Αξιολογήσεις επί αξιολογήσεων, μνημόνια επί μνημονίων, άδεια ταμεία παρά τις φορολογικές «ομοβροντίες» («ουκ αν λάβοις» παρά του συνήθους μη έχοντος), «ύποπτες» δεσμεύσεις αποθεματικών δημόσιων νοσοκομείων και Βουλής, φόβοι για κούρεμα καταθέσεων κι απελευθέρωση απολύσεων, αναδιάρθρωση χρέους «nein», οι δανειστές που επιμένουν σε πολιτικές εξόντωσης, «τσαλακώνοντας» μέχρι και τον ίσαμε χτες «μειλίχιο», «διαλλακτικό», «πεφωτισμένο» Τσακαλώτο.
Η «κυβερνώσα Αριστερά», που όντας για πρώτη φορά με την πλάτη στον τοίχο και δημοσκοπικά, παίζει συστηματικά «καθυστερήσεις» σε όλα τα ταμπλό, η αντιπολιτευόμενη Δεξιά με τη φιλελεύθερη βιτρίνα και το ακροδεξιό «διευθυντήριο» που απλώς ποντάρει στην κυβερνητική φθορά, ένα αναξιόπιστο και συχνά-πυκνά εξίσου «ακραίο» κέντρο στη «γωνία», τα χρυσαύγουλα που ξανασήκωσαν κεφάλι στον Πειραιά, διαδηλώνοντας κατά της «ισλαμοποίησης της πατρίδας μας» και προκαλώντας επεισόδια με επικεφαλής γνωστά υπόδικα «πρωτοπαλίκαρα» που, αν η ελληνική Δικαιοσύνη λειτουργούσε στοιχειωδώς σωστά, θα σάπιζαν ακόμα στην «μπουζού» μέχρι την οριστική τους καταδίκη. Το ασφαλιστικό στον αέρα, το προσφυγικό επίσης, μέχρι και οι «άγριες φράουλες» της Μανωλάδας «βρικολάκιασαν» χάρη σε τροπολογία που επιτρέπει την απασχόληση μεταναστών χωρίς χαρτιά ως εργατών γης. Οι μετανάστες που απασχολούνται σε καλλιέργειες –και μόνο εκεί– θα κερδίζουν, λέει, την αναβολή απέλασής τους, παραμένοντας ωστόσο «όμηροι διαρκείας» του εργοδότη τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται – μια ρύθμιση που αν πράγματι έγινε «κατά λάθος», οφείλει να αλλάξει όχι σήμερα αλλά «χτες».
Δύσκολο, πάντως, να πεις ποιος είναι ο «κλέφτης» σαν πρόκειται για μη αξιοποιήσιμη περιουσία, επιβαρυμένη με χρέη τρίτων, που επιπλέον φορολογείται άγρια – δεν ξέρω πόσο, πράγματι, είναι τέτοια η περίπτωση της φερόμενης ως καταχρεωμένης κ. Παπαχελά, θαρρώ όμως ότι οι απολυτότητες έχουν επίσης χρεοκοπήσει.
Με το προσφυγικό συνδέεται, βέβαια, και το «talk of the town» των ημερών, η πολυσυζητημένη κατάληψη του εκτός λειτουργίας ξενοδοχείου City Plaza από αριστερούς και Α/Α αλληλέγγυους, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος στέγασης – «πολυσυζητημένη» γιατί ο τόπος και ο τρόπος που επιλέχτηκε (ένεκα που δεν επρόκειτο για δημόσιο κτίριο ή, έστω, με αμφισβητούμενο καθεστώς, άσε που επρόκειτο για «αριστερή» ιδιοκτησία) ξεσήκωσαν πολλές διαφωνίες κι αντιδράσεις, ακόμα και «ενδοκινηματικές». Απαράδεκτο ήταν, εξάλλου, και το δημόσιο «ξεκατίνιασμα» ανάμεσα στους καταληψίες και την προσκείμενη μέχρι πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ ιδιοκτήτρια του κτιρίου (όχι, πάντως, και της στεγαζόμενης εκεί ξενοδοχειακής επιχείρησης που έβαλε «λουκέτο», αφήνοντας 12 εργαζόμενους απλήρωτους) Αλίκη Παπαχελά, που επιπλέον κατηγορήθηκε για «συμπαιγνία» με τον επιχειρηματία. Πρακτική που αφενός δεν τίμησε καμία πλευρά, αφετέρου έγινε, εννοείται, «βούτυρο στο ψωμί» δεξιών, ακροδεξιών και λοιπών ξενοφοβικών, αριστεροφάγων και μεταναστοφάγων.
Και βγήκανε εκατέρωθεν στη φόρα τα λογής «αριστερόμετρα» και «επαναστασιόμετρα», «εγώ την έχω μεγαλύτερη, όχι εγώ» και δεν συμμαζεύεται. Οίηση και μεγαλοϊδεατισμός – ντροπής πράματα, και μάλιστα σε ανυποψίαστες, βασανισμένες πλάτες. Εντάξει, όλοι έχουμε αποψάρες κι ένα αλάθητο μεγαλύτερο και από του Πάπα, αν όμως μας ενδιαφέρουν πραγματικά η ανθρωπιά, τα δικαιώματα και η αλληλεγγύη που δοκιμάζονται καθημερινά στις Μόριες και στις Ειδομένες, μήπως να στάξουμε λίγη σύνεση και αυτοκριτική στο ανέρωτο κρασί μας; Να συμφωνήσω π.χ. ότι είναι παράλογο να υπάρχουν ένα σωρό άδεια σπίτια (και κάμποσα ξενοδοχεία), ενώ υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στον δρόμο, ντόπιοι και μετανάστες (φαινόμενο παγκόσμιο κι ενδεικτικό της καπιταλιστικής σχιζοφρένειας), ότι η ιδιοκτησία καθαυτή είναι κλοπή, συμπεριλαμβανομένης, βέβαια, πάντα της όποιας δικής μας – σωστά; Δύσκολο, πάντως, να πεις ποιος είναι ο «κλέφτης» σαν πρόκειται για μη αξιοποιήσιμη περιουσία, επιβαρυμένη με χρέη τρίτων, που επιπλέον φορολογείται άγρια – δεν ξέρω πόσο, πράγματι, είναι τέτοια η περίπτωση της φερόμενης ως καταχρεωμένης κ. Παπαχελά, θαρρώ όμως ότι οι απολυτότητες έχουν επίσης χρεοκοπήσει.
Εξίσου αήθεις ήταν, εξάλλου, οι φήμες ότι τάχα οι αλληλέγγυοι του City Plaza ζητούσαν 20 ευρά το κεφάλι από τους μετανάστες, ότι απαγόρευαν τις επαφές μαζί τους, ότι «βρόμιζαν» και χαλούσαν, ότι διέθεταν μέχρι «φουσκωτούς». Καμία σχέση – άσχετα με το αν υπήρξαν πολιτικές σκοπιμότητες, η φιλοξενία καθαυτή εκατό και πλέον ανθρώπων είναι υποδειγματική. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει πως το ξενοδοχείο βρισκόταν ήδη στον κατάλογο των προς χρηματοδότηση υποδομών για πρόσφυγες και μετανάστες από την Ύπατη Αρμοστεία. Για να μη μένουν, οπότε, ερωτηματικά κι εφόσον ιδιοκτήτρια και αλληλέγγυοι προβάλλουν (και δεν διαφωνώ πως έχουν) τους αγαθότερους σκοπούς, χωρίς κιόλας να τους εξισώνω, μήπως να κάτσουν να τα βρουν έστω και του... Λαζάρου;
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO.