Είχα πολύ καιρό να του μιλήσω. Η τελευταία φορά που τα είπαμε ήτανε μήνες πρίν, όταν είχε έρθει στην Κύπρο και σκεφτόταν να ανεβάσει ένα θεατρικό. Έτσι είναι ο Χάρης, πάντα γεμάτος ιδέες, ανήσυχο μυαλό. Χορευτής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, παραγωγός, από κείνα τα πολύπλευρα ταλέντα που σε εκπλήσσουν. Τον γνώρισα τυχαία, όταν έγραφε το σενάριο μιας ταινίας μεγάλου μήκους. Χρειαζόταν βοήθεια στην μετάφραση και στους διαλόγους και κάπως έτσι για δύο βδομάδες βρισκόμασταν κάθε πρωί στην αυλή μου και τρώγοντας τυρόπιττες κάτω από μια βουκαμβίλια ανταλλάζαμε ιδέες και...μυστικά.
Μετά έφυγε ξανά για Νέα Υόρκη. Έχασα τα ίχνη του. Μέχρι που μπήκα μια μέρα στο φέιςμπουκ ανυποψιάστη πως όλα όσα έπρεπε να ξέρω για κείνον κυκλοφορούσαν ήδη στα social media, μέσα από ένα απίστευτο φιλμάκι, το οποίο κατέγραφε την πιο εξωφρενική πρόταση γάμου που είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η έκπληξη μου δεν περιορίστηκε μόνο στο ότι επρόκειτο για μια... «υπερπαραγωγή», αλλά στο ότι μέσα από αυτήν, ο Χάρης τολμούσε να υπερασπιστεί δημόσια το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζήσει τον έρωτα του, απευθυνόμενος μάλιστα σε μια κοινωνία (όπως την κυπριακή) που ακόμα δεν κατάφερε να ακυρώσει επίσημα (και ανεπίσημα) τα ταμπού της απέναντι στην ομοφιλοφιλία. Το οξύμωρο ήταν πως ακριβώς τις ίδιες μέρες που ο Χάρης πόσταρε το φιλμάκι του, ένας Κύπριος σεναριογράφος απολογείτο δημόσια σε μια ομάδα «εξοργισμένων» τηλεθεατών γιατί «διανοήθηκε» να εντάξει ένα γκέι ζευγάρι στην πλοκή του σίριαλ του (!). Το φιλμάκι του Χάρη ήταν λοιπόν η τέλεια απάντηση στον ανούσιο και αβάσιμο ψευτοσυντηριτισμό μας. Γιατί κάτω από τα 99 μπαλόνια που πετούσαν στον ουρανό της Νέας Υόρκης (και του διαδικτύου) όλες οι παρωχημένες αντιλήψεις που «απαγορεύουν» το δικαίωμα ενός ανθρώπου να ζήσει όπως θέλει τον έρωτα του, έμοιαζαν γραφικές και βαθειά επαρχιώτικες.
«Απίστευτο βίντεο» του έγραψα στα comments, «συγχαρητήρια και νάσαι πάντα ευτυχισμένος» συμπλήρωσα. Μου απάντησε μερικές ώρες αργότερα, στέλνοντας μου ταυτόχρονα και ένα σχετικό άρθρο που τους είχε αφιέρωσε η Huffington Post. Το διαβάζω: « Παρότι οι flashmob προτάσεις γάμου είναι διαδεδομένες αυτή την εποχή, δεν έχουμε δει καμιά που να μοιάζει σαν αυτή. Μια πρόταση γάμου που πραγματοποιήθηκε στο εστιατόριο Frying Pan, στο δυτικό Μανχάταν, με την συνοδεία πάνω από ενενήντα χορευτών από το πανεπιστήμιο Pace και το κολλέγιο Marymount Manhattan. Ο Lance Boyd δεν είχε ιδέα τί επρόκειτο να του...συμβεί μόλις πατούσε το πόδι του στο εστιατόριο. Εκείνο που του είχε πει ο Χάρης Μαυρομιχάλης, ήταν πως θα πήγαιναν στα γενέθλια ενός φίλου. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι ο αγαπημένος του προετοίμαζε εδώ και μήνες μια flashmob πρόταση γάμου. «Ήταν ό,τι πιο υπέροχο έχει κάνει κάποιος για μένα» μας είπε ο Lance. "Με έκανε να αισθάνομαι ο πιο αξιαγάπητος άνθρωπος στον κόσμο. Χρειάστηκε να περάσουν μερικές βδομάδες για να συνειδητοποιήσω πως αυτή η πρόταση γάμου με έκανε να νιώσω πως έχω επιτέλους το δικαίωμα να αναπνεύω. Ξέρω πως ακούγεται κλισέ αλλά όπως τόσοι άλλοι γκέι, είχα και γω αυτή την "πεποίθηση" πως δεν μου άξιζε να ζήσω μια φυσιολογική σχέση. Τώρα όμως ξέρω τί σημαίνει να σε αγαπούν" Και ο επίλογος της Huffington Post: "Δείτε αυτό το βίντεο όπου μέσα από την χορογραφία του τραγουδιού της Nena "99 Red Balloons" ο Χάρης κάνει πρόταση γάμου στο Lance. Καλού-κακού έχετε στο πλάι σας ένα κουτί χαρτομάντηλα..."
Μόλις τελειώσα το άρθρο του έστειλα ακόμα ένα μήνυμα. Θέλω να τα πεις και σε μένα. Να μου απαντήσεις όλες τις απορίες. Πώς σου προέκυψε αυτή η ιδέα; Ήτανε κάτι περισσότερο από πρόταση γάμου; Ήθελες να δηλώσεις κάτι δημόσια; Δεν φοβήθηκες τις αντιδράσεις; Λοιπόν; Μου απάντησε μετά από μερικές μέρες στέλνωντας μου πρώτα μια χαμογελαστή φατσούλα και μετά ένα κειμενάκι που έγραψε-είπε- ειδικά...
"Γιατί το έκανα; Και γιατί ήθελα να κυκλοφορήσει δημόσια; Σου δίνω την απάντηση μου. Το θέμα των ομοφυλοφιλικών γάμων επανέρχεται στην επικαιρότητα με το Ιλλινόις να γίνεται η 16η πολιτεία της Αμερικής που νομιμοποιεί το γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου. Για μένα ήταν σημαντικό να παρατρύνω τους γκέι και τις λεσβίες να μην φοβούνται να εκφράζουν τον έρωτα τους ο ένας στον άλλο. Είμαι ένας Κύπριος ο οποίος πρόσφατα απόκτησε την Αμερικάνικη υπηκοότητα. Σαν ομοφυλόφιλος αισθάνομαι πως έχουμε ευθύνη να ζήσουμε την ζωή μας όσο πιο ελεύθερα μπορούμε και όσο πιο "ορατή" είναι αυτή η προσπάθεια μας, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ελπίδα πως θα αλλάξουμε τις αντιλήψεις που συντηρούν τα αρνητικά στερεότυπα. Ο ομοφυλοφιλικός γάμος είναι παράνομος στην Κύπρο και οι ομοφυλόφιλοι συμπατριώτες μου αγωνίζονται ακόμα να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις και τα ταμπού, προσδοκώντας στην αποδοχή τους από την κοινωνία. Είναι σ'αυτά τα πλαίσια που αποφάσισα να οργανώσω αυτή την δημόσια δήλωση αγάπης και αφοσιώσης στον άνθρωπο μου ευελπιστώντας πως θα βοηθήσει στην αλλαγή αυτής της παρωχημένης νοοτροπίας που δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε ελεύθερα!
"Ήμουν 21 χρονών όταν το είπα στους γονείς μου και ήταν πολύ δύσκολο τόσο για κείνους όσο και για μένα. Είμαι ωστόσο από τους τυχερούς γιατί η αντίδραση τους δεν ήταν να με πάρουν σε ένα ψυχολόγο ή να μου εισηγηθούν να ταξιδέψω μέχρι την Κίνα μήπως βρω κάποιο healer να με θεραπεύσει. Όσο δύσκολο κι'αν ήταν για κείνους το αποδέχτηκαν με κατανόηση. Κατάλαβαν δηλαδή πως αν πραγματικά με αγαπούν, όπως τους αγαπώ και γω πάρα πολύ, πρέπει να με δεχτούν όπως είμαι. Η ζωή είναι πολύ μικρή και δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξοδεύουμε χρόνο αγωνιζόμενοι για τα αυτονόητα όπως είναι το δικαίωμα του ανθρώπου στην σεξουαλικότητα του. Υπάρχει φτώχια, ασθένειες, πολέμοι για να λύσουμε, αυτά είναι τα σημαντικά προβλήματα και όχι η ομοφυλοφιλία. Το εκπληκτικό όμως είναι πως το «τρένο» έχει ήδη αναχωρήσει από το σταθμό και δεν υπάρχει τίποτα πια που μπορεί να διακόψει το ταξίδι του. Είμαι σίγουρος πως σε λίγα χρόνια θα κοιτάμε πίσω και θα αισθανόμαστε ντροπή και αμηχανία που κάποτε συντηρούσαμε αυτές τις προκαταλήψεις. Η επιλογή αυτών που εναντιώνονται στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων-ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας- είναι αποκλειστικά δική τους: Θέλουν να διαλέξουν την σωστή ή την λάθος πλευρά της Ιστορίας; Είμαι ερωτευμένος με το αγόρι μου και θέλω να το μάθει όλος ο κόσμος. Με κάνει ευτυχισμένο και είναι πλάι μου στο κάθε τί. Με καταλαβαίνει καλύτερα από οποιοδήποτε και δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα έκανε για μένα ή εγώ για κείνον».