Οι «γυναικωτοί» του Alarma!
Η ασύλληπτη καλτ του μεξικανικού περιοδικού Alarma!, με τραβεστί, πτώματα και τροχαία
ΤO ALARMA! ήταν το πιο κίτρινο περιοδικό που είχε βγει ποτέ στο Μεξικό- ίσως και στον κόσμο. Και μιλάμε για μια χώρα που το πάει το γράμμα. Ειδικότης του τα πτώματα. Ναός του το νεκροτομείο. Στα τροχαία, έφτανε πριν την αστυνομία, ειδικά στα πολύνεκρα. Βγήκε το 1963 και η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη (στην ακμή του πούλαγε 15.000.000 αντίτυπα) που αμέσως δημιουργήθηκαν τέσσερις ρέπλικες. Το 1986 το έκλεισε η λογοκρισία, αλλά επέστρεψε ως El nuevo Alarma! μέχρι το 2014, οπότε και έκλεισε οριστικά, επειδή πέθανε ο εκδότης του.
Το σάιτ του έχει βέβαια κατέβει, αλλά με λίγη υπομονή μπορείτε να βρείτε κασαρισμένες μερικές σελίδες από την περίοδο της «παρακμής» του στο waybackmachine, εδώ!
Το αγνοούσα (όσο αρρωστάκι κι αν είμαι με τα περιοδικά), αλλά όταν το έμαθα μέσα από ένα art project της Σουζάνα Βάργκας, το Mujercitos (που νομίζω μεταφράζεται Γυναικωτοί - απαξιωτικά σίγουρα), εντυπωσιάστηκα πολύ από το χτυπητό και σίγουρο lay out του. Ασπρόμαυρη φωτογραφία με φλασιά α λα Weegee, τίτλοι με κεφαλαία futura (στενεμένα fonts παντού) πάνω σε κίτρινο φόντο με οutline, μικρότερα κείμενα αρνητικά σε μάυρο φόντο, στιβαρό χτίσιμο εικόνας και bodytext ― σχεδόν αριστοτεχνικό, στην καλή του περίοδο.
Είναι βέβαια και το θέμα. Δεδομένου ότι όπου υπάρχει θάνατος ξεπετιέται και το σεξ (σαν λουλουδάκι που φυτρώνει στη ρίζα της αγχόνης επειδή, λένε, ποτίζεται από το σπέρμα του κρεμασμένου), στις σελίδες του Alarma! (δηλαδή του Αλάρμ!) υπήρχαν γυναίκες σε διάφορα στάδια γυμνότητας και κυρίως τραβεστί, που μόλις τα έπιασε η αστυνομία «σε βίλες οργίων», πεζοδρόμια κ.λπ. Το αξιοσημείωτο, αλλά όχι παράδοξο, είναι ότι oι συλληφθέντες δεν κρύβονται από το φακό, αλλά συνηθέστερα ποζάρουν πρόθυμα για λίγη δόξα στις σελίδες του δημοφιλέστερου περιοδικού της εποχής που είχε το παρατσούκλι Κόκκινος Τύπος, επειδή ήταν βουτηγμένο στο αίμα. Και μάλλον δεν δίνουν δεκάρα για τις λεζάντες και τους τίτλους, που τους κράζουν πατόκορφα.
Η Βάργκας το τερματίζει στη θεωρητικολογία περί φύλου και σεξουαλικών ρόλων στην μεξικανική macho κοινωνία (τα ίδια και τα ίδια- ζούμε σε μια γενικευμένη Documenta) καλύπτοντας με ένα χυλό βαρεμάρας το γαμάτο θέμα, την ευχαριστούμε όμως γιατί χάρη στο βιβλίο της που εκδόθηκε το 2015 από τον οίκο Editorial RM, μάθαμε αυτό το φρικώδες αριστούργημα της γραφιστικής.
Παραθέτω μερικές σελίδες του: