Το 2007 η εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών GSC Game World κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl. Είχε όλα τα στοιχεία ενός τυπικού παιχνιδιού δράσης – όπλα, τέρατα, αποστολές, παγίδες και λάφυρα.
Ακολούθησαν άλλα δύο παιχνίδια S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky, και S.T.A.L.K.E.R.: Call of Pripyat, τα οποία σήμερα θεωρούνται πολύ πετυχημένα και αρκετά καλοφτιαγμένα. Μάλιστα στην Ρωσία έγιναν και βιβλία. Αν και δεν πήγε αρχικά το μυαλό κανενός ότι είχε κάποια σχέση με το γνωστό art-φιλμ του Αντρέι Ταρκόφσκι όπως διαπίστωσε ο Gabriel Winslow-Yost σε ένα άρθρο του στο The New York Review of Books υπήρχαν περισσότερες ομοιότητες μεταξύ των δύο από ότι ήταν εξαρχής προφανές.
Δύσκολα αυτό το υλικό θα σκεφτόταν κάποιος ότι μπορούσε να γίνει βιντεοπαιχνίδι με αρκετή βία, άφθονο πιστολίδι και σκοτωμούς, μεταλλαγμένους με υπερφυσικές ικανότητες και εξωγήινους. Και όμως έγινε!
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι γύρισε το “Stalker” το 1979. Ήταν μια ελεύθερη μεταφορά του βιβλίου των αδερφών Arkady and Boris Strugatsky που είχε τίτλο “Roadside Picnic”. Τα δύο αδέρφια είχαν γράψει και το σενάριο της ταινίας. Όσο και αν ακούγεται απίθανο το βιντεοπαιχνίδι ήταν βασισμένο πάνω στο ίδιο βιβλίο. Απίθανο επειδή η ταινία του Ταρκόφσκι ήταν ένα υπαρξιακό art-φιλμ με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.
Η δεύτερη απόπειρα του στο είδος μετά το Solaris. Κάτι σαν το Under The Skin των 70s. Με καλτ και αινιγματικό χαρακτήρα και ένθερμους οπαδούς. Κινηματογραφημένο με το γνωστό αργό και υπνωτικό στυλ του. Και εντάξει, την λες και λίγο βαρετή αν δεν έχεις την υπομονή που απαιτεί αυτός ο κινηματογράφος. [Προσωπικά είναι από τις αγαπημένες μου].
Η ιστορία του αφορούσε τρεις άντρες, έναν συγγραφέα, έναν επιστήμονα και τον οδηγό τους, [τον Stalker του τίτλου] που έμπαιναν σε μια απαγορευμένη Ζώνη που δημιουργήθηκε μετά από μια ακατονόμαστη καταστροφή για να βρουν ένα δωμάτιο που μπορούσε να εκπληρώσει κάθε επιθυμία τους. Μετά από 163 ατελείωτα λεπτά ονειρικών εικόνων και ατελείωτων φιλοσοφικών διαλόγων, βρίσκουν το δωμάτιο, δεν γίνεται τίποτα και καμιά ευχή δεν εκπληρώνεται. Η ταινία ήταν η τελευταία του Ταρκόφσκι στην Σοβιετική Ένωση.
Δύσκολα αυτό το υλικό θα σκεφτόταν κάποιος ότι μπορούσε να γίνει βιντεοπαιχνίδι με αρκετή βία, άφθονο πιστολίδι και σκοτωμούς, μεταλλαγμένους με υπερφυσικές ικανότητες και εξωγήινους. Και όμως έγινε!
Και το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της ταινίας που μάλλον επηρέασε τους δημιουργούς του παιχνιδιού ήταν το ότι αποδείχτηκε έντονα προφητική. Επτά χρόνια μετά την πρεμιέρα της, το Τσερνομπίλ έκανε την Ζώνη του φιλμ πραγματικότητα. Χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα περιφράστηκαν λόγω της ραδιενέργειας. Το απόκοσμο σκηνικό που επικρατούσε σε εκείνη την περιοχή θύμιζε τις πόλεις-φαντάσματα του Stalker. Η πραγματική «Ζώνη» άνοιξε μόλις το 2002 για τους τουρίστες.
Στο άρθρο του ο γράφει ο Winslow-Yost «Ένα από τα διαρκή αινίγματα της ταινίας του Ταρκόφσκι είναι η λοξή, έντονη έκφραση – ταυτόχρονα γεμάτη ανησυχία και φωτισμένη σαν ενός παιδιού ή φανατικού – του ηθοποιού που παίζει τον Stalker. Αφού παίξεις το βιντεοπαιχνίδι, ξαφνικά αυτό αποκτάει μια άλλη διάσταση: είναι το πρόσωπο σου, αποροφημένο μπροστά στην οθόνη, παίζοντας. Το παιχνίδι που είναι σε πρώτο πρόσωπο και η ανοιχτή δομή του έχουν την ίδια επίδραση. Μπορείς να πας λίγο ή πολύ όπου θέλεις αρκεί να μην πεθάνεις από ραδιενέργεια, δεν σε πυροβολήσουν ληστές ή δεν σε ξεσκίσει ένα μεταλλαγμένο σκυλί στο δρόμο. Είσαι μόνο εσύ και το όπλο σου και κανένας ούτε ακόμη το παιχνίδι ενδιαφέρεται για το τι θα σου συμβεί. Ακόμη και όταν το ηλίθιο σενάριο αρχίζει να σε επηρεάζει και όλα αυτά δεν έχουν σημασία μέχρι τότε η αδιαφορία του παιχνιδιού φαίνεται κάπως καταθλιπτική, μια τονωτική απάντηση στην αυτάρεσκη ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τα Αμερικάνικα παιχνίδια. Στο S.T.A.L.K.E.R δεν είσαι ξεχωριστός, είσαι απλά εκεί».