Από τους New York Times
O κύριος Reed έφερε τα σκοτεινά θέματα και μια ευμετάβλητη, μερικές φορές επιθετική διάθεση στη ροκ μουσική. «Πάντα πίστευα ότι υπάρχει ένας εκπληκτικός αριθμός πραγμάτων που μπορείς να κάνεις μέσα από ένα ροκ εν ρολ τραγούδι», είπε κάποτε στη δημοσιογράφο Kristine McKenna, «και ότι μπορείς να γράψεις σοβαρά ένα ροκ τραγούδι, αν μπορέσεις με κάποιο τρόπο να το κάνεις χωρίς να χάσεις το ρυθμό. Τα πράγματα που έχω γράψει δεν θα ήταν σπουδαία υπόθεση αν είχαν εμφανιστεί σε ένα βιβλίο ή σε μια ταινία».
Όταν βρέθηκε στο πανεπιστήμιο Syracuse, μπήκε στον κύκλο που είχε δημιουργηθεί γύρω από τον ποιητή και διηγηματογράφο Delmore Schwartz, που ήταν ένας από τους καθηγητές αγγλικής λογοτεχνίας. Ενώ ήταν στο κολέγιο έγραψε το «Heroin», ένα τραγούδι που επιταχύνει κατά κύματα με δύο μόνο συγχορδίες. Μετά την αποφοίτηση ο κ. Reed βρήκε δουλειά στη Νέα Υόρκη ως τραγουδοποιός στην Pickwick International. Όταν συνάντησε τον κ. Cale, έναν μουσικό που συμμετείχε στο Theater of Eternal Music του La Monte Young, οι δυο τους θέλησαν να συνδυάσουν το ροκ των αρχών της δεκαετίας του '60 με τον κλασικό μινιμαλισμό. Οι Velvet Underground σταδιακά άσκησαν βαθιά επιρροή στο υψηλού IQ και χαμηλής δεξιοτεχνίας πανκ, εναλλακτικής και underground ροκ μουσικής σε όλο τον κόσμο. Πολλά από τα θέματα του γκρουπ – μεταξύ αυτών η αγάπη, η αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά, η αποξένωση, ο εθισμός, η χαρά και η πνευματική μεταμόρφωση – παρέμειναν στο έργο του Reed και στις σόλο ηχογραφήσεις του. Η σχέση του γκρουπ με τον Άντι Γουόρχολ κράτησε από το τέλος του 1965 μέχρι το τέλος του 1967, και από τότε και μετά ο Reed σε γενικές γραμμές μιλούσε επαινετικά για τον Γουόρχολ, τον οποίο έβλεπε ως έναν υποδειγματικό σύγχρονο καλλιτέχνη και Νεοϋορκέζο.
Στα μέσα του '70 ο Reed άφησε τους Velvet Underground και μετακόμισε στο Long Island, όπου για δύο χρόνια δούλεψε ως δακτυλογράφος στην εταιρεία του πατέρα του. Στο τέλος του 1971 έβγαλε ένα απογοητευτικό σόλο άλμπουμ, αλλά ο Ντέιβιντ Μπάουι, -θαυμαστής των Velvet Underground όταν δεν υπήρχαν πολλοί-, βοήθησε στην προώθηση της καριέρας του Reed. Το "Walk on the Wild Side", ένα ήσυχο τραγούδι με τζαζ επιρροές, για τις τραβεστί και τους μικροαπατεώνες γύρω από τον Γουόρχολ στο Factory, παρουσίαζε έναν νέο χαρακτήρα σε κάθε στροφή και περιλάμβανε μια αναφορά στην πεολειξία που ξεγλίστρησε από τους λογοκριτές. Έγινε κλασικό στο ραδιόφωνο και το μοναδικό τραγούδι του Reed που έφτασε στα Top 40.
H εμφάνιση του Reed στα μέσα της δεκαετίας του '70 σκλήρυνε. Δερμάτινα ρούχα, βαμμένα μαλλιά και νύχια. Επανεξέτασε τα παράξενα και ευάλωτα τραγούδια των Velvet Underground για το λάιβ άλμπουμ "Rock N Roll Animal", κάνοντας τα σκληρά, λεία και έτοιμα για μια νέα γενιά έφηβων ακροατών.
Ως μεσήλικας ο Reed έγινε κάτι σαν γερο-σοφός της κουλτούρας, παίζοντας σε ταινίες του Wim Wenders και του Wayne Wang, κάνοντας φίλο την Τσέχο Vaclav Havel, δημιουργώντας παραγωγές με τον σκηνοθέτη Robert Wilson. Το δικό του έργο κινούνταν μεταξύ ώριμων, ελεγειακών τραγουδιών γύρω από το θρήνο, την τρυφερότητα και την ηλικία και μερικών πιο άγριων και πιο φιλόδοξων σχεδίων.
«Καθαρός» από τη δεκαετία του '80 και οπαδός του tai chi, ο Reed υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος τον περασμένο Απρίλιο. «Αποτελώ θρίαμβο της σύγχρονης ιατρικής, της φυσικής και της χημείας», έγραψε σε μια δημόσια δήλωση. «Είμαι πιο δυνατός από ποτέ». Όμως επέστρεψε στο νοσοκομείο την προηγούμενη εβδομάδα. Ο Dr Miller, o γιατρός που πραγματοποίησε τη μεταμόσχευση, είπε ότι ο κύριος Reed αποφάσισε να επιστρέψει σπίτι αφού οι γιατροί δεν μπορούσαν πια να αντιμετωπίσουν την ασθένεια του ήπατος, η οποία ήταν σε τελικό στάδιο. Λίγες εβδομάδες μετά την μεταμόσχευση έγραψε μια κριτική για το άλμπουμ του Kanye West "Yeezus", επαινώντας την τραχύτητά του, κι επιστρέφοντας για άλλη μια φορά στο 'Metal Machine Music' Lifo για να εξηγήσει τα βαθύτερα κίνητρα ενός καλλιτέχνη.
«Ποτέ δεν έχω αντιμετωπίσει τη μουσική ως μια πρόκληση – το λιγότερο που πάντα ξέρεις για το κοινό είναι ότι είναι τόσο έξυπνο όσο είσαι και εσύ» έγραψε. «Κάνεις μουσική επειδή σου αρέσει, επειδή πιστεύεις ότι αυτό που κάνεις είναι υπέροχο. Κι αν πιστεύεις εσύ ότι είναι υπέροχο, τότε ίσως το πιστέψουν και αυτοί.»
[Επιμέλεια: Λένα Φουτσιτζή]