Αν σας έλεγαν πως στην Αθήνα υπάρχει μια παρέα ανθρώπων που κάθε Δεύτερα βράδυ γύρω στις 21:00 συγκεντρώνεται στο Ολυμπιακό Καταδυτήριο του Αγίου Κοσμά για να παίξει υποβρύχιο ράγκμπι είναι πολύ πιθανό η πρώτη σας αντίδραση να ήταν μια έκφραση ανάμεικτη, με απορία, έκπληξη και δυσπιστία. Τουλάχιστον, αυτή την αντίδραση συνάντησα εγώ στα πρόσωπα όσων είπα για την ύπαρξη του σωματείου Φυσαλίς, του μοναδικού συλλόγου υποβρύχιου ράγκμπι και καταδύσεων στην Ελλάδα.
Αν και στους περισσότερους Έλληνες είναι μάλλον άγνωστο, το υποβρύχιο ράγκμπι είναι ένα άθλημα που πρωτοξεκίνησε στη Γερμανία ήδη από τη δεκαετία του 1960 και ενώ αρχικά είχε τη μορφή ενός παιχνιδιού-άσκησης στο πλαίσιο της προπόνησης άπνοιας των τοπικών καταδυτικών συλλόγων, σιγά σιγά εξελίχθηκε σε αυτόνομο άθλημα. Σήμερα, εξασκείτε συστηματικά, ακόμα και σε επαγγελματικό επίπεδο, σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστραλία, η Κολομβία, ο Καναδάς, η Αμερική, η Τουρκία, η Ισπανία, ενώ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη στις σκανδιναβικές χώρες και στη Ρωσία.
Επιτρέπεται η σωματική επαφή ανάμεσα στον παίχτη που έχει την μπάλα και στους αντιπάλους που επιθυμούν να του την πάρουν, αλλά απαγορεύονται οποιαδήποτε επίθεση στον εξοπλισμό του, γροθιές κλοτσιές, λαβές κ.λπ., καθώς και οποιαδήποτε επαφή με τον αντίπαλο, από τη στιγμή που αυτός θα μεταβιβάσει την μπάλα.
Πώς παίζεται το υποβρύχιο ράγκμπι; Όπως μου εξήγησαν τα μέλη του και παρά την ονομασία του, που παραπέμπει στο παραδοσιακό ράγκμπι που παίζεται εκτός των ΗΠΑ, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με αυτό. Το παιχνίδι διεξάγεται σε πισίνα βάθους 3,5-5 μέτρων και εξελίσσεται ολόκληρο υποβρυχίως, αφού η μπάλα δεν επιτρέπεται να βγει από το νερό. Κάθε ομάδα έχει 6 παίκτες, εξοπλισμένους με μάσκα, αναπνευστήρα, βατραχοπέδιλα, καθώς και σκουφάκι πόλο για την προστασία των αυτιών. Σκοπός του παιχνιδιού είναι οι παίκτες να βάλουν την μπάλα στο καλάθι της αντίπαλης ομάδας, που βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά της πισίνας. Η μπάλα έχει αρνητική πλευστότητα, που σημαίνει πως είναι αρκετά βαριά, με αποτέλεσμα να μην επιπλέει στο νερό αλλά να βυθίζεται.
Οι κανόνες του υποβρύχιου ράγκμπι (στην εφαρμογή των οποίων τα μέλη του Φυσαλίς είναι ιδιαιτέρως αυστηρά) επιτρέπουν τη σωματική επαφή ανάμεσα στον παίχτη που έχει την μπάλα και στους αντιπάλους που επιθυμούν να του την πάρουν, αλλά απαγορεύει οποιαδήποτε επίθεση στον εξοπλισμό του (μάσκα, αναπνευστήρα, βατραχοπέδιλα, μαγιό), επικίνδυνες ενέργειες που μπορεί να τον τραυματίσουν, όπως γροθιές κλοτσιές, λαβές κ.λπ., καθώς και οποιαδήποτε επαφή με τον αντίπαλο, από τη στιγμή που αυτός θα μεταβιβάσει την μπάλα. Οι κανόνες αυτοί εξασφαλίζουν την προστασία των παικτών από τραυματισμούς και παράλληλα τους αποτρέπουν από το να «παγιδευτούν» κάτω από το νερό, αφού οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουν μπορούν ν' αφήσουν την μπάλα, να ελευθερωθούν και ν' αναδυθούν στην επιφάνεια για να πάρουν αέρα. Για να παίξει κάποιος υποβρύχιο ράγκμπι δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη φυσική κατάσταση ή συναφής αθλητική δραστηριότητα, σίγουρα όμως η εξοικείωση με τις ελεύθερες καταδύσεις μπορεί να διευκολύνει πολύ την πρώτη επαφή κάποιου με αυτό.
Η ιδέα της δημιουργίας ενός τέτοιου συλλόγου στην Ελλάδα προέκυψε όταν ορισμένα από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου Φυσαλίς έτυχε, λόγω της παραμονής τους στο εξωτερικό, να έρθουν σε επαφή με το συγκεκριμένο άθλημα, παίζοντας σε τοπικούς συλλόγους. Με την επιστροφή τους στην Ελλάδα αυτό που ήθελαν ήταν να συνεχίσουν να κάνουν το χόμπι τους, δημιουργώντας μια ομάδα που θα έκανε προπονήσεις κάθε εβδομάδα, και μάλιστα με χαμηλό κόστος για τα μέλη της – και τα κατάφεραν. Τώρα είναι σε θέση να διοργανώνουν μία προπόνηση υποβρύχιου ράγκμπι κάθε Δευτέρα (υπάρχει και μία δεύτερη που διοργανώνεται κάθε Πέμπτη και στην οποία οι συμμετέχοντες εξασκούνται στην άπνοια από εκπαιδευτή της ΑΙDA, της παγκόσμιας ομοσπονδίας άπνοιας, και θα ξεκινήσει ξανά σε λίγο καιρό).
Την προηγούμενη Δευτέρα βρέθηκα σε μία τέτοια προπόνηση, περισσότερο παρακινούμενος από καθαρή περιέργεια για ένα άθλημα που αγνοούσα τελείως. Όταν έφτασα στο Ολυμπιακό Καταδυτήριο του Αγίου Κοσμά το ζέσταμα είχε τελειώσει και οι παίχτες είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες, την μπλε και την άσπρη. Μου πρότειναν να βγάλω κι εγώ τα ρούχα μου και να πέσω μαζί τους στο νερό, αλλά δίστασα και προτίμησα να παρακολουθήσω το παιχνίδι απ' έξω, κάτι που βέβαια δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο την εμπειρία της συμμετοχής. Όπως μου εξήγησε ο Μιχάλης, όση ώρα παρακολουθούσαμε τις προσπάθειες των παικτών από τον βατήρα, ακριβώς λόγω του ότι το υποβρύχιο ράγκμπι παίζεται κάτω από το νερό, όπου ο ήχος απουσιάζει, οι υπόλοιπες αισθήσεις οξύνονται στο έπακρο. Γρήγορες και ευέλικτες υποβρύχιες κινήσεις, ανοίγματα, σπριντ στην επιφάνεια, συμπαίκτες και αντίπαλοι που εφορμούν από κάθε κατεύθυνση, σώματα που μπλέκονται το ένα με το άλλο, παράγουν συνεχώς νέες εικόνες σε όσους είναι έξω από την πισίνα και παρατηρούν. Συχνά έμπαινε γκολ και οι ομάδες σταματούσαν για να πάρουν ανάσες. Όσοι δεν άντεχαν, έβγαιναν αλλαγή για λίγα λεπτά. Όταν το παιχνίδι τελείωσε πια, ακόμα και οι πιο προπονημένοι έμοιαζαν εξαντλημένοι και άδειοι από την προσπάθεια, αλλά στα πρόσωπά τους είχαν ζωγραφισμένη εκείνη τη βαθιά ικανοποίηση του ανθρώπου που ξέρει πως έχει δώσει όλες του τις δυνάμεις για κάτι που τον γεμίζει και τον διασκεδάζει πραγματικά. Άλλωστε, για τα μέλη της ομάδας Φυσαλίς αυτός είναι ο πρωταρχικός σκοπός, να περνούν καλά και να διασκεδάζουν. Να είναι μια παρέα. Αυτό φάνηκε και απ' το ό,τι στο τέλος του παιχνιδιού κανένας δεν ήξερε να μου πει ποια ομάδα νίκησε ή πόσο ήταν το σκορ.
www.facebook.com/UnderwaterRugbyGreece
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2014.