Η αίσθηση ότι σε έναν πόλεμο είναι όλοι ηττημένοι ακόμα και οι νικητές είναι ένα σπουδαίο μάθημα που δίνουν τα «Μανταρίνια». Ο τρόπος που δίνουν αυτό το μάθημα στον θεατή γίνεται με ένα τρόπο τρυφερό, που για αντιπολεμικό φιλμ φαντάζει παράταιρο. Κανένα κενό στο σενάριο δεν καλύπτεται από άσκοπες μάχες. Λες και ο σκηνοθέτης κάνει οικονομία ακόμα και στις σφαίρες. Κάθε σφαίρα που βρίσκει τον στόχο της κοστίζει(Παρένθεση: Ακόμα πονάει το κεφάλι μου από τον «Ελεύθερο Σκοπευτή» και από αυτή την υπερβολή, την επίδειξη, την «αμερικάνικη μαγκιά» που στο τέλος όλοι πρέπει να βγούμε από την αίθουσα περήφανοι, τυλιγμένοι με την αστερόεσσα και γαζωμένοι).
Τα «Μανταρίνια» μας υπενθυμίζουν ότι ακόμα και στους πολέμους δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Εισβάλλουν θαρραλέα στην γκρίζα ζώνη εκεί που οι αντίπαλοι μπορεί να γίνουν συμπολεμιστές , εκεί που ο εχθρός μπορεί να γίνει φίλος ή και το ανάποδο ανά πάσα στιγμή.
Το φινάλε του είναι ένα κράμα χιούμορ και πίκρας. Ο σκληροτράχηλος μισθοφόρος ανοίγει την καρδιά-μαρουλιού που διαθέτει καθώς διασχίζει τον ανοιχτό δρόμο. Και η μουσική συνεχίζεται. Όπως ο πόλεμος. Όπως η ζωή.
(ωραία και η μουσική της ταινίας)