Μια ζωή έχω μεγαλώσει δίπλα σε σκυλιά και γατιά. Τα σκυλιά όμως πάντα υπερίσχυαν. Παρόλο βέβαια που είχα μονίμως δίπλα μου ένα σκύλο, δεν είχε τύχει ποτέ να έχω ένα δικό μου σκυλί. Πάντα ήταν στο σπίτι της μαμάς μου, του φίλου μου.. Επίσης, για αρκετά χρόνια συμμετείχα ως ανάδοχη σε διάφορα φιλοζωικά σάιτ και κατά καιρούς φιλοξενούσα αδέσποτα μέχρι να βρουν σπίτι. Κάπως έτσι ήταν που γνώρισα και την Μπέμπα.
Είχα λάβει ένα μέιλ που έλεγε ότι έχει βρεθεί ένα αδέσποτο σκυλί, παρατημένο, σε άθλια κατάσταση και πολύ φοβισμένο και παρόλο που είναι μεγάλο σε μέγεθος είναι πολύ ήσυχο και χρειάζεται λίγες μέρες φιλοξενίας μέχρι να βρεθεί σπίτι. Και κάπως έτσι αποφάσισα να την φιλοξενήσω για μια εβδομάδα.
Όταν την έφερα σπίτι ήταν όντως πολύ φοβισμένη. Καθόταν σε μια γωνιά χωρίς να κουνιέται καθόλου. Φοβόταν τους πάντες και τα πάντα: ανθρώπους, σκυλιά, κινήσεις, θορύβους. Προφανώς είχε τραβήξει πολλά. Άρχισα να καταβάλλω μεγάλες προσπάθειες για να την απελευθερώσω από τους φόβους της και την δωροδοκούσα συνεχώς με χάδια και μπισκοτάκια. Κάποια στιγμή βρέθηκε μια οικογένεια που θέλησε να την πάρει αλλά μόλις την είδαν αποφάσισαν ότι είναι πολύ μεγάλη σε μέγεθος. Μετά από δυο τρεις εβδομάδες προέκυψε και ένας άλλος ενδιαφερόμενος. Τότε συνειδητοποίησα ότι θα μου ήταν πολύ δύσκολο να την δώσω. Είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να την κοινωνικοποήσω αλλά και αυτή είχε δεθεί πολύ μαζί μου. Ξεκίνησα να αναρωτιέμαι αν αυτός που θα την έπαιρνε θα της έδινε την απαιτούμενη σημασία και αγάπη.
Η Μπέμπα έμεινε σπίτι μαζί μου κι έτσι απέκτησα το πρώτο μου σκυλί. Ένα φοβισμένο σκυλί που κόλλαγε πάνω μου για προστασία. Ένιωθα η μαμά της, ο προστάτης της.
Το βλέμμα της είναι αυτό που με σκλαβώνει. Κοιταζόμαστε πολύ στα μάτια. Είναι σαν να μου λέει "σ’ αγαπώ". Δεν είναι απλά ο σκύλος μου. Είναι για μένα ο σύντροφός μου, ο φίλος μου, το παιδί μου. Χωρίς πλάκα είναι ο λόγος που ξυπνάω το πρωί. Είμαστε η Μπέμπα κι εγώ. Δεν μπορώ να μας δω χωριστά. Με λίγα λόγια περνάμε όλη τη μέρα μαζί, μιας και την παίρνω όπου μπορώ μαζί μου. Αλλά κι αυτή με ακολουθεί παντού. Έχει γίνει η σκιά μου.
Έχει πλάκα διότι καμιά φορά που τυχαίνει να κινηθώ μόνη μου, συναντώ κόσμο – που σημειωτέων δεν γνωρίζω- να με ρωτάει "Τι κάνει η Μπέμπα;" και μένω άφωνη. Όπως μια φορά που είχα πάει σε μια συναυλία στο Gagarin και όταν πήγα να πάρω μια μπύρα από το μπαρ, με ρώτησαν "Μα που είναι η Μπέμπα;". Άσε, σου λέω δεν βγάζεις άκρη.
Τώρα πια η Μπέμπα δεν φοβάται και έχει γίνει πολύ κοινωνική με άλλους ανθρώπους. Επειδή της αρέσουν πολύ τα χάδια, θα έρθει, θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου σπρώξει το χέρι με τη μουσούδα της για να την χαϊδέψεις.
Έχουμε πρόβλημα μετακίνησης στην Αθήνα όσοι έχουμε σκυλιά. Απαγορεύεται να μπουν στο Μετρό και εγώ που δεν έχω αυτοκίνητο αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα. Η Μπέμπα είναι μεγάλη σε μέγεθος και δεν χωράει σε τσάντα μεταφοράς, ώστε να την μεταφέρω έτσι. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος μπορεί να φοβάται. Είμαι διατεθειμένη όμως να βάλω στη Μπέμπα φίμωτρο και να την έχω κολλημένη δίπλα μου, να μην μπορεί να κάνει τίποτα, ούτε καν να γαβγίσει και δεν καταλαβαίνω γιατί ούτε καν κάτω από αυτές τις συνθήκες να μην μπορώ να έχω το σκυλί μου στο Μετρό! Γιατί σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις αυτό είναι κάτι κεκτημένο; Έχω ζήσει και στο Παρίσι και έχω δει.
Μαθαίνω και ακούω πολύ άσχημα πράγματα για την συμπεριφορά οριμένων ανθρώπων απέναντι στα ζώα αλλά τώρα τελευταία ακούω όλο και περισσότερους να έχουν σώσει σκυλιά από φόλες και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Επίσης βλέπω όλο και περισσότερους να υιοθετούν αδέσποτα σκυλιά.
Σίγουρα κάτι χάνεις από την συνύπαρξή σου με τα ζώα (χρόνο και χρήμα) αλλά αυτό που παίρνεις πίσω (παρέα και αγάπη) είναι ανεκτίμητο. Δεν είσαι ποτέ πια μόνος γιατί δίπλα σου είναι κάποιος που πάντα, και στα εύκολα και στα δύσκολα, θα σε κοιτάει στα μάτια, όπως και να είσαι, όπως και να έχεις ξυπνήσει.
Προσπαθώ να παίρνω την Μπέμπα παντού μαζί μου, όταν πηγαίνω σε δουλειές. Μπαίνω μέσα στα μαγαζιά με αέρα και τουπέ και προσπαθώ να μην αφήνω σε κανέναν το περιθώριο να μου κάνει παρατήρηση. Επιτέλους πρέπει να αλλάξει αυτή η νοοτροπία που έχουμε! Δεν είναι δυνατόν στην Αθήνα να μην μπορείς να πας ούτε για καφέ και να έχεις μαζί και το σκυλί σου. Εγώ θα την έχω πάντα μαζί μου και όσοι δεν μου το επιτρέπουν απλά δεν θα με ξαναδούν.
Έχει πλάκα όταν την βγάζω για βόλτα, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους με σκυλιά. Δεν ξέρω όμως κανενός το όνομα, μόνο τα ονόματα των σκυλιών τους. Είναι ο Ηρακλής, ο Έντι, ο Τζακ, ο Ασπούλης, η Ρεγγίνα, η Ήρα…
Ι. H Ειρήνη Μιχοπούλου είναι φωτογράφος, www.irinimichopoulou.com/