Με την ανακοίνωση του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ένα θίασος ανοησίας στήθηκε στο ελληνικό twitter. Χρησιμοποιώντας τα μακρόσυρτα πλάνα που εμφανίζονται στις ταινίες του σκηνοθέτη και το επάγγελμα του αναβάτη της μηχανής που ενεπλάκη στο τροχαίο, οι περισσότεροι βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία για την συμμετοχή τους σε ένα άτυπο διαγωνισμό εξυπνάδας, που στην γλώσσα τους μεταφράζεται με την λέξη χιούμορ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο twitter και δεν θα είναι η τελευταία. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χρήστες του twitter, οι άνω των τριάντα, αρνούνται να αποβάλλουν τα κατάλοιπα που τους έχει αφήσει η τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια. Το χιούμορ τους έχει διαμορφωθεί μέσα από την παρακολούθηση εκπομπών, που εύκολα θα τις χαρακτηρίζαμε τότε cult, όμως απ ό,τι φαίνεται ήταν η «εκπαιδευτική μας τηλεόραση».
Τα χοντροκομμένα αστεία, το χιούμορ που εκσφενδονίζει τα πυρά του σε αυτό που θεωρούμε ελάττωμα ή μειονέκτημα των άλλων (το δύσκολο με το χιούμορ είναι ο αυτοσαρκασμός σε σωστές δόσεις), η εφηβική ανοησία λίγο πριν πατήσει την λεπτή κόκκινη γραμμή και χαρακτηριστεί bullying, το διαφορετικό από εμάς άρα το κατάλληλο θέμα για πλάκα, διαμόρφωσαν κόσμο και κοσμάκη όλα αυτά τα χρόνια.
Ακόμα και στις μέρες μας, που η κρίση μάς κάνει πιο εκλεκτικούς για να μην πω σοβαρούς, κόσμος γελάει με την καρδιά του όταν ο Λαζόπουλος λέει τα αστεία του για τις γριές και αγοράζει εισιτήρια για θεατρικές παραστάσεις στις οποίες λέγονται ατάκες, που σε κάνουν να θες να κουμπώσεις το μπουφάν όταν τις ακούς. Αυτό το χιούμορ δεν γνωρίζει χρόνο. Βαράει οποιαδήποτε ώρα. Δεν σέβεται τίποτα. Όλα είναι μύλος. Όλα είναι στο μίξερ. Χτύπα!
Αυτά για τους μεγαλύτερους. Για τους εικοσάρηδες, που είναι μια γενιά που ίσως να μην έχει τόσα κατάλοιπα απ' την τηλεόραση, την μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι η ελευθεριότητα του δικτύου, δεν τους αφήνει αρκετό χώρο στο μυαλό τους για να επεξεργαστούν τι είναι αισθητικά καλό και τι όχι. Τα social media τους ρουφάνε καθημερινά την ικανότητα τους να κρίνουν, ίσως γιατί έχουν παραμελήσει την παιδεία τους, έξω απ αυτά.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους που τον έζησαν. Το καλύτερο στην ψηφιακή κοινότητα για όσους δεν έχουν να πουν κάτι για το έργο του, είναι να σιωπούν. Και χειρότερο από μια ψηφιακή μοιρολογίστρα είναι ένας ψηφιακός κανίβαλος που εκτοξεύει κρυάδες.