ακούγεται ο στίχος «πίνω μπάφους και παίζω pro», μπορείτε να μου πείτε ποια είναι αυτή;
O Φοίβος Δεληβοριάς όταν τραγούδησε το «Καταφύγιο». Φοβερή στιγμή.
Ο Πάνος Μουζουράκης έχει καλή φωνή. Φάνηκε στην ερμηνεία του «Take me to church». Γίνεται όμως να σταματήσει να πλασάρει την εικόνα του εναλλακτικού; Το κάνει και πολύ αγχωμένα.
Η «Σχεδία» γενικά κάνει ωραία πράγματα στην Αθήνα(όπως η τελευταία έκθεση της στην Στέγη) και αθόρυβα.