Τις τελευταίες μέρες και ειδικά την παραμονή της ψήφισης των έκτασης 941 σελίδων «νέων» (ήμουνα νιός και γέρασα) μέτρων, η βία έμοιαζε να έχει στα δελτία ειδήσεων την τιμητική της: Αφενός τα πολλά και «χορταστικά» επεισόδια στους πρόσφατους ποδοσφαιρικούς αγώνες - αγώνες που συμπεριλαμβάνονται σε ένα πρωτάθλημα τόσο σάπιο, αναξιόπιστο και διαπλεκόμενο ώστε οποιαδήποτε συζήτηση περί αναβάθμισης θα προϋπέθετε μια τουλάχιστον πενταετή κατάργησή του -, αφετέρου οι ταραχές που συνόδευσαν τις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις, με τα... «νέα όπλα» των αναρχικών να παρουσιάζονται σαν πιο επίφοβα για την παγκόσμια ειρήνη κι από τα πυρηνικά του Κιμ. Αλλά η είδηση δεν ήταν φυσικά κάτι ξεχασμένες από το Πάσχα «στρακαστρούκες» αλλά το ότι ένα δυναμικό και μαζικό το πάλαι πότε κίνημα κατάντησε μια σχεδόν γραφική υπόθεση μιας δράκας «επαγγελματιών» συνδικαλιστών κι εξίσου «επαγγελματιών» μπάχαλων, με τους υπόλοιπους να δίνουμε στο τηλεοπτικό Survivor (μια παραγωγή του κατ' εξοχήν, κιόλας, «μνημονιακού» καναλιού) ρεκόρ τηλεθέασης το ίδιο ακριβώς βράδυ – αν ο Euclides, που πολλοί έσπευσαν να ειρωνευτούν εξαιτίας της σχετικής του αναφοράς, έκανε χθες στη βουλή μια απολύτως ειλικρινή διαπίστωση, ήταν σίγουρα αυτή.
Κι όμως, όλα αυτά δεν ήταν παρά μια «μαγική εικόνα» που περισσότερο αποσκοπούσε να υπαγορεύσει στο πολλαπλά φοβισμένο θυμικό του μέσου τηλεθεατή/ακροατή την αναγκαιότητα επιβολής μιας «δρακόντειας» τάξης και ασφάλειας. Η βία βλέπεις δεν βγαίνει μόνο σε συσκευασία ωμή, «χύμα» κι απρόβλεπτη, σερβίρεται και σε πιο διακριτική, ύπουλη και μοχθηρή σαν στο μακάβριο ηλεκτρονικό παιχνίδι «Γαλάζια Φάλαινα» που παρασύρει εφήβους σε «εθελούσιες» αυτοκτονίες. Είναι μάλιστα αυτή η δεύτερη εκδοχή της πολύ αγριότερη και κοινωνικά επαχθέστερη σε βάθος χρόνου. Γιατί βία είναι να σου πετσοκόβουν για πολλοστή φορά έναν τσίπικο μισθό, μια αναξιοπρεπή σύνταξη, να κουτσουρεύουν περαιτέρω επιδόματα κι εκπτώσεις φόρου για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα κι όλα αυτά τα πικρά χάπια να «χρυσώνονται» με τα περίφημα «αντίμετρα» που όμως καμία θεσμική κατοχύρωση ή δεσμευτική ισχύ δεν έχουν πέρα από πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις που συναγωνίζονται σε αξιοπιστία αυτές του Πινόκιο, πάντα στο όνομα της Αριστεράς και του gratis ηθικού της πλεονεκτήματος. Βία είναι όμως επίσης να ακούς την αξιωματική αντιπολίτευση τού «υπογράφτε ό,τι να'ναι να τελειώνουμε» να επικαλείται τάχα το δίκιο των αδυνάτων επιδιδόμενη σε κουτσαβακισμούς απεκδυόμενη πάσα ευθύνη, λες και δεν ήταν το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που έφερε τα πράγματα στο μη παρέκει, λες και η ίδια θα έλεγε λιγότερα «ναι σε όλα». Βία είναι βέβαια και οι σταθερά εξωφρενικές απαιτήσεις των «θεσμών».
Βία γενικευμένη, πολυπρόσωπη, τυφλή είναι όλο αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί αν αποφασίσουμε ότι το μέλλον μας είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός και η κανιβαλιστική προοπτική τού όλοι εναντίον όλων "for the hell of it", κάτι που βέβαια δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά είναι πια, καταπώς φαίνεται, «τάση» διεθνής.
Βία είναι - ιδιαζόντως απεχθής - να βλέπεις τους ναζί, που αντί για τα σίδερα της φυλακής εξακολουθούν να βλέπουν τα κοινοβουλευτικά έδρανα με συνυπεύθυνο γι΄αυτό σύσσωμο το «δημοκρατικό τόξο» να ξανασηκώνουν κεφάλι, όχι πια μόνο με αστείους παλικαρισμούς στη βουλή αλλά και με ανασύσταση των «ταγμάτων εφόδου» στον Ασπρόπυργο, βία είναι και η ένοχη απραξία της τοπικής αστυνομίας παρά τις συγκεκριμένες καταγγελίες των πακιστανικής καταγωγής θυμάτων. Βία είναι να απειλείται ένας νέος άνθρωπος (ο Τάσος Θεοφίλου) με ισόβια κάθειρξη χωρίς κανένα ουσιαστικά αποδεικτικό στοιχείο της τρομοκρατικής, υποτίθεται, δράσης του, με σωρεία δικαιωματικών παραβάσεων και την εισαγγελέα να «νεκρανασταίνει» ακόμα και κατηγορίες για τις οποίες είχε ήδη αθωωθεί - η δήλωσή του ότι, όντας αναρχοκομμουνιστής, «στον ταξικό πόλεμο επέλεξε πλευρά με τους αδικημένους» ήταν φαίνεται επαρκές κακούργημα. Bία είναι η ρητορική μίσους στην οποία επιδίδονται με ζέση δεσποτάδες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και «σκεπτόμενα», υποτίθεται, δημόσια πρόσωπα, βία είναι οι επιθέσεις σε πρόσφυγες και προσφυγικούς καταυλισμούς στα νησιά με τους δράστες να καλύπτει η «ομερτά» των τοπικών μικροκοινωνιών. Βία (κατά της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, καταρχήν) είναι να δημοσιεύεις εν έτει 2017 «φιρμάνι» πως, παρότι επιστήμονας, δεν γουστάρεις να συμμετέχεις σε εκτρώσεις, όπως έκαναν οι αναισθησιολόγοι της Σάμου, βία είναι να χαστουκίζεις δημόσια γυναίκες σε μια χώρα με υψηλά ποσοστά έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, βία είναι η θεσμοποιημένη σχεδόν εργοδοτική αυθαιρεσία, η μιντιακή παραπληροφόρηση, ο ρατσισμός κι ο πανταχού παρών σεξισμός. Βία είναι να σου παίρνουν τσαμπουκά το σπίτι όπου μένεις και που σε χρέωσαν με το ζόρι σχεδόν προκειμένου να το αποκτήσεις βγάζοντάς το είτε σε «συμβατική», είτε σε ηλεκτρονική δημοπρασία, βία είναι οι ξανά μανά ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών με τα λεφτά των φορολογουμένων, εννοείται, βία είναι οι πυρπολήσεις τρόλεϊ και «λαϊκών» αυτοκινήτων από ούγκανα με αντιεξουσιαστική «προβιά», βία είναι να σε εκτελούν δημόσια και μάλιστα μπροστά στα μάτια του παιδιού σου, βία είναι να βγάζεις τα εγκληματικά απωθημένα σου σε αθώα ζώα, από αδέσποτα σκυλιά μέχρι θαλάσσιες χελώνες.
Βία γενικευμένη, πολυπρόσωπη, τυφλή είναι όλο αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί αν αποφασίσουμε ότι το μέλλον μας είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός και η κανιβαλιστική προοπτική τού όλοι εναντίον όλων "for the hell of it", κάτι που βέβαια δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά είναι πια, καταπώς φαίνεται, «τάση» διεθνής: το άγριο ξύλο των «μπράβων» του Ερντογάν κατά αντιφρονούντων διαδηλωτών έξω από τον Λευκό Οίκο που είδαμε επίσης χτες σε ζωντανή μετάδοση, εξίσου σοκαριστικό σαν εικόνα με ένα «κλασικό» τρομοκρατικό χτύπημα ή έναν ακόμα «τυφλό» αεροπορικό βομβαρδισμό αμάχων κι ας μην είχε νεκρούς, απλώς το επιβεβαιώνει. Και δεν ξέρω κατά πόσο τελικά η βία είναι η «μαμή της ιστορίας», φαίνεται όμως είναι ότι πρόκειται να ξεγεννήσει πολλά ακόμα εκτρώματα προτού κυοφορήσει κάτι ενδεχομένως(;) ενδιαφέρον – δίχως μάλιστα να της χορηγηθεί καν αναισθησία. Ίσως τελικά γι΄αυτό να απέκτησαν (ξανά) τέτοια δημοτικότητα και τα ριάλιτι τύπου "Survivor".